Με δυσκολία συναντάει κανείς μια ταινία που χαρακτηρίζεται ως sci-fi/thriller, να είναι τόσο τρομακτικά όμορφη και να αντικατοπτρίζει με τέτοια ρεαλιστικότητα το σκοτεινό βάθος της ανθρώπινης κοινωνίας όπως το Children of Men του Alfonso Cuarόn.
Η ιστορία μας μεταφέρει στο 2027 όπου όλες οι γυναίκες έχουν χάσει την γονιμότητα τους και η ανθρωπότητα βρίσκεται υπό την απειλή εξαφάνισης. Ενώ οι υπόλοιπες χώρες έχουν καταρρεύσει, η Αγγλία παραμένει ισχυρή κάτω από αυστηρό καθεστώς, αποκρούοντας το μεγάλο κύμα προσφύγων που αναζητάει άσυλο. Ο Theo Faron (Clive Owen), πρώην ακτιβιστής και νυν γραφειοκράτης πέφτει θύμα απαγωγής από την εν διαστάσει γυναίκα του Julian Taylor (Julianne Moore) και της επαναστατικής της οργάνωσης, με σκοπό να φροντίσει τα χαρτιά μεταφοράς της Kee (Clare-Hope Ashitey). Όταν η Kee αποκαλύπτει ότι είναι ως εκ θαύματος έγκυος, ο Theo παλεύει να την οδηγήσει με ασφάλεια στο επιστημονικό κέντρο θεραπείας για την γονιμότητα Human Project, προστατεύοντας την όχι μόνο από τα συμφέροντα της οργάνωσης, αλλά και από τις αρχές που δεν διστάζουν να φυλακίσουν και να εκτελέσουν τους πρόσφυγες που καταφτάνουν στην χώρα.
Αυτό που κάνει το Children of Men ένα διαμάντι του κινηματογράφου είναι η εκπληκτική σκηνοθεσία του Cuarόn σε συνδυασμό με την αριστουργηματική διεύθυνση φωτογραφίας του Emmanuel Lubezki. Από το πρώτο λεπτό της ταινίας εισηγούμαστε στο μουντό, αποκομμένο και σκληρό περιβάλλον της Αγγλίας. Δημιουργούν μια ολοκληρωμένη και πιστική αφήγηση που δίνει έμφαση όχι μόνο σε αυτό που υπάρχει μπροστά στο πλάνο, αλλά και σε αυτά που συμβαίνουν πίσω από αυτό, με την κάμερα απομακρύνεται από την κύρια πλοκή και τους πρωταγωνιστές. Τα πανικοβλημένα πρόσωπα των προσφύγων, η μητέρα που θρηνεί τον νεκρό της γιο αγκαλιά, όλα αυτά δεν τα βλέπουμε μέσω της οπτικής γωνίας του Theo όπως παρακολουθούμε στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας. Με αυτήν την μικρή κίνηση της κάμερας μπαίνουμε οι ίδιοι μέσα στην φρικαλεότητα της ιστορίας και νιώθουμε στο πετσί μας τις συμφορές του πολέμου και τις συνέπειες της ανθρώπινης βαρβαρότητας.
Τα πλάνα σεκάνς που με μαεστρία πραγματοποιεί ο σκηνοθέτης, η προσοχή στην λεπτομέρεια όπως οι πιτσιλιές αίματος πάνω στον φακό καθώς και οι εξαιρετικές ερμηνείες, μας σοκάρουν και μας αγγίζουν συντελώντας σε ένα άψογο αποτέλεσμα.
Η γέννηση των παιδιών είναι ο τρόπος με τον οποίο ο άνθρωπος ξεγελάει τον θάνατο. Είναι φανερό λοιπόν, πως σε έναν κόσμο χωρίς παιδιά δεν υπάρχει μέλλον και το μόνο που φαίνεται μπροστά είναι ο αναπόφευκτος θάνατος. Όταν δεν υπάρχει ελπίδα, από την οποία μπορούμε απεγνωσμένα να κρατηθούμε, έρχονται στην επιφάνεια τα πρωτογενή ένστικτα του ανθρώπου.
Ακόμη πιο αξιοθαύμαστο όμως, είναι ο τρόπος που η ταινία καθρευτίζει αλληγορικά τις σημερινές συνθήκες. Δέκα χρόνια μετά την προβολή της, ο πόλεμος της τρομοκρατίας συνεχίζει, τα προσφυγικά ρεύματα γίνονται όλο και μεγαλύτερα, τα σύνορα κλείνουν, άνθρωποι πεθαίνουν ή ζουν στον δρόμο. Ο εθνικισμός, ρατσισμός και η βία που παρουσιάζονται στο έργο δεν βρίσκονται τόσο μακριά από την πραγματικότητα όσο εμείς θα θέλαμε να πιστεύουμε.
Το Children of Men είναι τώρα πιο επίκαιρο από ποτέ και μας καλεί να ρίξουμε ένα διεξοδικό βλέμμα στην κοινωνία και στον ίδιο μας τον εαυτό. Μας αρέσει αυτό που βλέπουμε;
