Ari Aster: πριν από Midsommar και Hereditary

Μέσα σε δύο χρόνια, ο Ari Aster μας χάρισε δύο φωτογραφικά και θεματικά αριστουργήματα. Το Midsommar, που διαδραματίζεται σε μια κλειστή σουηδική αιρετική κοινότητα με αλλόκοτα και φρικαλέα έθιμα. Το Hereditary, που σκιαγραφεί το πορτραίτο μιας οικογένειας που υποφέρει από την απώλεια και που προσπαθεί να κατανοήσει τις δυνάμεις που την κινούν. Η κάθε μια, με κλόνισε με τον δικό της τρόπο. Αυτά τα δύο φιλμ, ωστόσο, δεν αποτελούν τις πρώτες απόπειρες του Ari Aster στην έβδομη τέχνη. Παρακάτω, ακολουθούν εφτά ταινίες μικρού μήκους, που ο σκηνοθέτης δημιούργησε στα χρόνια του στο AFI, αλλά και μετέπειτα.

The Strange Thing About the Johnsons

Η πρώτη ταινία του Ari Aster είναι, ενδεχομένως, και η πιο ιδιότροπή του. Το The Strange Thing About the Johnsons κυκλοφόρησε το 2011 και σύντομα διέρρευσε στο YouTube. Προκάλεσε κύμα αντιδράσεων και συζητήσεων για την ταμπού θεματολογία της. Η ταινία αναφέρεται σε μια οικογένεια έγχρωμη, όπου ο πατέρας βιώνει σεξουαλική κακοποίηση από τον γιό του για δεκαετίες, με τη μητέρα να γνωρίζει την κατάσταση και να την αγνοεί πλήρως.

Μέσα σε 26 λεπτά, ο Ari Aster καταφέρνει να παρουσιάσει το φαινόμενο της κακοποίησης, κάτι που σπάνια βγαίνει στην επιφάνεια, ειδικά όταν συμβαίνει εντός της Αφροαμερικανικής κοινότητας. Ταυτόχρονα, θίγει το λεπτό ζήτημα του βιασμού σε οικογενειακό πλαίσιο και τα περίπλοκα συναισθήματα που μπορεί να συνοδεύουν τέτοιου είδους εμπειρίες. Παρουσιάζει τον έγχρωμο άνδρα, έναν χαρακτήρα αρχετυπικά συνδεδεμένο με τη δύναμη, ως το θύμα. Ποτέ δεν μπορούμε να ξέρουμε τι συμβαίνει πίσω από τις κλειστές πόρτες μιας φαινομενικά χαρούμενης οικογένειας.

Μπορείτε να την δείτε εδώ.

TDF Really Works

Το TDF Really Works γυρίστηκε επίσης το 2011, κατά τη διάρκεια των σπουδών του Ari Aster, μαζί με συμφοιτητές του. Είναι ένα 2λεπτο χιουμοριστικό διαφημιστικό σποτάκι, για μια συσκευή που βοηθά με μερικές… βιολογικές λειτουργίες. Δεν θα πω πολλά.

Μπορείτε να το δείτε εδώ.

Beau

Η τρίτη και τελευταία ταινία του Ari Aster για το 2011 είναι το Beau. Το πιο κωμικό θρίλερ του σκηνοθέτη έχει διάρκεια 6 λεπτών. Ακολουθεί έναν παρανοϊκό άντρα που φοβάται για την ακεραιότητα του και για την ασφάλεια του διαμερίσματός του, χωρίς ιδιαίτερο λόγο ή αφορμή. Ο σκηνοθέτης δείχνει στον θεατή πόσο εύκολα οι σκέψεις μας και μόνο μπορούν να μετατρέψουν την καθημερινότητά μας σε ταινία τρόμου. Αλλά και πόσο ανίσχυρος είναι ο άνθρωπος μπροστά σε άλλες δυνάμεις. Αυτό είναι ένα θέμα που ο Aster εξερευνά σε πολύ μεγάλο βαθμό στο Hereditary.

Κάτι εξίσου χαρακτηριστικό των ταινιών του, που μπορούμε να δούμε και σε μετέπειτα δουλειές του, είναι ο αναξιόπιστος αφηγητής. Οι περισσότερες ταινίες του περιστρέφονται γύρω από έναν κεντρικό χαρακτήρα ψυχικά διαταραγμένο, που πολλές φορές δεν μπορεί να διαχωρίσει την αλήθεια από το ψέμα.

Μπορείτε να το δείτε εδώ.

