Η Δανάη Μουτσοπούλου μιλάει για το θέατρο, τα μαθήματα σκηνοθεσίας και την αγάπη της στα μιούζικαλ!

Η ηθοποιός Δανάη Μουτσοπούλου μιλάει στην ομάδα του beasty για την ως τώρα πορεία της στο θέατρο, τα μαθήματα σκηνοθεσίας, την αγάπη της για τα μιούζικαλ και τους στόχους που έχει θέσει για το μέλλον.

Η Δανάη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1991. Σπούδασε Νομική και εργάστηκε ως δικηγόρος. Όμως την κέρδισε  η αγάπη της για το θέατρο. Έτσι το 2019 αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή Δήλος Δήμητρα Χατούπη και τώρα σπουδάζει Κλασικό Τραγούδι στον Ωδείο Αθηνών. Έως σήμερα, έχουμε απολαύσει τη Δανάη σε αρκετές παραστάσεις όπως το Into the Woods (2020), Ορέστης (2021), Που πάνε τα παιχνίδια (2022), Σπιρτόκουτο – The Musical (2022-23).

Τι σε οδήγησε στο να κάνεις το μεγάλο βήμα, και να κυνηγήσεις μία καριέρα στην υποκριτική; 

Από μικρή είχα μεγάλη αγάπη για το θέατρο και το τραγούδι. Ωστόσο, ήθελα πολύ να γίνω και δικηγόρος που ήταν το επάγγελμα της μαμάς μου και το θαύμαζα πολύ. Έτσι μπήκα στη Νομική και αμέσως γράφτηκα στους Άφαντους στην ερασιτεχνική ομάδα του ΕΚΠΑ. Εκεί η πρώτη μου επαφή με την έννοια της ομάδας μου έδωσε μια εμπειρία για το πώς μπορεί να είναι η ανθρώπινη αλληλεπίδραση τελείως διαφορετική από αυτή που συνήθως είχα.

Παρόλα αυτά φοβόμουν πολύ να το αποτολμήσω. Έτσι άρχισα να δουλεύω ως δικηγόρος και ως τα 25 μου δούλευα και πολύ μάλιστα. Ήμουν καλή σε αυτό. Όμως με έτρωγε η λαχτάρα για το θέατρο, έβλεπα παραστάσεις και έκλαιγα, έλεγα θέλω κι εγώ να ζω έτσι. Θεώρησα λοιπόν ότι το χρωστάω στον εαυτό μου να το τολμήσω, να ρισκάρω και έτσι έκανα και δεν το μετανιώνω καθόλου.

Αν μπορούσες να περιγράψεις το θέατρο χρησιμοποιώντας μόνο μία λέξη, ποια θα ήταν αυτή και γιατί; 

Ξεβράκωμα, γιατί βρίσκεσαι πλήρως εκτεθειμένος.

Ποια ήταν η πρώτη παράσταση που είδες και σε έκανε να ερωτευτείς τον κόσμο του θεάτρου; 

Η πρώτη παράσταση που θυμάμαι πως είδα στο θέατρο, και μαγεύτηκα, ήταν το μιούζικαλ  “Μάλα η Μουσική του Ανέμου” σε σκηνοθεσία του Γιάννη Κακλέα. Ήμουν παιδάκι τότε και θυμάμαι είχα βρει κάπου και το CD με τα τραγούδια της παράστασης. Το τραγουδούσαμε μανιωδώς με την αδερφή μου! Ίσως, κάπου τότε να ξεκίνησε και η λατρεία μου για το μιούζικαλ.

Ανέφερες την αγάπη σου για τα μιούζικαλ. Αλήθεια τι θεωρείς πως κάνει το συγκεκριμένο είδος θεάτρου τόσο ξεχωριστό; 

Στο μιούζικαλ όλα είναι στον υπερθετικό βαθμό. Κάπως έτσι είμαι κι εγώ ως άνθρωπος, δηλαδή ή του ύψους ή του βάθους, και νομίζω πως γι’ αυτό  και μου ταιριάζει τόσο. Πέραν αυτού όμως η μουσική με συγκινεί και ως κοινό και ως ερμηνεύτρια. Είναι δηλαδή ένας δρόμος που πάντα με βοηθάει και στη μελέτη μου για έναν ρόλο ανεξάρτητα από το αν είναι μουσικό το έργο.

