Αποτυχία. Τι θα πει αποτυχία; Ποιος ορίζει τον όρο αυτό; Τι θα πει αποτυχημένος άνθρωπος;
Όλοι μας έχουμε αποτύχει ή αποτυγχάνουμε συνεχώς είτε στις σχέσεις μας, είτε σε εξετάσεις και διαγωνισμούς που έχουμε λάβει μέρος, είτε στις εργασίες που έχουμε κληθεί να φέρουμε εις πέρας , είτε τέλος στην επαγγελματική μας πορεία. Ύστερα από κάθε αποτυχία μας, οι περισσότεροι τουλάχιστον, θεωρούμε τον εαυτό μας ανίκανο και αδέξιο. Κατηγορούμε τον εαυτό μας, αναρωτιόμαστε γιατί δεν τα καταφέραμε έπειτα από όλες εκείνες τις προσπάθειες που κάναμε και τους κόπους που καταβάλαμε και σκεφτόμαστε να τα παρατήσουμε γιατί, αφού δεν τα καταφέραμε τώρα δεν θα τα καταφέρουμε ποτέ…
Παραιτούμαστε από τους στόχους και τα όνειρά μας, στόχοι και όνειρα που μέχρι να έρθει η στιγμή της αποτυχίας ήταν εκείνα που μας έκαναν να ζούμε, να ελπίζουμε και να ονειρευόμαστε. Γιατί όμως προδίδουμε τόσο εύκολα τα σχέδια και τις ελπίδες μας; Ο κυριότερος λόγος είναι η απογοήτευση που αισθανόμαστε. Μια απογοήτευση που στηρίζεται στην κακοτυχία μας και στο τι θα πει ο κόσμος. Οι Άλλοι είναι ένας σημαντικός παράγοντας στις αποφάσεις που θα πρέπει να λάβουμε ύστερα από την αποτυχημένη μας προσπάθεια. Συνήθως φοβόμαστε για το τι θα μας πουν, για το πώς θα μας κρίνουν και για το αν θα μας γελοιοποιήσουν ή για το αν θα μας δείξουν εκείνη την υποκριτική συμπόνια και κατανόηση. Οι Άλλοι, λοιπόν, είναι εκείνο το εμπόδιο που πρέπει να αντιμετωπίσουμε ταυτόχρονα με το βάρος της αποτυχίας μας, και προκειμένου να τους αντικρούσουμε και για να μην τους αφήσουμε περιθώρια για κριτική, συχνά, αποφασίζουμε να εγκαταλείψουμε τα όνειρα, τα σχέδια και την προσπάθειά μας φοβούμενοι μην αποτύχουμε ξανά.
Κι όμως, έτσι δεν προδίδουμε μόνο όσα ονειρευτήκαμε, επιθυμήσαμε και παλέψαμε γι’ αυτά, αλλά πάνω από όλα προδίδουμε τον εαυτό μας. Ναι, καλά διαβάσατε. Τον εαυτό μας προδίδουμε! Κι αυτό γιατί μέσα σε όλη αυτή την προεργασία που κάναμε για να φτάσουμε στον στόχο μας και εν τέλει στην αποτυχία του, χτίσαμε την προσωπικότητά μας. Ανακαλύψαμε τα όριά μας, τις πιέσεις υπό τις οποίες λειτουργήσαμε, τον πραγματικό λόγο για τον οποίο δουλέψαμε και θελήσαμε να επιτύχουμε, τις πτυχές εκείνες, δηλαδή, που δεν ξέραμε ότι έχουμε. Με λίγα λόγια μάθαμε ποιοι πραγματικά είμαστε και τι αποζητάμε μέσα από την πραγματοποίηση των στόχων μας. Και τελικά φτάσαμε στο σημείο εκείνο που όλα αυτά θέλουμε να τα αφήσουμε πίσω μας, να τα ξεχάσουμε επειδή απλώς αποτύχαμε.
Η αλήθεια είναι πως η αποτυχία πονάει, πληγώνει, θυμώνει, αποθαρρύνει και αποκαρδιώνει. Όμως όλα αυτά πρέπει να είναι προσωρινά. Και λέω πρέπει, γιατί τίποτα δεν πρέπει να σταθεί εμπόδιο στα όνειρα και τους στόχους μας. Η παραίτησή μας από αυτά που ποθούμε δεν θα μας κάνει να λησμονήσουμε την κακοτυχία αυτή που μας συνέβη. Η αποτυχία ήταν αποτυχία και αυτό δεν θα αλλάξει. Αυτό που πρέπει να αλλάξει είναι η πίστη μας στον εαυτό μας και στις δυνάμεις μας. Αυτό που οφείλουμε να κάνουμε είναι να προσπαθήσουμε ξανά και ξανά και ξανά μέχρι να επιτύχουμε. Να επιτύχουμε όχι για τους άλλους, αλλά για εμάς τους ίδιους. Για να αποδείξουμε στον εαυτό μας ότι είμαστε άξιοι και ικανοί για όλα. Ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι πρέπει να αποτύχουμε επανειλημμένα, να κλάψουμε, να θυμώσουμε, να παραιτηθούμε. Μόνο μέσα από όλη αυτή την διαδικασία θα επέλθει η γαλήνη, η ικανοποίηση και η γνήσια ανταμοιβή των κόπων μας, δηλαδή η επιτυχία μας.
Άλλωστε, ο Ουίνστον Τσώρτσιλ είπε πως «επιτυχία είναι να προχωράς από αποτυχία σε αποτυχία, χωρίς να χάνεις τον ενθουσιασμό σου.» Ο δρόμος προς την επιτυχία εν τέλει είναι στρωμένος με τις αποτυχίες μας. Άμα δεν κοπιάσουμε, άμα δεν αγωνιστούμε και άμα δεν αποτύχουμε τότε δεν θα είναι γλυκιά η απόλαυση της επιτυχίας μας.
Υπέροχο!!