Το ακόλουθο άρθρο δεν είναι ένα βιογραφικό του Γιάννη Αγγελάκα, ένιωθα πως δεν χρειάζεται να αναφέρω την ηλικία του ή την καταγωγή του . Ούτε μια -μακάρι- συνέντευξη του. Είναι μια προσπάθεια δική μου να μοιραστώ τον θαυμασμό μου για αυτόν μέσα από την τέχνη του . Και ποια είναι αυτή; Τα κομμάτια του φυσικά. Νομίζω άλλωστε πως είναι ο καλύτερος τρόπος να γνωρίσεις και να μιλήσεις για έναν στιχουργό , συνθέτη και ερμνευτή. Με όλο το σεβασμό που διαθέτω για το συγκεκριμένο πρόσωπο , ας ξεκινήσουμε.
Ας ξεκινήσουμε με ένα κομμάτι που ο Γιάννης μοιράστηκε μαζί μας μέσω του συγκροτήματός του ” Τρύπες ” . Στίχοι δικοί του όπως και μουσική μαζί με τον Γιώργο Καρρά , το “Ταξιδιάρα ψυχή ” αποτελεί το soundtrack κάθε ταξιδιού μας , παίζει στο πίσω μέρος του μυαλού μας και μας αφήνει με ένα όμορφο χαμόγελο.
Μια ανάλυση του κομματιού, θέλει τον Γιάννη Αγγελάκα να αναφέρεται στο ζήτημα του εθισμού στα ναρκωτικά που οδηγούν το χρήστη σε ένα “τριπάρισμα” εξού και ο στίχος ” όσα και αν θες πια δανεικά δεν σου δίνω” αναφερόμενος στη σχέση του εξαρτημένου με το περιβάλλον του ( οικογενειακό, φιλικό κτλ.). Η διαφυγή στα ναρκωτικά δεν είναι λύση, αλλά πρόβλημα ,ενημερωνόμαστε , αγαπάμε και φροντίζουμε τον εαυτό μας.
Πέραν όμως της σκοπιάς αυτής, είναι για όλους εμάς που ονειρευτήκαμε να περπατήσουμε στους δρόμους του Λονδίνου , του Βερολίνου , του Άμστερνταμ , για όλους εμάς που είναι δύσκολο να μείνουν κοντά μας γιατί η ψυχή μας διαρκώς θα ψηλώνει και θα ταξιδεύει μέχρι να ποτίσει πληρότητα.
Και “παίρνοντας πάσα” από το προηγούμενο κομμάτι , δεν άφησε παραπονεμένους όσους δεν χωρούν όχι μόνο σε αυτή τη χώρα , αλλά σε καμία . Με στίχους πάλι από τον ίδιο , το “Δε χωράς πουθενά” υμνεί όσους δεν χώρεσαν στη γωνία που τους άφησαν, δεν χώρεσαν σε έρωτες κίβδηλους , σε πατρίδες ξένες , σε ιδεολογίες πολυφορεμένες και σε όνειρα άλλων . Για όσους λοιπόν , τα προαναφερθέντα τους περισσεύουν , για όσους δεν χωρούν και δεν ταιριάζουν πουθενά , παρά μόνο σε ό,τι ονειρεύτηκαν. Για τους μαχητές , ονειροπόλους και αφάνταστα ρομαντικούς αυτού του κόσμου. Για τα “μαύρα σκυλιά”.
Και όσο για εσάς , μη φοβηθείτε . Μη φοβηθείτε να πετάξετε πάνω από τις λύπες σαν αετοί και επουδενί , μη νιώσετε μικροί απέναντι στην αδικία που σας φθείρει . Κανένα σκηνικό δεν είναι άτρωτο , αντίθετα είναι ένα κατασκεύασμα, μια σύμβαση κοινωνική, που όπως χτίστηκε από ανθρώπους, από ανθρώπους θα γκρεμιστεί . ” Σιγά μην κλάψω ” τραγούδησε ο Γιάννης και όλοι μας σκουπίσαμε τα δάκρυα , σφίξαμε τα δόντια και χτυπηθήκαμε στους ρυθμούς της απίστευτης αυτής μελωδίας με όλη μας την ψυχή.
Και αν αποτύχω Γιάννη; αναρωτηθήκαμε . Και πήραμε αμέσως την απάντηση μας . Για εμάς που αυτή η άγρια κατηφόρα μας παρέσυρε και χάσαμε , γιατί η ζαριά εν τέλει δεν μας ήρθε παρ’όλο που πολύ το θέλαμε , ο χαμένος , φίλε αναγνώστη, τα παίρνει όλα . Τζογάρισες στο όνειρο και είσαι έτοιμος για όλα , βίωσες τον πόνο και την αποτυχία και δεν σου μένει παρά μόνο από τον πάτο που κατέληξες να σηκωθείς. Άλλωστε επιτυχημένος , πολλές φορές , είναι αυτός που έχει πλήρως αποτύχει , όχι μόνο μία , αλλά και δύο και τρείς φορές. Η ζωή δεν είναι για τους άτρωτους αλλά για αυτούς που φθείρονται δίχως αύριο και αναδύονται από τις στάχτες τους έτοιμοι να βάλουν φωτιές ” σε ότι τους τρώει την ψυχή ” (Γιορτή-Τρύπες ) . ” Ο χαμένος τα παίρνει όλα ” λοιπόν , τίτλος και της σουρεαλιστικής ταινίας του Νίκου Νικολαιδη.
https://www.youtube.com/watch?v=hhZ0FnuFQDw
Και μιας και μιλήσαμε για κατηφόρες , ακόμη και αν δεν είναι άνοιξη , με μια έντονη ερμηνεία με σκοπό να μας αφυπνίσει πως ” το χιόνι που μας καίει δεν είναι όνειρο” , ο Γιάννης μας συστήνει στο ” Σαράβαλο” .