Θεωρώ ότι αυτό που δεν περιγράφεται με λόγια, η μουσική το κάνει με ένα μοναδικό τρόπο, χτυπώντας σε μια περιοχή του εγκεφάλου σου που δεν κατοικεί η λογική αλλά το συναίσθημα, η μνήμη, η παρόρμηση και αυτό με ενθουσιάζει.

Κατά τη γνώμη σου, ποιο είναι το γνώρισμα που πρέπει να έχει ένας ηθοποιός για να πετύχει; 

Μιλώντας πρόσφατα με την δασκάλα τραγουδιού μου, την κυρία Δέσποινα Καλαφάτη, της έκανα ακριβώς την ίδια ερώτηση. Κλέβω λοιπόν αυτούσια την απάντησή της, ότι κατά τη γνώμη της το ταλέντο είναι μια καλή αρχή αλλά το πραγματικό εισιτήριο για μια επιτυχημένη πορεία είναι η ικανότητα να αντιλαμβάνεσαι τις οδηγίες και η εργατικότητα ώστε να δουλεύεις πάνω σε αυτές και να βελτιώνεσαι. Οπότε σίγουρα η εργατικότητα και για μένα και η στοχοπροσήλωση, το να λες ότι εγώ αυτό θα το κάνω, να το οραματίζεσαι και να μην το βάζεις κάτω.

Εκτός από την υποκριτική έχεις ασχοληθεί και με την σκηνοθεσία. Πως ήταν αυτή η εμπειρία; Θα συνεχίσεις παράλληλα την ενασχόληση σου με τον συγκεκριμένο χώρο; 

Το έκανα αφού τελείωσα το Πανεπιστήμιο και ήταν μια απίστευτη εμπειρία. Μάλιστα, με αφορμή μια μικρού μήκους ταινία που είχα κάνει, είχα ταξιδέψει και στα κινηματογραφικά βραβεία Empire Awards στο Λονδίνο, όπου είχα την ευκαιρία να γνωρίσω διάσημους σταρ του σινεμά και σκηνοθέτες όπως ο Κρίστοφερ Νόλαν.

Παρόλα αυτά, ενώ άνοιξε ένας πολύ σημαντικός δρόμος για μένα η αίσθηση που κυριαρχούσε ήταν η επιθυμία μου να παίξω. Ε, κάπου εκεί συνειδητοποίησα και ότι πρέπει να δώσω εξετάσεις για δραματική σχολή.

Πως αντιμετωπίζουν οι δικοί σου άνθρωποι την ενασχόληση σου με το θέατρο; Πόσο σημαντικό είναι να βρίσκεσαι στο «κατάλληλο» περιβάλλον; 

Οι γονείς μου και οι δικοί μου άνθρωποι από μικρό παιδί που ήμουν πάντα με ενθάρρυναν προς την «καραγκιοζιά» και πάντα υπήρχε ως αστείο ότι εγώ θα γίνω ηθοποιός. Βέβαια όταν τους είπα [ως παρατάω τη δικηγορία δεν «πέταξαν» και από χαρά.

Για να είμαι δίκαιη όμως, έχω δεχτεί πολλή υποστήριξη, πρακτική, αλλά και ψυχική, από το περιβάλλον μου και νομίζω ότι αν δεν είχα αυτή την στήριξη και σταθερότητα στην ζωή μου, ίσως να μην έδειχνα τόσο θάρρος να αλλάξω τελείως καριέρα. Πάντα κάποιος δίπλα μου, μου έλεγε τολμά, προχώρα και αυτή η “ηθική αυτουργία” είναι η δύναμή μου στα δύσκολα.

Υπάρχει κάποιος σκηνοθέτης και ηθοποιός που σε εμπνέει και πλέον θαυμάζεις πολύ; 

Δύσκολη ερώτηση. Πρόσφατα είδα το ντοκιμαντέρ του πώς φτιάχτηκε το Apocalypse Now του Κόπολα. Λοιπόν, αυτό το ντοκιμαντέρ Hearts of darkness είναι, ίσως, ακόμα καλύτερο από την ταινία και αποτελεί απίστευτη έμπνευση για το πόσα ρίσκα οφείλει κανείς να παίρνει προκειμένου να δημιουργήσει κάτι όπως το ονειρεύτηκε. Επίσης, υπάρχουν καλλιτέχνες στην Ελλάδα που με συγκινούν και που θαυμάζω πολύ και θα ήθελα πολύ να γνωρίσω και να συνεργαστώ μαζί τους.

