Η ανάγνωση ενός βιβλίου μπορεί να μας οδηγήσει πέρα από την πραγματικότητα και να μας ταξιδέψει στον δικό του κόσμο. Υπάρχουν και βιβλία που τα γεγονότα, στα οποία αναφέρονται βασίζονται σε αληθινά πρόσωπα και καταστάσεις. Πρόκειται για ιστορίες που γεννούν ιδιαίτερα συναισθήματα στους αναγνώστες τους, οι οποίοι γνωρίζουν πως τα πρόσωπα αυτά είναι υπαρκτά και όσα έχουν βιώσει είναι αλήθεια.
«Δώδεκα χρόνια σκλάβος» του Σόλομον Νόρθαπ
Ο Σόλομον Νόρθαπ ήταν ελεύθερος άντρας που ζούσε στη Νέα Υόρκη. Τότε, οι απαγωγείς του τον πούλησαν ως σκλάβο.
Ναρκωμένος, χτυπημένος και με καινούρια ταυτότητα, βρίσκεται μακριά από τα παιδιά του σε μια φυτεία, της Λουιζιάνα. Ο Σόλομον θα καταλήξει νεκρός, αν αποκαλύψει το παρελθόν του.
Μία συγκινητική, αληθινή ιστορία των δώδεκα χρόνων που έζησε ως σκλάβος: η ανελέητη βία, οι καθημερινοί εξευτελισμοί και ο συνεχής φόβος, όπως επίσης ο αγώνας των συγκρατούμενών του και του ιδίου, για επιβίωση.
Το βιβλίο «Δώδεκα Χρόνια Σκλάβος» αποτελεί ένα μοναδικό, αδιάψευστο τεκμήριο της δουλείας από πρώτο χέρι και μία εκπληκτική περιγραφή του ανθρώπου, του οποίου στέρησαν την ίδια του τη ζωή και ο οποίος πάλεψε πολύ σκληρά να την πάρει πίσω. Η ιστορία του Σόλομον Νόρθαπ έχει μεταφερθεί και στην μεγάλη οθόνη με την ομότιτλη ταινία το 2013 κερδίζοντας 3 βραβεία Όσκαρ.
«Χάτσικο, ο σκύλος που περίμενε» του Lluís Prats
Ο καθηγητής Χιντεσαμπουρό Ουένο είναι ένας έντιμος άνθρωπος, με άκαμπτα ωράρια και συνήθειες, ο οποίος εργάζεται στο Πανεπιστήμιο του Τόκιο. Μια μέρα συναντά στον δρόμο του τον Χάτσικο, ένα κουτάβι που θα κάνει πολλά περισσότερα από το να ταράξει την αυστηρή πειθαρχία του καθηγητή: θα τον κάνει να ανακαλύψει την ομορφιά των μικρών πραγμάτων και την αξία της φιλίας. Μια νουβέλα, βασισμένη σε μια πραγματική ιστορία που προκάλεσε βαθιά συγκίνηση σε όλο τον κόσμο.
«Ο πιανίστας» του Βλαντίσλαβ Σπίλμαν
Στις 23 Σεπτεμβρίου του 1939 ο Βλαντίσλαβ Σπίλμαν, νεαρός τότε πιανίστας στη Βαρσοβία, έπαιζε το Νυκτερινό του Σοπέν σε ντο δίεση ελάσσονα ζωντανά στο ραδιόφωνο. Ήταν οι τελευταίες νότες που αναμεταδόθηκαν στη Βαρσοβία. Λίγο αργότερα μια γερμανική βόμβα κατέστρεψε τους πομπούς του Πολωνικού Ραδιοφώνου. Ο πόλεμος βύθισε τη Βαρσοβία στον τρόμο των γκέτο και της καταστροφής. Μέσα σ’ αυτό τον κυκεώνα ο Σπίλμαν έχασε τους περισσότερους φίλους του και όλη του την οικογένεια.
Αυτή είναι η συγκλονιστική μαρτυρία ενός ανθρώπου, ενός μουσικού που αντιστάθηκε στο θάνατο αλλά και το ημερολόγιο ενός γερμανού αξιωματικού που διέσωσε την ανθρωπιά του μέσα στην κτηνωδία.