Και φυσικά , γιατί η απαισιοδοξία δεν είναι το ατού του ή τουλάχιστον έτσι πιστεύω, ύστερα από την άγρια κατηφόρα έρχεται η “Γελαστή ανηφόρα” , μόνο αν συμφωνήσουμε πως είναι κακή η ώρα και ζητά αντίσταση , γιατί άλλωστε , η ” ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή , μωρό μου” , ( Χάρτινο Τσίρκο – Τρύπες ) .
Δεν θα άφηνε παραπονεμένη μια από τις πιο γλυκές στιγμές στην ζωή .Εκείνη της απρόσμενης έλξης μεταξύ ανθρώπων. Τότε που ένας άνθρωπος από άγνωστος γίνεται επιλογή σου. Να αντέχετε λοιπόν στις πιο βαθιές χαρές. Σε στίχους και μουσική του Γιάννη Αγγελάκα και του Νίκου Βελιώτη , ” Όπως ξυπνούν οι εραστές” .
Και αν δεν αντέξετε και λυγίσετε , όσα φύγουν και έχουν πια χαθεί με ό,τι μέσα σας έχετε περισώσει να ξεκινάτε κάθε μέρα από την αρχή , να τα μετράτε και να περιμένετε να νυχτώσει, μας είπε ο Γιάννης στην ” Άγρια των άστρων μουσική ” .
https://www.youtube.com/watch?v=bsItSemyEcU
Και αν μείνετε στάσιμοι σε μια κατάσταση , να θυμάστε πως κάθε άνθρωπος έχει στη ζωή του την ανάγκη της παύσης , θα κυλήσετε ξανά στον προκαθορισμένο σας δρόμο, τα άλλα τραίνα θα περνούν από δίπλα σας μέχρι να έρθει στη ζωή σας κάτι που θα σας βάλει ξανά σε τροχιά. ” Το τραίνο- Τρύπες” .
Και αν μείνετε στη σιωπή , όλοι επιστρέφουμε και θα επιστρέφουμε ίσως κάθε φορά εκεί , γιατί οι πόθοι μας έμειναν ανεκπλήρωτοι και βιώσαμε τις στιγμές της εξαθλίωσης . Καμιά φορά, η ζωή μας τρέχει και δεν την προλαβαίνουμε, πάτα μια παύση και σκέψου. Γιατί φοβάσαι τόσο την ομορφιά ; ” Πόθοι” του Γιάννη Αγγελάκα.
Μην χάνεις το κουράγιο σου . Όλα τα άστρα πόνεσαν για να βρεθούν εκεί που όταν τα κοιτάζεις λάμπουν. Οι άνθρωποι μεγαλώνουν , η ψυχή ψηλώνει , τα καρφιά πέφτουν από τους τοίχους και εσύ έμεινες να γεμίζεις το νερό όσον έφυγαν . Μα… απ’όλα όσα μας πονούν , στο τέλος τι απομένει; ” Όλα τα άστρα του ουρανού” λοιπόν …και όταν ρωτούν
-” Ποιος καίγεται απόψε; ”
– ” Εγώ ”
να απαντάς και θα μυρίσει η πόλη αγάπη.
Και ένα κομμάτι από το νεότερο συγκρότημα το Γιάννη , 100ο C., που αφιερώνω σε όλους τους φίλους που στηρίξαμε και στηριχθήκαμε , που για αυτούς θα πίναμε το πιο πικρό ποτό τον πιο βουβό καημό , όλα τα φαρμάκια και τα ποτάμια των δακρύων και του θυμού τους.
Εκτός από την λύπη τους . “Μόνο από τη λύπη σου ” , Γιάννης Αγγελάκας και οι
100ο C.
Για να κλείσω αυτή την ” playlist ” θέλω να υπενθυμίσω στους αναγνώστες μου που νιώθουν μόνοι , ότι δεν οι μόνοι. Δύσκολα κατάλαβα , και αφού πέρασαν κάμποσα βράδια που δεν ήθελα να επικοινωνήσω με κανέναν γιατί δεν μπορούσε – κατ’εμέ – κανείς να αισθανθεί ότι αισθάνομαι- ότι ακόμα και η δύσκολη στιγμή που βιώνεις και θα ευχόσουν να μην βιώνεις , είναι η στιγμή σου . Δική σου στιγμή, δικά σου τα δάκρια , δική σου η λύπη και δική σου η χαρά. Καμιά φορά , το σύστημα “κρασάρει” και τότε είναι αιτία για άδειασμα . Η ζωή είναι όμορφη αγαπητέ, γιατί πάντα συνεχίζεται!! ” Όλα είναι δρόμος ” .
Ο Γιάννης Αγγελάκας για έμενα είναι ένας ποιητής . Ένας καλλιτέχνης με δουλειά προσιτή προς το κοινό του, έτοιμος να καλύψει κάθε φάσμα της ζωής σου, πιστός κάθε πρωί στα ακουστικά σου και κάθε βράδυ στα ηχεία του υπολογιστή ή του αυτοκινήτου σου. Παρόν σε κάθε γιορτή που δεν χωρούν θλιμμένοι παρά μόνο ρεαλιστές και όσο οξύμωρο και αν ακούγεται, ρομαντικοί ρεαλιστές. Για αυτούς που παλεύουν , που ελπίζουν , που δεν τα παρατούν , που κλαίνε και γελούν, για αυτούς που ζούν. Για εμάς.
