Μια όχι και τόσο αδιάφορη προσπάθεια του σκηνοθέτη Jacob Estes, είναι το “Don’t Let Go”. Mια ταινία κατά βάση δραματική που καταφέρνει να εντάξει και την ελάχιστη σπιθαμή τρόμου μες στη σκηνοθεσία και τη πλοκή της.
Η Ashley, είναι ένα έφηβο κορίτσι που αντιμετωπίζει οικογενειακά προβλήματα εξαιτίας της συμπεριφοράς του πατέρα της. Παρηγοριά και κατανόηση φαίνεται να βρίσκει στην αγκαλιά του αγαπημένου της θείου Jack, ο οποίος προσέχει την ανιψιά του καλύτερα από ότι οι γονείς της. Τα πράγματα αλλάζουν για τον επιθεωρητή Jack όταν θα ζήσει το απόλυτο δράμα βρίσκοντας άγρια δολοφονημένους την Ashley και τους γονείς της. Ωστόσο τίποτα δεν έχει τελειώσει ακόμα! Θείος και ανιψιά θα καταφέρουν να επικοινωνήσουν σε διαφορετικό χωροχρόνο, πασχίζοντας να ανατρέψουν τα δεδομένα αλλά και να πάρουν απαντήσεις για τον άδικο χαμό που σκόρπισε ο θάνατος των τριών.
Τόσο η εισαγωγή στο κυρίως θέμα, όσο και η βασική δομή καταφέρνουν να κεντρίσουν το ενδιαφέρον του θεατή με το καλύτερο δυνατό τρόπο και να αγγίξουν θέματα της σύγχρονης καθημερινότητας, καυτηριάζοντας συγκεκριμένα την αδιαφορία των γονέων. Όσο όμως η πλοκή εκτυλίσσεται, υπάρχει κάτι που δημιουργεί ένα μικρό χάος και μια αστάθεια. Ξαφνικά, χαρακτήρες με δευτερεύοντα ρόλο αρπάζουν τα ηνία της “πρωτιάς” με το ζόρι και οι πρωταγωνιστές υποβιβάζονται και απορροφώνται από κρυφές ιστορίες και άγνωστες, ίσως ασήμαντες πτυχές. Κι ενώ μέχρι ένα σημείο η αγωνία και η ένταση μοιάζουν να κρατούν καλά τις βάσεις της ταινίας, απ’ τη μέση κι έπειτα τη θέση τους παίρνουν η σεναριακή μιζέρια και η σκηνοθετική ένδεια.
Ασφαλώς δεν είναι μια ταινία ανάξιου λόγου ταινία μιας και πρωταγωνιστής είναι ο David Oyelowo. Είναι ωστόσο σίγουρα, άλλη μια ιστορία που μπορούσε να φτάσει ψηλά και απλά δε τα κατάφερε, πέφτοντας σε εμπορικοποιημένες παγίδες.
