Δεν χρειάστηκε πολύ σκέψη για να αποφασίσω που θα με οδηγούσε εκείνη η βόλτα με το ποδήλατο. Στο μυαλό πολλά και πολλοί, έτσι το τιμόνι πήγαινε μόνο του με μόνο προορισμό εκεί που θα γαληνέψει η ψυχή και η καρδιά μου και χωρίς ανησυχία για το που θα με βγάλουν οι υψηλές ταχύτητες που είχα ανεβάσει. Το μόνο που επέλεξα να σκέφτομαι ήταν η ασφάλεια η δική μου και των γύρω μου. Και σκέφτεσαι, μα πόσο υψηλές ταχύτητες μπορείς να βάλεις στο ποδήλατο και να τρέξεις και εγώ σου λέω, πως αν αφεθείς ελεύθερος, αν εισχωρήσεις μέσα στον αέρα, αν επιτρέψεις το οξυγόνο που με πολύ κόπο προσπαθείς να το εισπνεύσεις καθαρό, να μπει μέσα στα πνευμόνια σου και να σου πάρει μακριά άγχη και στεναχώριες, ταλαιπώριες, έρωτες παραδομένους και έρωτες σε αναμονή, ξεχνιέσαι, παραδίνεσαι στην ταχύτητα εύκολα, πολύ εύκολα.
Αυτό επέλεξα να κάνω και εγώ σήμερα. Βλέπεις η ζωή σε φέρνει αντιμέτωπο με καταστάσεις που άλλοτε τις διαχειρίζεσαι με ευκολία και άλλοτε δεν ξέρεις από που να τις πιάσεις. Με καταστάσεις που έχεις επιλέξει να μην τις διαχειριστείς καν γιατί ξέρεις πως η καρδιά σου δεν θα αντέξει τις αναλύσεις για τις συμπεριφορές των άλλων απέναντι σου. Σκέφτεσαι πως πολλές ήταν οι φορές που έδωσες ευκαιρίες για να εξηγήσεις τι είσαι και πως σκέφτεσαι και ως ανταπόδωση πήρες, την μη αποδοχή του εαυτού σου, δυστυχώς. Ξέρεις δεν έχεις άλλη επιλογή από το να αφήσεις όλους εκείνους που νιώθεις πως σε αδίκησαν και που δεν σου άφησαν ένα περιθώριο να εκφραστείς, που μέχρι και οι “αθώοι μέχρι αποδείξεως του εναντίου” έχουν μία τελευταία ευκαιρία να μιλήσουν και να εκπληρώσουν μία επιθυμία τους πριν συμβεί η ενοχοποίηση τους, να παλέψουν μόνοι τους για τα δικά τους ιδανικά και εσύ να παραμένεις δίπλα τους γιατί δεν μπορείς μάλλον να κάνεις αλλιώς και να παρακολουθείς κάθε προσπάθεια, κουρασμένος και ταλαιπωρημένος από κάθε προσπάθεια να δείξεις την αυθεντικότητα σου.
Και κάπως έτσι έφθασα στο λιμάνι που περπάτησα λίγα λεπτά πριν δω το φως του ήλιου και στο λιμάνι που περπάτησα και περπατώ από την ημέρα που άνοιξα τα μάτια μου. Βλέπεις κοσμογυρισμένη δεν είμαι ακόμη, αλλά δεν γίνεται να μην ερωτεύεσαι αυτό το λιμάνι καθώς κάθε φορά έχει το κάτι ξεχωριστό να σου προσφέρει, το ηλιοβασίλεμα του πάντα μοναδικό γιατί κάθε μέρα έχει διαφορετικές πτυχές και σκηνικά. Στήνει έτσι ο Παντοδύναμος τις διαθέσεις του που κάθε φορά που θα βγεις να περπατήσεις στο λιμανάκι του Βόλου δεν θα θέλεις να έρθει η ώρα του αποχωρισμού σας. Επέλεξα να είμαι μόνη μου μέσα στο πλήθος, να κλειστώ κουβάρι στα πόδια και στα χέρια μου, να κοιτάω το άπειρο και να χάνομαι, να δακρύζω για τους λόγους μου, που ήθελαν να εκφραστούν και να γράφω για όσα με πνίγουν μέρες τώρα και δεν τολμούσα να πω, γιατί θα “παρεξηγηθώ”. Ο κόσμος πιστεύει πως τον παρατηρείς αλλά στην ουσία τους κοιτάς μέσα στα μάτια ονειροπολώντας στο να έπερναν την θέση τους άτομα και πρόσωπα που έχεις ανάγκη όσο τίποτα άλλο στον κόσμο. Άλλοι το ξέρουν και άλλοι το αγνοούν, άλλοι θέλεις να το μάθουν και άλλοι το έμαθαν μα περιμένεις να δεις την επόμενη κίνηση τους.
