Είμαι μόνος;

Μια θάλασσα. Κι εσύ πάνω στην άμμο.Το μόνο που ακούς είναι το κύμα καθώς σκάει πάνω στα βράχια. Το μόνο που βλέπεις είναι η απεραντοσύνη. Κι είσαι εκεί απορροφημένος στην περισυλλογή. Συνομιλείς με τον εαυτό σου. Τον γνωρίζεις. Βρίσκεσαι αντιμέτωπος με την πιο βαθιά σου επιθυμία.Συνειδητοποιείς. Έχεις συντροφιά ένα βιβλίο κι είσαι κουλουριασμένος με τα παπλώματα. Περπατάς,έπειτα, σε έναν δρόμο με αργά βήματα-κανείς,άλλωστε δεν σε κυνηγάει- και ακούς ήρεμη μουσική. Και τότε νιώθεις πλήρης. Δεν νιώθεις μόνος. Εσύ είσαι μοναχικός.Ένας συνειδητοποιημένος άνθρωπος που αναγνωρίζει πως ο εαυτός του είναι ο καλύτερος φίλος του και που δεν τον κουράζει διόλου εκείνη η παρέα. Οι μεγαλύτερες προσωπικότητες της ανθρωπότητας υπήρξαν μοναχικές. Και πέτυχαν γιατί μπόρεσαν μελετώντας τον εαυτό τους να μελετήσουν και τους γύρω τους.

Τι συμβαίνει,όμως, με εκείνους τους ανθρώπους που είναι μόνοι; Αποπροσανατολισμένους θα τους χαρακτήριζα. Είναι αυταπάτη η μοναξιά. Εμείς την επιλέγουμε. Απλώς κάτι στην πορεία δεν μας πέτυχε και παλέψαμε να πιστέψουμε πως μόνοι μας θα ‘μαστε ευτυχισμένοι. Υψώσαμε τοίχους δυνατούς μπροστά μας για να μην μπει ξανά η λύπη στη ζωή μας,ξεχνώντας που έτσι κρατούμε έξω και τη χαρά. Αψηφούμε το όνειρο.Ίσως γιατί ως τώρα δεν πήραμε ό,τι μας αξίζει,ίσως γιατί χάσαμε ένα πολύτιμο άτομο από τη ζωή μας που μας συμπλήρωνε ή επειδή κάποιος μας εκμεταλλεύτηκε. Ζητιανεύουμε,έπειτα,για μερικά αποκόμματα συναισθημάτων. Στερούμαστε την συντροφικότητα. Την ουσία της. Γινόμαστε εγωιστές.Δεν αφηνόμαστε ξανά. Αξίζουμε πάντα κάτι καλύτερο. Αποφεύγουμε να δούμε την αλήθεια. Δεν πολεμάμε πια. Επιλέξαμε να μείνουμε μόνοι. Και τώρα δεν ευθύνεται ούτε η μοίρα,ούτε ο Θεός,ούτε κάποιος άλλος άνθρωπος. Ο καθένας είναι υπεύθυνος για τη ζωή του κι αν κάτι δεν κατέκτησε σημαίνει πως δεν πολέμησε αρκετά.Θέλουν θυσίες οι σχέσεις σε κάθε είδος τους και ο εγωισμός δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια λάθος κίνηση.

Από τη μία,λοιπόν, έχουμε τη χαρά τη συνειδητοποίησης,την αγάπη προς τον εαυτό και τη μοναχικότητα και από την άλλη τη μιζέρια,την απέχθεια προς τον έξω κόσμο,τον εαυτό και τη μοναξιά. Έχουμε την αλήθεια και το ψέμα. Την ευτυχία και τη δυστυχία.Την ευλογία και την κατάρα.Τι θα επέλεγε κανείς; Και πάλι επιλέγουμε την μοναξιά. Τόσο αυτοκαταστροφικό το είδος μας. Προτιμά να πονά απ’το να χαίρεται. Γιατί πόνος είναι η μοναξιά,επιλεγμένος.

Κι αν εξοικειωμένος δεν είσαι με κείνη την κατάσταση και μόνος δεν αντέχεις,βγες έξω.Να φυσήξει ο αέρας και να διαπεράσει τα πνευμόνια σου,να δεις πρόσωπα,να εξερευνήσεις τα βλέμματα των άλλων,να περπατήσεις τόσο μέχρι να πονέσουν τα πόδια σου αλλά και μέχρι να σκεφτείς αρκετά. Να αναρωτηθείς πού φταις. Να κοιτάξεις κατάματα τα λάθη σου όσο τρομακτικό κι αν σου φανεί στην πράξη. Είναι δύσκολος ο αγώνας του ανθρώπινου βίου.Κι οι λιπόψυχοι δεν πετυχαίνουν.Πήγαινε μια βόλτα,άπλωσε το χέρι σου,πιάσε τον ήλιο.Αφέσου στη ζεστασιά του. Υπάρχει τόση ομορφιά και ευτυχία εκεί έξω. Μην επιμένεις σε εκείνο το σκοτάδι που σε έριξαν οι επιλογές σου. Έχεις ανθρώπους γύρω σου. Το ξέρεις. Αν δεν σε πληρούν,ψάξε κι άλλο. 7.6 δισεκατομμύρια ανθρώπινες ψυχές και εσύ ακόμη νιώθεις μόνος;

Πάντα κάποιος θα υπάρξει να σου χαϊδέψει τρυφερά τα μαλλιά καθώς κοιμάσαι,να σε σκεπάσει αργά τις νύχτες,να σου δώσει το χέρι του να σηκωθείς,να σου τηλεφωνήσει να δει τι απέγινε με κείνη τη δουλειά που έψαχνες,να σου δώσει λίγο από τον χρόνο του. Μην μεμψιμοιρείς,λοιπόν,άνθρωπε. Είσαι ευλογημένος.Την ευτυχία σου όμως εσύ θα την ορίσεις. Φέρσου σωστά και η ζωή θα σου φερθεί σωστότερα. Απλά πάλεψε.Για τις σχέσεις,για τον εαυτό σου.Για τη ζωή.