Η συνάντησή μου με τον Δημήτρη Κωσταγιόλα ήταν ίσως από τις πιο περίεργες, αλλά και ταυτόχρονα πιο συναρπαστικές συναντήσεις που θα είχε κανείς ποτέ. Έχοντας δώσει ραντεβού έξω από ένα μαγαζί στο κέντρο είχα περιέργεια για το πως θα είναι από κοντά. Μετά από λίγα λεπτά έφτασε έχοντας στον ώμο την κιθάρα του και κουβαλώντας μια θήκη με τους ενισχυτές του κτλ. Για κάποιο λόγο, καθώς τον έβλεπα να πλησιάζει η εικόνα του έμοιαζε τόσο εναρμονισμένη με το περιβάλλον του κέντρου της Αθήνας, κάτι σαν αναπόσπαστο κομμάτι του. Με το που κάτσαμε άρχισε να μιλάει κατευθείαν και αμέσως έγινε αντιληπτό το χιούμορ του, η αγάπη του για την λογοτεχνία, κάποια στοιχεία θεατρικότητας στο ύφος του αλλά και ο αυθορμητισμός του.
- Πες μου λίγα λόγια για εσένα.
Ξεκίνησα να παίζω πιάνο όταν ήμουν 5 χρονών. Το αγάπησα, αλλά ταυτόχρονα κατάλαβα και τους περιορισμούς σε σχέση με την επιλογή της μουσικής. Στην αρχή, έπαιζα κλασική μουσική που την αγάπησα, αλλά ήμουν λίγο τεμπέλης και δεν μελετούσα αν και ευχαριστιόμουν να παίζω. Δεν ήθελα να προσπαθώ πολύ και διάλεγα τον σύντομο δρόμο, όχι αυτόν της αρετής. Στα 13-14 άρχισα ηλεκτρική κιθάρα, όπου ανακάλυψα το μπλουζ που ήταν ο συντομότερος δρόμος σωματικής επαφής με την μουσική. Γεγονός που με βοήθησε στην εφηβική μου ηλικία. Άνοιξα μία άλλη σχέση με την μουσική. Η κλασική μουσική είναι μία εγκεφαλική διαδικασία, ενώ το σώμα λειτουργεί λιγότερο και πιο δύσκολα. Πρέπει να είσαι πολύ καλός για να ενσωματοποιηθεί όλο αυτό.
Η μπλουζ ήταν αποκάλυψη, γιατί μία μικρή νότα, αυτή η μπλε νότα που λένε, μπορεί να κάνει την διαφορά στον ήχο. Έχω σπουδάσει μουσική στην Αγγλία και ηλεκτρική κιθάρα, όπου σπούδασα με υποτροφία. Σε μία σχολή του Birbingham ήρθα σε επαφή με μουσικές όλου του κόσμου. Δηλαδή, μινιμαλισμό Άπω Ανατολής, Β.Ινδική Κλασική Μουσική, Τζαζ κτλ. Στην Αγγλία έκανα και μουσική για θέατρο με τον διευθυντή της Royal Shakespeare’ s Company, John Wolf.
Ένα μεγάλο μου άνοιγμα ήταν η επαφή μου με την ποίηση. Φεύγοντας από την Αγγλία ήρθα σε επαφή με έναν Κερκυραίο σπουδαίο ποιητή τον Δημήτρη Καρύδη, ο οποίος με εισήγαγε με ένα πολύ ωραίο τρόπο στην ποίηση, δίνοντας μου στην αρχή ένα βιβλίο με τους ποιητές του μεσοπολέμου. Μετά προσεγγίσαμε την 1η μεταπολεμική γενιά με τον Σαχτούρη και μετά μπήκαμε στην δεκαετία του ’70. Επιλέγεται η ποίηση και αυτό με χαροποιεί, καθώς η σχέση με τον ποιητή είναι μία σχέση ειλικρίνειας που θέλω, της οποίας το παιδί είναι η μελοποίηση. Το στοίχημα είναι κάπως μεγάλο, όταν επιλέγει κάποιος ένα ποίημα λόγω της ελαφρότητας του δρόμου οδηγώντας με στην σάτιρα κατά κάποιο τρόπο.
Μπήκα στην διαδικασία να διαβάσω ποίηση, να την αγαπήσω με πολύ ωφελιμιστικό τρόπο, γιατί η ποίηση με βοήθησε να αποκτήσω σχέση με αυτό που θέλω να πω. Αρχικά, καταλάβω στυλιστικά τι σημαίνει να γράφεις . Ο τρόπος που αντιλαμβάνεσαι τον χρόνο, σου δίνει έναν ρόλο και στην ποίηση που είναι καθαρό, αυτό μου δίνει την δυνατότητα να ξεχωρίζω. Η γραφή είναι επιλογή. Σβήσιμο και επιλογή.