Ωστόσο πιστεύω ότι όταν γνωρίζεις κάποιον πάνω στη δουλειά πολλές προσδοκίες επιβεβαιώνονται ή δυστυχώς διαψεύδονται. Υπάρχει ας πούμε συνάδελφος ηθοποιός που θαύμασα τόσο δουλεύοντας μαζί του που του έχω πει θα τον κάνω αφίσα στο σπίτι μου. Με μια δόση υπερβολής, αλλά μου αρέσει να θαυμάζω ανθρώπους και για τον τρόπο που δουλεύουν όχι μόνο για το ωραίο αποτέλεσμα.

Επίσης δεν μπορώ να μην μιλήσω για τον Δημήτρη Μπογδάνο, έναν σκηνοθέτη που ήταν ο πρώτος που συνεργάστηκα και μου έμαθε να δουλεύω με ευγένεια και σεβασμό. Θεωρώ ότι στην πρώτη αυτή δουλειά μαζί του βασίζεται ό,τι έχω μέσα μου ως ιδανικές συνθήκες. Οπότε ναι, τον Δημήτρη τον θαυμάζω απεριόριστα, με εμπνέει και πάντα θέλω να δουλεύω μαζί του.

Η τελευταία σου παράσταση, Το Σπιρτόκουτο τελείωσε πριν λίγες ημέρες. Πως νιώθεις τώρα, που ολοκληρώθηκε αυτό το ταξίδι; 

Το σπιρτόκουτο τελείωσε και άφησε ένα μεγάλο κενό μέσα μου. Οι μήνες που δουλέψαμε αυτό το έργο ίσως είναι οι πιο διασκεδαστικοί μήνες που έχω περάσει και σίγουρα τώρα μου λείπει πάρα πολύ.

Μου λείπει το έργο που είναι τόσο υπέροχα γραμμένο από το υπερταλαντούχο δίδυμο Νιάρρου- Λιβιτσάνου και όλο αυτό το εξωφρενικό σύμπαν του Οικονομίδη. Δεν πρόλαβα να το βαρεθώ!  Ίσα ίσα, μάλιστα, που μέχρι και την τελευταία ημέρα απολάμβανα το έργο όσο και την πρώτη.

Αυτό που, για την ώρα, κοστίζει περισσότερο είναι που δεν θα ξαναβρεθούμε άμεσα με αυτή την υπέροχη ομάδα ηθοποιών και μουσικών με τους οποίους δέσαμε πάρα πολύ και περνούσαμε πραγματικά πολύ καλά στο θέατρο.

Ποια είναι τα σχέδια σου για το μέλλον; Θα σε δούμε σε κάποια νέα παράσταση ή κάποιο νέο project; 

Δυστυχώς είναι μια αρκετά περίεργη στιγμή για τους ηθοποιούς. Μετά από αρκετό καιρό διεκδικήσεων ώστε να αποσυρθεί το Π.Δ 85 το οποίο εξισώνει τα πτυχία μας με απολυτήρια λυκείου, πλέον προχωράμε σε καθολικές απεργίες. Επομένως, δύσκολο να προβλέψω ή να οραματιστώ έστω το μέλλον μεσούσης μιας τόσο απογοητευτικής για τον ελληνικό πολιτισμό συγκυρίας.

Παρόλα αυτά περιμένω πως και πως το Into the Woods σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μπογδάνου που θα παρουσιαστεί ξανά στην Εναλλακτική Σκηνή της Λυρικής Σκηνής και, ποιος ξέρει, ίσως ξαναδούμε και το Σπιρτόκουτο.

Παρόμοια άρθρα:

• Η Taylor Swift επιστρέφει στην κορυφή με το νέο άλμπουμ Midnights
• Τα Ρέστα του Κώστα Ταχτσή: Βουτιά σε μια άλλη εποχή
• Ο θεατρικός Σταμάτης Κραουνάκης

Ακολουθήστε τις σελίδες μας σε Facebook, Instagram και Spotify για περισσότερη έμπνευση