Καλησπέρα. Να σας συστηθώ. Είμαι ο άνθρωπος που δεν ήταν. Α, μην ανησυχείτε. Είναι απλό. Είμαι κάποια που δεν είναι εγώ. Αυτός είναι ένας άνθρωπος που δεν ήταν. Περίπου σαν να περιγράφουμε έναν άνθρωπο που δεν ήταν παρών. Που ονειροπολούσε κοιτώντας ένα κενό σημείο, λες και έβλεπε ακριβώς μπροστά του το διάστημα σε 3D και 1.080p60 HD. Τα χαρακτηριστικά αυτού του ανθρώπου τον καθιστούσαν εξαιρετικά εκνευριστικό. Δεν πρόσεχε ιδιαίτερα το περιβάλλον του και συνήθως δεν σας άκουγε πραγματικά όταν μιλούσατε. Σαν μουσικό χαλί κάτω από τα λόγια σας ετοίμαζε την επόμενη απάντησή του. Φαινόταν πάντα πολύ παράξενος. Δεν μπορούσατε να διακρίνετε τους σκοπούς ή τους στόχους του. Ναι, ακριβώς. Επειδή ουσιαστικά δεν είχε. Τι θα μπορούσε να διακρίνει κανείς στον άνθρωπο που δεν ήταν; Κάποιου είδους χαρακτήρα ίσως ή προσωπικότητα. Ναι, θα μπορούσε κανείς να προσπαθήσει. Όμως δεν θα έβρισκε εκεί κάτι πραγματικό. Βλέπετε, η ιδιαιτερότητα του ανθρώπου που δεν ήταν ήταν πάντα ότι δεν είχε δικό του χαρακτήρα. Αποτελούσε ένα κράμα από χαρακτηριστικά και για αυτό ήταν και τόσο δύσκολο να τον κατανοήσετε. Δεν φταίγατε εσείς. Αυτός είχε διασχιστική διαταραχή. Βρίσκετε τη φράση ακραία; Λυπάμαι, δεν θα ήξερα πώς να περιγράψω αλλιώς τον άνθρωπο που δεν ήταν.
Παραδόξως, ένα εξίσου σημαντικό χαρακτηριστικό του ανθρώπου που δεν ήταν, ήταν το γεγονός ότι προσπαθούσε να είναι. Συνήθως προσπαθούσε να είναι κάτι… που δεν ήταν. Δεν φαίνεστε να ξαφνιαστήκατε. Δεν σας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση το χαρακτηριστικό. Μάλλον όλα τα παραπάνω οδηγούσαν εδώ. Αλλά σκέφτομαι συχνά ότι όλο και πιο πολύ παρατηρώ ανθρώπους σαν εμένα. Έχουμε συνηθίσει τόσο πολύ στα υποκοριστικά που όλο και περισσότερο θυμίζουμε αυτόν τον άνθρωπο. Μην παρεξηγείτε το α’ πρόσωπο πληθυντικού. Δεν εννοώ εσάς εσάς, φυσικά. Εννοώ τους ανθρώπους που δεν ήταν.
Έχουμε λοιπόν και λέμε (και μετράμε και σημειώνουμε). Ένα πτυχιάκι, ένα σπιτάκι, ένα σκυλάκι και ένα παπαγαλάκι. Λεφτάκια επί το μέγεθος που έχει το σπιτάκι δια τις δουλίτσες που κάνουμε. Ένα αυτοκινητάκι και ένα μηχανάκι. Ένα καφεδάκι και ένα ποτάκι. Λίγο φαγητάκι για να μην μένει παραπονεμένο το καημένο το στομαχάκι. Λίγο σεξάκι και λίγο τσιγαράκι. Βολτίτσες και ταξιδάκια. Μικρούτσικα, ίσα ίσα. Κανένα βιβλιαράκι, άντε το πολύ ένα σινεμαδάκι. Ένα παιδάκι, το μικρό μας στρατιωτάκι. Ένα ποδηλατάκι, να γυμνάζουμε και λίγο το κορμάκι (Μην φύγουμε και πριν την ώρα μας. Γενικότερα να ξέρετε πως ο άνθρωπος που δεν ήταν έχει μια πολύ μεγάλη και αθεράπευτη φοβία θανάτου). Μερικά χαπάκια. Άκυρο. Πολλά χαπάκια. Χαπάκια για το χαμογελάκι, για το στομαχάκι, για το κρεβατάκι. Σαν καραμελίτσες.
Εμείς οι άνθρωποι που δεν ήταν, εκπροσωπώντας – διατηρώντας κάθε επιφύλαξη – τις γενικότερες υποκατηγορίες ανθρώπων που ανήκουν στην ευρύτερη κατηγορία μας θα θέλαμε να τονίσουμε ότι συχνά αισθανόμαστε πως ο πρίγκιπας μας έπιασε στην παγίδα του. Σαν μικρά ποντικάκια που είμαστε μας ενδιέφερε αποκλειστικά το τυράκι. Την παγίδα την καταλάβαμε όταν ακούστηκε το εκκωφαντικό *ΚΛΑΚ*. Μόνο που δεν είμαστε ένοχοι για το φόνο του Βασιλιά. Είμαστε ένοχοι, γιατί σκοτώσαμε τους εαυτούς μας. Αναφορικά με αυτό, δεν είμαστε καθόλου σίγουροι αν θα μας ενδιέφερε καν το υπαρξιακό ερώτημα του «να είσαι». Τα υποκοριστικά έχουν περισσότερη πλάκα και είναι πιο εύκολα.
Να συστηθούμε ξανά. Εγώ είμαι ο άνθρωπος που δεν ήταν. Ζω στη μικρή μου φυλακή, με τα τουβλάκια με τα οποία την έχτισα εγώ. Μόνη μου! Με τα ίδια μου τα χέρια. Ξέρετε πόσο δύσκολο ήταν; Και δεν υπερβάλω καθόλου. Είμαι ο άνθρωπος που δεν ήταν. Δεν είμαι άνθρωπος, αλλά είμαι ένα εξαιρετικά απλό, αστείο και γεμάτο ενδιαφέροντα υποκοριστικό. Εσείς; Ποια/Ποιος είστε;