Οι Los Angeles Times το ανακήρυξαν βιβλίο της χρονιάς (1999) στην Αμερική, στην κατηγορία non fiction. Οι Sunday Times του Λονδίνου το κατέταξαν στις πρώτες πέντε βιογραφίες του 1999. Το γαλλικό λογοτεχνικό περιοδικό Lire το ανακήρυξε βιβλίο της χρονιάς το 2001. Το βιβλίο έχει ήδη πουλήσει εκατοντάδες χιλιάδες αντίτυπα σε όλο τον κόσμο.
«Η σιωπή των αμνών» του Thomas Harris
«Να θυμάσαι τους κανόνες. Μην περνάς το χέρι σου μέσα από τα κάγκελα, ούτε καν να τα αγγίζεις. Δεν βγάζουμε ποτέ τον Λέκτερ από το κελί του χωρίς φίμωτρο και χειροπέδες…” Η νεαρή εκπαιδευόμενη πράκτορας του FBI Κλαρίς Στάρλινγκ συναντά για πρώτη φορά τον Χάνιμπαλ Λέκτερ. Ο ιδιοφυής ψυχίατρος, καταδικασμένος για μια σειρά κανιβαλικών εγκλημάτων, δέχεται να τη βοηθήσει στη σύλληψη ενός άλλου επικίνδυνου σφαγιαστή, του “Μπούφαλο Μπιλ” ζητώντας της σε αντάλλαγμα να ξεγυμνώσει μπροστά του την ψυχή της.
Μέσα από τα κρυπτογραφικά υπονοούμενα και τις έμμεσες υποδείξεις του -για τον “Μπούφαλο Μπιλ” αλλά και για την ίδια -η Στάρλινγκ οδηγείται σε μια αγωνιώδη, φρενήρη έρευνα και ο Thomas Harris καθηλώνει τους αναγνώστες του μ’ ένα συναίσθημα πιο βαθύ κι από τον τρόμο… Η “Σιωπή των αμνών” αναγνωρίστηκε ομόφωνα ως ένα από τα καλύτερα θρίλερ όλων των εποχών. Συντάραξε το αναγνωστικό κοινό, χαρίζοντας στη λογοτεχνία του σασπένς ένα από τα πιο ενδιαφέροντα και μαγνητικά “τέρατα” που γέννησε ποτέ η φαντασία ενός συγγραφέα. Κι έμεινε πλέον έργο κλασικό και αξεπέραστο, σημείο αναφοράς για όλα τα κατοπινά μυθιστορήματα του είδους».
«Βουβό κύμα» του Erik Larson
Η συναρπαστική ιστορία του ναυαγίου του Λουζιτάνια ειπωμένη σαν το πιο σπουδαίο θρίλερ.
Την 1η Μαΐου 1915, κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου πολέμου, το Λουζιτάνια, ένα πολυτελές υπερωκεάνιο, απέπλευσε από τη Νέα Υόρκη με προορισμό το Λίβερπουλ, μεταφέροντας μεγάλο αριθμό επιβατών, μεταξύ των οποίων πολλά παιδιά και βρέφη. Παρότι η Γερμανία είχε ανακηρύξει τις θάλασσες γύρω από τη Βρετανία εμπόλεμη ζώνη, οι επιβάτες του υπερωκεανίου δεν πίστευαν ότι διέτρεχαν κάποιο κίνδυνο, καθώς επί έναν αιώνα τα πλοία που δεν ήταν πολεμικά είχαν παραμείνει ασφαλή από επιθέσεις.
Για μήνες τα γερμανικά υποβρύχια έσπερναν τον τρόμο στον Βόρειο Ατλαντικό, αλλά το Λουζιτάνια ήταν ένα από τα σπουδαιότερα και ταχύτερα πλοία της εποχής, γνωστό και ως «υπερατλαντικό λαγωνικό». Η Γερμανία είχε αποφασίσει να αλλάξει τους κανόνες του παιχνιδιού και ο καπετάνιος του υποβρυχίου U-20 Βάλτερ Σβίγκερ ήταν έτοιμος να ανταποκριθεί σε αυτό.