- Πότε ξεκίνησες να δραστηριοποιείσαι στον χώρο;
Άρχισα να γράφω το πρώτο μου τραγούδι, την ” Άνω Βούλα” μετά από μία ερωτική απογοήτευση. Γενικά, κάθε φορά που μου συμβαίνει κάτι κακό προσπαθώ να βγω από πάνω. Αλλάζω το φόντο για να μπορώ να πω την ιστορία. Κατέβηκα, λοιπόν, στην Αθήνα και έπαιζα σε κάτι μπαράκια μελοποιημένα ποιήματα, χωρίς να είμαι εγώ ψημένος και χωρίς την ανάλογη διαφήμιση, ώστε να μπορέσω σε έναν χώρο επαγγελματικό να το αποδώσω, όπως εγώ θέλω. Κατά κάποιο τρόπο, δεν κινήθηκα σωστά. Επίσης, έκανα και τον δάσκαλο κιθάρας για κάποιο καιρό. Έχω δουλέψει και σε εμπορικό κατάστημα. Έκανα διάφορα πράγματα που μου άρεσαν, όπως δραματοποιημένη ποίηση σε ένα πνευματικό κέντρο.
Συνέχισα να γράφω. Πέρασα από διάφορα στάδια και έπειτα άρχισα να βγαίνω στον δρόμο. Και αυτό ήταν μία αποκάλυψη. Στην αρχή, ήταν δύσκολα. Ξεκίνησα να λειτουργώ και να φτιάχνω μία γλώσσα σε σχέση με τα τραγούδια που έχω γράψει και τι έχω κάνει και με το πως είναι να βγαίνεις στον δρόμο και να ανοίγεις την θήκη. Κατέληξα πως αυτό που μπορώ να κάνω ως ένας που κάθεται στην όχθη ενός ποταμού είναι να μιλήσω για την στιγμή και την ροή. Για μία στιγμή που είναι στιγμιαία, αλλά και διαρκής, όπως το παρόν. Για μένα οι πρόσφυγες έχουν δυνατή αίσθηση του παρόντος. Αν δεν είμαστε φοβικοί, μπορούμε να εμπλουτίσουμε την ζωή μας.
“Αυτό εγινε παιχνιδι και στη συνεχεια τραγουδι και θα ηχογραφηθει σε 22 διαφορετικεσ γλωσσεσ. ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΚΑΙ ΒΙΝΤΕΟ ΜΕ ΑΤΟΜΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΩΝ ΕΘΝΩΝ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΑΜΕΑ.”
- Ποια ήταν η στάση του στενού σου περιβάλλοντος σε αυτό που κάνεις;
Πάντα με ρωτούσαν τι κάνω και να δώσω ένα όνομα. Δεν τα πάω καλά με τα ονόματα, γιατί μπορώ να κάνω πολλά διαφορετικά πράγματα. Δηλαδή, άλλες φορές κάνω τον παρουσιαστή , άλλες φορές τον ρόλο κάποιου που σατιρίζει, άλλες φορές επιλέγω να ταυτιστώ και να αυτιστώ με την κατάσταση και να νιώσω μοναχικά και αυτό να το μεταπράξω με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Θεωρώ ότι τα ονόματα περιορίζουν γενικότερα και δεν με αφορά να κάνω κάτι τέτοιο. Δεν έχω κανένα πρόβλημα να με πει κάποιος κάτι, γιατί αυτή είναι η αντίληψη που έχει. Μπορεί κάποια άλλη στιγμή να πει κάτι άλλο. Δεν με πειράζει. Έτσι κι αλλιώς, αυτό το κάνω, δηλαδή παίζω μουσική στον δρόμο. Το να δημιουργούμε μία εικόνα ή να βάζουμε σε ένα κουτάκι κάποιον μπορεί να μας είναι εύκολο και να τον οικειοποιηθούμε . Με την οικειοποίηση συμβαίνουν δύο πράγματα. Το ένα είναι ότι φέρνεις τον άλλον κοντά σου και το άλλο ότι νομίζεις ότι φέρνεις τον άλλον κοντά σου. Είναι παράδοξο, αλλά ταυτόχρονα και αληθινό, γιατί ο άλλος δεν με ξέρει, αλλά με έχει φέρει κοντά του.
- Μίλησέ μας για το πείραμα με όνομα “Δύο” που λαμβάνει χώρα στο θέατρο “Εξ αρχής”.
