Μια δυνατή φιλία, ένας ισχυρός δεσμός, του οποίου οι ρίζες μετράνε 20.000 χρόνια πριν. Σε εκείνη την εποχή, μεταφέρει τον θεατή, η πρώτη μη συλλογική δουλειά του σκηνοθέτη Άλμπερτ Χιουζ, που γύρω από ένα πρωτότυπο σενάριο, παρουσίασε τη θεωρία που ακόμη και σήμερα επικρατεί : Πως ο ο σκύλος (λύκος στο εν λόγω εγχείρημα), ήταν , είναι και θα είναι ο πιο πιστός σύντροφος του ανθρώπου.
Ένα έφηβο αγόρι, πηγαίνει για κυνήγι με άλλους άνδρες της φυλής του, μέσα στους οποίους είναι και ο πατέρας του. Σε μια άτυχη στιγμή, ο νεαρός Κέντα, τραυματίζεται σοβαρά, πέφτοντας από ένα μεγάλο γκρεμό. Και ενώ οι οικείοι του θεώρησαν αδύνατη τη διάσωση του, ο ίδιος με όση πυγμή έκρυβε μέσα, κατάφερε να ξεγελάσει το θάνατο και να βιοποριστεί, παρά τις αντίξοες συνθήκες και τα αποτρόπαια καιρικά φαινόμενα, με τα οποία ήρθε αντιμέτωπος. Σύμμαχος και προστάτης του καθ’ όλη τη διάρκεια της επιστροφής πίσω στους δικούς του, υπήρξε ένα λύκος, ο Άλφα -δηλαδή ο πρώτος της αγέλης- που απ΄την αρχή κράτησε κοντά του ο Κέντα, ρισκάροντας τη ζωή του για ακόμη μια φορά, προκείμενου να τον εξημερώσει.
Παρά τη προβλέψιμη και αναμενόμενη πλοκή των γεγονότων, ο σκηνοθέτης, πόνταρε και εστίασε τα πάντα γύρω απ΄το συναίσθημα. Απ΄την αρχή που εκτυλίσσεται ο ελαφρώς αδύναμος χαρακτήρας του πρωταγωνιστή, μέχρι και τις δύσκολες ώρες, όπου το δίδυμο κορτάρει με το θάνατο, παρουσιάζεται μια συναισθηματική κλίμακα, η οποία χτίζει τη σχέση μεταξύ ενός άγριου λύκου με τον άνθρωπο της λίθινης εποχής, ενώ η ανάγκη για συντροφικότητα είναι μια ακόμη συγκινησιακή πτυχή του σεναρίου. Τέλος, το δέσιμο και η αγάπη της οικογένειας, γεμίζουν τη πλοκή, με στιγμές γεμάτες ευαισθησία και αποκορυφώνουν το δράμα, τόσο για τους γονείς του Κέντα, οι οποίοι θρηνούν για το χαμένο παιδί τους, όσο και για τον ίδιο, που απ΄τη μια βρίσκεται περιπλανώμενος, μακρυά απ΄τη φυλή του, απ΄την άλλη πασχίζει για τη σωτηρία τη δική του, αλλά και του Άλφα. Δίχως σεναριακά κενά και με απίστευτο χειρισμό των σκηνών, η ταινία συμπεριλαμβάνει σημεία, στα οποία ο Χιουζ θα μπορούσε να δουλέψει λίγο παραπάνω. Λόγου χάρη, η πλήρης εξημέρωση του λύκου ήρθε εν μία νυκτί, χωρίς τις λεπτομέρειες και την έμφαση που ο θεατής θα ήθελε να δει εδώ.
Εν κατακλείδι, το “Αlpha”, ενδεχομένως να στερήθηκε στο ελάχιστο και από πλευράς υποκριτικής, ωστόσο ποτέ δε προσπάθησε να προβληθεί ως κάτι αριστουργηματικό. Ίσα Ίσα, κέντρισε τη προσοχή της στο πιο σημαντικό στοιχείο. Την απέραντη αγάπη που ανέκαθεν υπήρχε μεταξύ ανθρώπου και σκύλου.