Μέσα από την εξαιρετική γραφή του ο Erik Larson καταφέρνει να μετατρέψει ένα σύνθετο ιστορικό γεγονός σε μια συναρπαστική ιστορία για κάθε αναγνώστη. Ο συγγραφέας ζωγραφίζει ένα μεγάλο πορτρέτο της Αμερικής κατά την Προοδευτική Περίοδο φέρνοντας στο προσκήνιο τις ζωές των επιβλητικών χαρακτήρων και τις σχέσεις που αναπτύσσονται μεταξύ τους.
Το βιβλίο απέσπασε τα βραβεία Goodreads Choice Award (2015) και World Magazine Book of the Year (2015), στην κατηγορία «Ιστορία/Βιογραφίες».
«Ιφιγένεια» της Μαρίας Τσακίρη
«Μα τι τόσο σημαντικό έχει η ζωή σου για να γίνει βιβλίο;» ρώτησα αυθόρμητα την Ιφιγένεια σ’ εκείνη την πρώτη γνωριμία μας, τον χειμώνα του 1997. Όλα όσα μου είπε ήταν ανατριχιαστικά, φρικτά… Όσα άκουσα έκρυβαν τόση ασχήμια, που αναρωτιόμουν αν μπορούσα να τα διαχειριστώ. Κάθε λέξη πιο βαριά από την άλλη. Όλες μαζί ισοπεδωτικές.
Χίλιες και μία ζωές στριμωγμένες σε τέσσερις δεκαετίες, που με έκαναν να καταλάβω πως απέναντί μου έχω έναν άνθρωπο με διαβολεμένη ψυχραιμία και προκλητικό θάρρος∙ συγχρόνως, μια απελπιστικά μελαγχολική και θλιμμένη γυναίκα με παγωμένη ψυχή, που τολμά να σε κοιτάξει κατάματα και να σου μιλήσει για εκείνη τη σχέση ντροπής με τον πατέρα της και για όλα όσα στιγμάτισαν την ύπαρξή της.
Κάπως έτσι ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση για την έκδοση αυτή. Μόνο που χαθήκαμε με την Ιφιγένεια. Και για περίπου είκοσι χρόνια η ιδέα του βιβλίου έμεινε μια ανικανοποίητη επιθυμία, ώσπου νίκησε η ανάγκη μας να φωνάξουμε δυνατά την αλήθεια και να σώσουμε όσο περισσότερες ζωές μπορούμε. Και την αλήθεια αυτή την κρατάτε στα χέρια σας.»
«Νίκη» του Χρήστου Α. Χωμενίδη
Έζησε κάποτε ένα κορίτσι που βρέφος εβδομήντα ημερών το συνέλαβαν και το έστειλαν εξορία στις Κυκλάδες.
Έζησε κάποτε ένα κορίτσι που -στη διάρκεια της Κατοχής και του Εμφυλίου- η οικογένεια του κόπηκε στα δύο, όμως εκείνο δεν έπαψε στιγμή να αγαπάει κανέναν τους.
Έζησε κάποτε ένα κορίτσι που -όταν γεννήθηκε- ο πατέρας του ήταν «ο ηρωικός αρχηγός των εργατών» και -όταν μεγάλωσε- έγινε «ο προδότης της εργατικής τάξης». Κι ας μην είχε προδώσει τίποτα από ό,τι πίστευε.
Έζησε κάποτε ένα κορίτσι που πέρασε όλη του την εφηβεία στη βαθιά παρανομία. Κλεισμένο σε ένα σπίτι, με ψεύτικο όνομα, χωρίς να πηγαίνει στο σχολείο, χωρίς να κάνει παρέες. Γιατί ήξερε πως, εάν οι Αρχές ανακάλυπταν ποιοι ήταν οι γονείς του, θα τους εκτελούσαν.
Κι όταν επέστρεψε στην ελευθερία, το κορίτσι εκείνο ερωτεύτηκε παράφορα, κόντρα στη θέληση και στην ανοχή της οικογένειάς του.
Το κορίτσι λεγόταν Νίκη. Και ήταν η μάνα μου. (Αυτό όμως έχει τη λιγότερη σημασία.)
Η ζωή της Νίκης είναι η ζωή όλων των παιδιών που έρχονται στον κόσμο με ένα βαρύ φορτίο στους ώμους, δεν το απαρνιούνται, ούτε όμως το αφήνουν να τα λυγίσει.
Οι άνθρωποι της «Νίκης» είναι η Ιστορία της Ελλάδας στον 20ό αιώνα.
