Διαβάζοντας Το Πράσινο Μίλι Του Stephen King

Η ζωή δεν είναι μονάχα άσπρο και μαύρο. Ούτε οι κακοί είναι πάντα αυτοί που θα συναντήσει κανείς μέσα στη φυλακή. Ίσως εκεί μέσα να βρίσκονται κάποιες αθώες ψυχές, απ’ αυτές που ξέρουν να θυσιάζονται στο μεγαλείο της ανωτερότητας και της ανθρωπιάς. Αυτά είναι μονάχα μερικά απ’ τα θέματα που κατάφερε να θίξει το “Πράσινο Μίλι” με τόση λεπτότητα και ευαισθησία παράλληλα.

Ο υπέργηρος πια Πολ Ετζκομπ, τρόφημος σε γηροκομείο, στα τέλη της δεκαετίας του ’90, αποφασίζει να ξεθάψει μια ιστορία του παρελθόντος του, τότε που εργαζόταν ως δεσμοφύλακας στο Κολντ Μάουντεν, την εποχή της μεγάλης ύφεσης. Ήταν κάπου στο 1932, όταν στη πτέρυγα των θανατοποινιτών, είχαν φέρει τον Τζον Κόφι, τον πιο μεγάλο σωματικά άνθρωπο που είχαν ποτέ αντικρίσει. Είχε καταδικαστεί για τον βιασμό και τη δολοφονία δυο μικρών κοριτσιών που βρέθηκαν στην αγκαλιά του νεκρά, ενώ αυτός κλαίγοντας φώναζε πως δε μπόρεσε να τα βοηθήσει. Τα πράγματα ωστόσο φαινόταν αρκετά διαφορετικά απ’ ότι θα περίμεναν εκεί μέσα. Ο γιγάντιος μαύρος κατάδικος είχε τη πιο αθώα και καλοσυνάτη ψυχή, αλλά και μια συμπεριφορά που σε καμία περίπτωση δε ταίριαζε με αυτή του βιαστή, παιδόφιλου και δολοφόνου. Μέσα σε όλα τα προτερήματα του όμως, υπήρχε και μια ακόμη χαρισματική ιδιότητα. Με τα χέρια και το μυαλό του μπορούσε να θεραπεύσει τις πιο βαριές ασθένειες και να επαναφέρει από πρόσφατο θάνατο ανθρώπους και ζώα, όπως έκανε με τη γυναίκα του διευθυντή των φυλακών, που έπασχε από καρκίνο στο κεφάλι και με τον κύριο Τζίνγκλς, τον “ποντικάκο” ενός άλλου κατάδικου που του έδωσε ξανά πνοή. Αγαπούσε να βοηθά και να σκορπά χαρά με τις πράξεις του. Φυσικά μέσα στη πτέρυγα δε λείπανε και επεισόδια ακραίας βίας, όχι απ΄τους φύλακες προς τους δέσμιους, όπως θα περίμενε κανείς, μα το αντίθετο, ειδικά όταν αναφερόμαστε τη περίπτωση του “Μπίλι Δε Κιντ” Γούορτον, που η συμπεριφορά του τον οδήγησε ουκ ολίγες φορές στους τοίχους της απομόνωσης.

Ο Στίβεν Κινγκ, ο γνωστός και ως Βασιλιάς του τρόμου, καταφέρνει να δημιουργήσει για άλλη μια φορά την αγωνία και τον βουβό πόνο σ’ ένα έργο δοσμένο άκρως ρεαλιστικά -Είναι άλλωστε μέσα στα ταλέντα του αυτό-. Ο αναγνώστης μεταφέρεται με μέσο μαγικό στην εποχή εκείνη και είναι σαν να ζει κι ο ίδιος τα γεγονότα μέσα απ΄τα μάτια του Πολ. Απ΄τη μια, μία κοινωνία βαθύτατα θρησκευόμενη, αφήνει τον Γέρο-Σπίθα -υποκοριστικό της ηλεκτρικής καρέκλας- να καταδικάζει ανενόχλητη κι απ’ την άλλη ο χυδαίος ρατσισμός αποφασίζει για τη μοίρα αθώων. Και αυτοί που πρέπει να αντιδράσουν, δε το κάνουν ποτέ! Είτε επειδή δε μπορούν, δεν είναι καν στο χέρι τους, είτε επειδή αδιαφορούν. Το Πράσινο Μίλι, ο διάδρομος δηλαδή που οδηγεί στο Γέρο-Σπίθα, δεν είναι τα τελευταία βήματα που βαδίζουν κάποιοι άνθρωποι πριν συναντήσουν τον θάνατο. Είναι πολλά παραπάνω. Είναι η απογύμνωση της ύπαρξης που έφτασε στο σημείο να αφαιρέσει ζωή. Είναι η καταρράκωση της διαστροφής που δε στάθηκε δυνατή να καταπατήσει τα πάθη της. Είναι όμως και η εξιλέωση αυτού που δεν αντέχει άλλο την αδικία, τη κακία και τη μισανθρωπία του κόσμου αυτού και ορίζει τον θάνατο του ως την εσωτερική γαλήνη και λύτρωση. Εκεί μέσα οι δεσμοφύλακες εκτίουν λειτούργημα, παρ΄ότι οι ίδιοι δε θα μπορέσουν ποτέ να συμβιβαστούν με την ιδέα πως “δολοφονούν”, έστω και νόμιμα. Δουλειά τους είναι όχι μόνο να διατηρούν σε απόλυτη ψυχική ηρεμία τους τρόφιμους, μα και να βγάζουν στην επιφάνεια κάθε στοιχείο καλό που ενδεχομένως έχει μείνει απ’ αυτούς, διότι στην ιδέα του θανάτου, πολλοί ηρεμούν. Καταφέρνουν μάλιστα στο Μίλι, να γίνουν πολύ καλύτεροι από άλλους που κυκλοφορούν ελεύθεροι κι έχουν εξουσία στα χέρια τους. Λόγου χάρη ο Πέρσι Γουέτμορ, ο μόνος κακότροπος φύλακας, είχε συμπεριφορά χειρότερη και από ορισμένων καταδίκων. Αποτέλεσμα όλης αυτής της διαδικασίας είναι οι φύλακες τελικά να βλέπουν άλλους ανθρώπους από αυτούς που κάποτε, κάποιο δικαστήριο καταδίκασε και να τους οδηγούν στην ηλεκτρική καρέκλα με μισή καρδιά.

Κάθε σελίδα απ’ το Πράσινο Μίλι είναι δακρύβρεχτη μία προς μία. Και αυτό επειδή παρ’ ότι η ιστορία του Πολ και του Τζον Κόφι -ακριβώς όπως ο καφές αλλά γραμμένο αλλιώς- είναι προϊόν μυθοπλασίας, ξεδιπλώθηκε σε σωστό χρόνο και συνθήκες αλλά το δυστύχημα είναι πως στη πραγματικότητα υπήρξαν πολλές τέτοιες ιστορίες που “σκότωσαν” τις πιο όμορφες ψυχές. 

Η Γεμάτη Αντιθέσεις Ζωή Του Ζαν Ζενέ

Δες τη σελίδα μας στο Facebook