Είναι ένα πείραμα, μία πιο ακριβή γλώσσα από αυτή του δρόμου, καθώς ο δρόμος είναι ένα πολυδιασπασμένο περιβάλλον, ένας πολυπαραγωγικός ήχος. Οι επιλογές των τραγουδιών και η αναφορά στο παρόν είναι μία διαδικασία stand up με διάδραση. Σε γενικές γραμμές είναι ένα πρόγραμμα με τίτλους τραγουδιών που έχω γράψει. Ανά 3 τραγούδια υπάρχει ένα τραγούδι γνωστό, το οποίο τραγουδάμε όλοι και μας αρέσει. Έπειτα, υπάρχουν επιλογές τραγουδιών και flavors στα οποία κάποιος θα θέλει να συμμετέχει με ένα ρόλο λέγοντας το τραγούδι ξεκινώντας από τον τίτλο. Αλλά είναι σκηνοθετημένο και η προσοχή τοποθετημένη.
Είναι σαν να λέμε ότι κάποιος ζει ένα μουσικό συμβάν. Η προσδοκία η δικιά μου είναι να είναι ένα καταπληκτικό γεγονός είτε αυτός είναι ένας καλός ηθοποιός ή ένας καλός perfomer. Τώρα, εάν αυτός είναι κάποιος που δεν έχει μπει σε μία τέτοια διαδικασία όλο αυτό αφορά στην αλήθεια της στιγμής του. Και αυτό είναι ένα κάδρο. Είναι ένα πείραμα που διαμορφώνεται από τον κόσμο. Μέχρι στιγμής αυτοί που συμμετέχουν περνάνε καλά. Τα λογάκια είναι καλογραμμένα και η μουσική είναι καλή, ενώ υπάρχει χώρος και για σάτιρα.
- Ποιες δυσκολίες έχεις αντιμετωπίσει στον δρόμο;
Ο δρόμος πέρα από το καθαρά μουσικό μέρος είναι και μία οδύσσεια. Θέλω να πω, ότι θα αντιμετωπίσεις διάφορους παράγοντες που πρέπει να αποδεχτείς. Η ανοχή και η αντοχή είναι βασικές λέξεις. Η αντοχή είναι η σημαντικότερη όταν μιλάς για ένα τέτοιο περιβάλλον. Ο δρόμος δεν είναι κάτι τι κεκτημένο. Στον δρόμο πρέπει να δημιουργήσεις κάτι διαφορετικό εκ νέου. Αυτό έχει την ομορφιά του, γιατί δεν σε βολεύει. Φαντάσου, ότι πρέπει να αποδεχτείς ένα σκυλί που γαβγίζει και τρομάζει όσους βρίσκονται μπροστά και πρέπει να αφαιρέσεις όλη την προσοχή από εκεί. Ενώ κάνεις κάτι άλλο και έχεις έναν ρόλο ενός άλλου ανθρώπου, ενός προστάτη μιας κατάστασης και όχι οδηγός, δηλαδή ζεις το άγχος να βρεις σημείο να παίξεις. Αυτό είναι καθημερινό και πρέπει να διαπραγματευτείς με την ηθική σου στάση απέναντι σε διάφορα πράγματα που δεν είναι μουσικά. Για παράδειγμα, σε έναν άστεγο που θα έρθει να κοιμηθεί απέναντι. Μαζί με την μουσική στον δρόμο υπάρχουν και πολλά άλλα παράδοξα. Γι’ αυτό και υπάρχει μία διαρκής διαπραγμάτευση.
Η μουσικη κάθε μερα μου δινει μαθηματα. σε μαθαινει να εισαι ειλικρινης και αληθινοσ. οποιοσ δημιουργει κατι, πρεπει να δημιουργει και μια γλωσσα. η δημιουργια γλωσσασ φανερωνει μια αναγκη για επικοινωνια.
Η υπόλοιπη συζήτησή μας εστίασε στην σημαντικότητα της αναγνώρισης, ότι το παρόν είναι ό,τι πιο σημαντικό έχει κανείς και εκείνος επισήμανε : ” Είμαι πολύ ευχαριστημένος που είμαι ζωντανός και είμαι ανάμεσά σας”. Ενώ, πρόσθεσε ότι η πρώτη κίνηση που κάνει πριν παίξει είναι η ίδια με αυτή ενός επαίτη, δηλαδή ανοίγει την θήκη, κάτι που δηλώνει πως δεν έχει μία σταθερή επαγγελματική στέγη. Το τι γίνεται, όμως, μετά είναι κάτι το εντελώς διαφορετικό.
Για όσους, λοιπόν, θέλουν να τον δουν, μπορούν να παρακολουθήσουν τις 4 παραστάσεις που θα γίνουν σε ένα θέατρο μέσα στον Μάιο, αλλά και στις 4 Μαϊου στο TEDx που θα λάβει χώρα στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.
3 +1 εγκλήματα που χαράχτηκαν στην Ελλάδα