Muchausen

Δύο χρόνια μετά, ο Ari Aster επιστρέφει με μια ταινία βασισμένη στο σύνδρομο Μινχάουζεν δια αντιπροσώπου. Το Munchausen περιστρέφεται γύρω από μια οικογένεια της οποίας ο γιος φεύγει σύντομα για το πανεπιστήμιο. Η μητέρα κάνει πανικόβλητα σενάρια, όπου ο γιος της ερωτεύεται, παντρεύεται και την εγκαταλείπει για πάντα. Έτσι, αποφασίζει να δηλητηριάσει το φαγητό του, ώστε να αρρωστήσει και να μείνει στο σπίτι. Δυστυχώς, το δηλητήριο δουλεύει υπερβολικά καλά.

Πρόκειται για 16 λεπτά βουβού τρόμου, που εκτυλίσσονται στα πλαίσια ενός χαρούμενου, χρωματιστού σπιτιού. Ένα κόνσεπτ με το οποίο ο Ari Aster είναι πλέον αρκετά εξοικειωμένος. Το φιλμ θίγει το ότι πολλές φορές τα σενάρια που δημιουργούμε στο μυαλό μας είναι άκρως εξωπραγματικά, είτε ως προς τα γεγονότα που περιλαμβάνουν, είτε ως προς τα συναισθήματα που νομίζουμε ότι τα εν λόγω γεγονότα μπορεί να μας προκαλέσουν. Ως αποτέλεσμα, καταφεύγουμε σε ακραία μέτρα, τα οποία επιφέρουν συνέπειες πολύ πολύ χειρότερες από ό,τι είχαμε φανταστεί.

Μπορείτε να τη δείτε εδώ.

Basically

Την ίδια χρονιά κυκλοφόρησε το Basically, η πρώτη ταινία όπου ο Ari Aster σπάει τον τέταρτο τοίχο. Είναι, επίσης, το πρώτο του short film από μια σειρά που ο ίδιος ονομάζει “Portrait Series” και που έχει ως στόχο να σκιαγραφήσει το Loas Angeles. Μέχρι στιγμής υπάρχουν δύο τέτοια κομμάτια.

Η αφηγήτρια του Basically είναι μια πλούσια και καλομαθημένη ηθοποιός στο Hollywood, που μας ξεναγεί στα δωμάτια του πολυτελούς σπιτιού της και στην ιστορία της δυσλειτουργικής οικογένειάς της. Το επιφανειακό προσωπείο της σταδιακά καταρρέει και αποκαλύπτει την κενότητα στην οποία ζει. Η ουσία της ταινίας, ή μάλλον, του μονολόγου, δεν βρίσκεται σε αυτά που λέει η πρωταγωνίστρια, αλλά σε αυτά που δεν λέει.

Μπορείτε να τη δείτε εδώ.

The Turtle’s Head

Ένα χρόνο αργότερα, δημοσιεύεται μια εξερεύνηση του κωμικού body horror. Στο The Turtle’s Head, ο πρωταγωνιστής του Ari Aster είναι ένα αλαζόνας σεξιστικός αστυνομικός, με περίσσια υπερηφάνεια. Τα πράγματα περιπλέκονται όταν ο χαρακτήρας ανακαλύπτει ότι τo αναπαραγωγικό του όργανο όλο και συρρικνώνεται. Ευθύς αμέσως, η έπαρσή του χάνεται και η ζωή του αρχίζει να καταρρέει.

Μπορείτε να τη δείτε εδώ.

C’est la vie

Η πιο πρόσφατη ταινία μικρού μήκους του Ari Aster κυκλοφόρησε το 2016 και αποτελεί μια προσθήκη στην “Portrait Series” του που ανέφερα προηγουμένως. Ακολουθεί έναν άστεγο στους δρόμους του Los Angeles, ο οποίος εξοργισμένος καταδικάζει την αδικία και τη ματαιότητα της ανθρωπότητας και το (μη) νόημα της ζωής.

Ένας φίλος μου είχε πει ότι στο θέατρο οι πιο απαιτητικοί και ταυτόχρονα ιδιαίτεροι ρόλοι, είναι αυτοί των αστέγων, λόγω της έντονης θεατρικότητας αυτών των ανθρώπων στην πραγματική ζωή. Αν ισχύει κάτι τέτοιο, τότε ο Dean Sharpe σίγουρα ανταποκρίθηκε με επιτυχία στην πρόκληση.

Μπορείτε να τη δείτε εδώ.

Πριν κλείσω, θα ήθελα να παραθέσω μια φράση από το “C’est la vie”, που δεν επιδέχεται ιδιαίτερη μετάφραση.

“You know what Freud says about the nature of horror? He says that’s when the home becomes unhomelike. Unheimlich. And that’s what this whole place has become. This whole time, and fuckin’ country and everything else. It’s unheimlich.”