Η μουσική πάντα βάλσαμο και σταθερή συντροφιά που δε σε προδίδει ποτέ. Αν και μόνος έχεις μία ψυχή μαζί σου που έγραψε για να λυτρωθεί και μία φωνή που δίνει σώμα και έκφραση με πάθος στους στίχους του πρώτου. Οι διαθέσεις σου δεν θα αλλάξουν σήμερα από το ύφος της μουσικής που παίζει η playlist σου, αρκεί που είναι εκεί και δεν σε αφήνει μόνο. Σήμερα επέλεξα να σκεφθώ πως το μόνο που θα κάνω από δω και πέρα θα είναι να χαμογελάω. Όχι δεν θα χρειαστεί να σου πω τα κλισέ του τύπου “να χαμογελάς γιατί η ζωή είναι μικρή” και “ζήσε, αγάπα, χαμογέλα”. Αυτά είναι ωραία πόστ για να ανεβάζεις στο ίνσταγκραμ. Να βάλεις την καμπύλη που κοιτάει προς τα επάνω στο πρόσωπο σου γιατί είσαι όμορφος έτσι και σου πάει πολύ να είσαι όμορφος. Αναδεικνύεις τα πιο όμορφα χαρακτηριστικά σου μόνο με ένα χαμόγελο. Δικαιώνεις την ύπαρξη σου και δίνεις χαρά στον Παντοδύναμο να σου δίνει κι άλλα πολλά να ζεις και να καταφέρνεις, να γνωρίζεις άτομα που θα μπουν στην ζωή σου και άτομα που θα σε αγαπήσουν ρε γαμώτο γιατί θέλουμε πολλοί να μας αγαπάνε αληθινά χωρίς να προσποιούνται. Τι κι αν έτσι γίνεται πάντα…!
Η ώρα πήγε 7:00μ.μ. και το ηλιοβασίλεμα που πλέον λόγω εποχής θα κάνει περιορισμένες εμφανίσεις και πιο νωρίς σε ώρα για να μας θυμίζει να μην ξεχνάμε να το απολαμβάνουμε όποια στιγμή της ημέρας κι αν βγει, εμφανίζεται. Πρώτη κίνηση μου να βγάλω το κινητό μου και να απαθανατίσω την ομορφιά του. Να το στείλω σε όσους μπορώ, όχι για να μου πουν τι ταλέντο έχω στο να φωτογραφίζω τοπία, αλλά για να αποτελέσει αφορμή να μοιραστούν μαζί μου όσα τους απασχόλησαν σήμερα και χθες το βράδυ μα δεν πρόλαβαν να πουν ή κανείς δεν τους ρώτησε για αυτά.
Η μουσική που ακούω απαλή, ελληνική γιατί μόνο στην γλώσσα σου μπορείς να εκφράσεις τον πόνο σου. Μόνο. Και βάζω την τσάντα στο καλαθάκι του ποδηλάτου και εμφανώς ευτυχισμένη που ένα ακόμη απόγευμα φεύγω γεμάτη και πλημμυρισμένη με συναισθήματα αγάπης και ελπίδας για ένα καλύτερο αύριο από απόψε κιόλας. Κοιτάζω για μία ακόμη τελευταία φορά πίσω μου χαμογελώντας σε εκείνον τον κύριο που μαζί με την γυναίκα του ψήνει χρόνια τα καλαμπόκια στην γωνιά της παραλίας, δίνοντας στην πόλη μία αύρα παλιού και μοναδικού. Και παραδόξως μου χαμογελάει και εκείνος και έτσι μου διαπέρασε την μαγεία και τις αντοχές χρόνων μαζί με τις δυνάμεις τους μέσα από ένα βλέμμα και ένα νεύμα.
