«Άποψε αυτοσχεδιάζουμε» του Luigi Pirandello στο Studio Κυψέλης

Η θεατρική ομάδα Θεατρίνων Θεατές μας παρουσιάζουν στο Studio Κυψέλης την περίφημη κωμωδία του Luigi Pirandello, «Άποψε αυτοσχεδιάζουμε» σε μία φρέσκια απόδοση της Ροζίτας Σώκου και σε σκηνοθεσία Γιώργου Λιβανού.

Το αλληγορικό, διαχρονικό έργο του Pirandello πραγματεύεται δύο παράλληλες ιστορίες· ένας θεατρικός θίασος φαίνεται να αυτοσχεδιάζει, παρουσιάζοντας την ζωή μίας Σιτσιλιανικής οικογένειας και τον έκλυτο βίο της βάσει των ηθών της εποχής. Στο κείμενο του Πιραντέλλο οι ήρωες ακροβατούν μεταξύ δραματικής εξέλιξης και πραγματικότητας, ενώ η δράση και η λογική σύνδεση των συλλογισμών διακόπτονται κάθε τόσο, αφού οι ηθοποιοί αλλάζουν, συνεχώς, μεταξύ του ρόλου που υποδύονται και του ηθοποιού που υποδύεται τον ρόλο.

Το έργο γνώρισε μεγάλη επιτυχία στην Ελλάδα, όπου πρωτοπαίχτηκε το 1961 σε μετάφραση και σκηνοθεσία Δημήτρη Μυράτ. Έκτοτε αποτελεί από τα πιο δημοφιλή έργα του Pirandello στο ελληνικό και διεθνές σανίδι.

Η ομάδα Θεατρίνων Θεατές αντιμετωπίζει το κείμενο του Iταλού δραματουργού και μυθιστοριογράφου με μεράκι και σεβασμό. Τα συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα και μεταπτώσεις των ηρώων, καθώς κι η εναλλαγή των προσώπων- ρόλων γίνονται, φαινομενικά, αβίαστα, αλλά όχι επιφανειακά. Κάτι που ξεκινά σαν ανάλαφρη κωμωδία καταλήγει ένα δριμύ «κατηγορώ» στις σκηνοθεσιακές αυθαιρεσίες, την σεμνοτυφία και την -διαχρονική- ανησυχία για κοινωνική αποδοχή.

Το ταλέντο των νέων ηθοποιών, η έμπειρη θεατρική στόφα της Καίτης Ιμπροχώρη, το πιάνο της Νίκης Γκουντούμη και η σκηνοθεσία του Γιώργου Λιβανόυ γεμίζουν την σκηνή για δύο περίπου ώρες και παρουσιάζουν τα λεπτά σύνορα μεταξύ «είναι» και «φαίνεσθαι», ηθοποιού και ρόλου, κι εν τέλει∙ ζωής και τέχνης. Η νεωτεριστική οπτική του Pirandello βρίσκει γόνιμο έδαφος στο Studio Κυψέλης και δίνεται ατόφια σε μία υπέροχη παράσταση.

Ολοκληρώνοντας, ένα μικρό απόσπασμα του κειμένου από την πρώτη απόδοση του Δημήτρη Μυράτ που συνοψίζει το νόημά του έργου και την έμπνευση του Pirandello. Στο εν λόγω χωρίο ο ρόλος του σκηνοθέτη αυτού του ιδιαίτερου αυτοσχεδιασμού αναφέρει:

«Η τέχνη εκδικείται, μπορούμε να πούμε, τη ζωή, γιατί η δημιουργία της είναι αληθινή δημιουργία, και γιατί είναι απολυτρωμένη από χρόνο, τυχαία συμβάντα, εμπόδια. […] Μονάχα ένας τρόπος υπάρχει να πάρει ζωή ένα έργο τέχνης, πού ’χει κιόλας τη φόρμα του αμετάβλητου. Να του δώσουμε εμείς κίνηση, ζωή, αλλιώτικη κάθε φορά, μια στιγμιαία ζωή. Εκείνην που ο καθένας μας είναι ικανός να δώσει.»

Φωτογραφίες : Κωνσταντίνα Καλλέργη