Όσο περνάνε τα χρόνια τόσο πιο σπάνια θα βλέπουμε αριστουργηματικές ταινίες τρόμου να κάνουν πρεμιέρα στις οθόνες του κινηματογράφου. Αυτό οφείλεται πρώτον στο ότι έχουν προσεγγιστεί και πραγματοποιηθεί πολλές και διάφορες ιδέες με αποτέλεσμα τίποτα να μην αφήνει την αίσθηση του καινούργιου και του φρέσκου και δεύτερον στο ότι οι ιδέες αυτές που προσεγγίζονται δεν είναι τόσο αξιόλογες, παίρνουν τον εαυτό τους πολύ σοβαρά και στο τέλος καταλήγουν να γίνονται “παρωδίες”. Ευτυχώς όμως μία από τις ελάχιστες εξαιρέσεις σε αυτόν τον κανόνα αποτελεί το Don’t Breathe και λαμβάνοντας αυτό ως αφορμή παρακάτω θα ακολουθήσει ένα αφιέρωμα πάνω στην ταινία του Fede Alvarez.
Η ιστορία του Don’t Breathe έχει να κάνει με τρία νεαρά παιδιά, τα οποία οργανώνουν μικροκλοπές σε σπίτια με αποτέλεσμα να καταφέρουν να μαζέψουν όσο το δυνατόν περισσότερα χρήματα για να επιβιώσουν. Έχοντας ως σκοπό να φύγουν από το παρηκμασμένο Detroit αποφασίζουν να κάνουν μια τελευταία ληστεία σε ένα σπίτι όπου μένει ένας τυφλός, μα άκρως επικίνδυνος, άνδρας.
Η πλοκή της ταινίας είναι σχετικά απλή αλλά αυτό δεν της απαγορεύει να είναι πολύ καλά δεμένη και δομημένη με αποτέλεσμα να μην υπάρχουν πουθενά κενά τα οποία μπορούν να δυσκολέψουν την εξιστόρηση της. Σε αυτό σημαντικό ρόλο παίζει το πολύ καλό edit και μοντάζ που έχουν πραγματοποιηθεί, τα οποία βοηθούν να ρέουν όλα σωστά, ομαλά και αρμονικά. Αφήνοντας έτσι την ιστορία και τους χαρακτήρες να ανασάνουν και να ξεδιπλώσουν τα μυστικά τους.
O σκηνοθέτης, Fede Alvarez, καταφέρνει με έναν αριστουργηματικό τρόπο να δημιουργήσει μια ανατριχιαστική ατμόσφαιρα και να σε παρασύρει μέσα στην ιστορία δίνοντάς σου την φρικιαστική αίσθηση ότι και εσύ είσαι αποκλεισμένος μέσα σε αυτό το σπίτι. Μεταφέρει την ιστορία με τέτοιο τρόπο ώστε το κοινό να νιώθει ανήσυχο και αβοήθητο όπως ακριβώς δηλαδή νιώθουν και οι πρωταγωνιστές. Σε συνεργασία με τον Pedro Luque, τον κινηματογραφιστή του Don’t Breathe, αφήνουν την κάμερα να “ελίσσεται” μέσα στο χώρο επιτρέποντας έτσι στον θεατή να παρατηρήσει αρκετά στοιχεία τα οποία θα παίξουν καθοριστικό ρόλο στην συνέχεια της ιστορίας. Σε θέματα εικόνας και κινηματογραφίας το Don’t Breathe είναι ένα αριστούργημα και αυτό δεν φαίνεται μόνο από όλα τα παραπάνω όπου έγινε αναφορά αλλά επίσης και από τα ευρείας λήψης και τα κοντινά πλάνα. Και οι δύο τεχνικές κινηματογραφίας παίζουν σημαντικό ρόλο στην αποτύπωση και απόδοση της επιθυμητής ατμόσφαιρας καθώς με το πρώτο επιτυγχάνεται η απεικόνιση ενός ζωντανού, πραγματικού και χαοτικού κόσμου ενώ με το δεύτερο τονίζεται η αίσθηση του τρόμου και της απόγνωσης.
Πέρα από την καλή σκηνοθεσία, κινηματογραφία και αψεγάδιαστο edit μια ταινία για να είναι αξιοπρεπής οφείλει να έχει και ένα αξιόλογο καστ και νομίζω ότι αυτό είναι το δυνατότερο χαρτί του Don’t Breathe. Τα μέλη του καστ έχουν απίστευτη χημεία μεταξύ τους και αυτό αποτυπώνεται πάρα πολύ καλά στον φακό της κάμερας. Αλλά ακόμα περισσότερο από την καλή χημεία αποτυπώνεται και η απίστευτη ηθοποιία κυρίως από την Jane Levy στο ρόλο της Rocky αλλά και φυσικά από τον Stephen Lang που υποδύεται τον τυφλό βετεράνο. Οι χαρακτήρες τους είναι τόσο ζωντανοί, τόσο πραγματικοί και προσγειωμένοι. Πραγματικά, είναι αξιέπαινο το ότι καταφέρνουν να αισθάνεσαι αυτά ακριβώς που αισθάνονται και οι χαρακτήρες της ταινίας είτε είναι φόβος και τρόμος είτε είναι οργή, θυμός ή μίσος. Σημειώνουν άριστη απόδοση στο ρόλο που τους δόθηκε και εξαιτίας αυτού το κοινό μένει διαρκώς με κομμένη την ανάσα. Οι χαρακτήρες που αποδίδουν είναι άνθρωποι που προσπαθούν να επιβιώσουν μέσα σε ένα άδικο, βίαιο, σκληρό και σαπισμένο περιβάλλον.
Συμπερασματικά, το Don’t Breathe πετυχαίνει αυτό ακριβώς που υποδεικνύει και ο τίτλος του. Σε προστάζει να μην πάρεις ανάσα και όταν μια ταινία καταφέρνει κάτι τέτοιο σίγουρα είναι πετυχημένη. Πέρα από αυτό όμως είναι μια σκληρή, βίαιη, ξερή, έξυπνη και σκοτεινή ταινία όπου σε παρασέρνει σε ένα ταξίδι γεμάτο φόβο, τρόμο και αγωνία. Είναι μια ταινία που βγάζει προς τα έξω πολλές πραγματικές φοβίες όπως είναι η εισβολή αγνώστου σε έναν οικείο χώρο και ο φόβος για το σκοτάδι. Είναι μια φρέσκια και βίαιη οπτική, που δεν πνίγεται στα κλισέ αλλά ρισκάρει και δεν φοβάται να δείξει ποια είναι πραγματικά και για αυτό αξίζει την προσοχή των φανς του συγκεκριμένου είδους.
Βαθμός: 4.5/5
