Αγαπημένο μου ημερόλογιο…

Ένας από τους στόχους μου κάθε χρόνο είναι να γράφω περισσότερο. Δεν ξέρω αν είναι λόγω φιλοδοξίας ή ματαιότητας, αλλά βρίσκεται, πάντοτε, πάνω‒ πάνω στην λίστα μου. Προσπαθώ να πειραματίζομαι με διάφορα είδη γραφής και πολλούς από αυτούς τους πειραματισμούς τούς μοιράζομαι δημοσίως, ενώ άλλους τους κρατώ στο συρτάρι, στριμωγμένους μαζί με ένα σωρό άλλα, μισοτελειωμένα και επίδοξα. Και παρόλο που ο εγκλεισμός δεν είναι απαραίτητα οριστικός, υπάρχουν κάποια γραπτά που η φύση τους είναι να μένουν εκεί. Ένα από αυτά και το ημερολόγιο.

Θα είμαι ειλικρινής, με την ιδέα του ημερολογίου δεν τα πήγαινα ποτέ καλά. Ίσως από φόβο μην ανακαλύψω, ότι μέσα στο κεφάλι μου κρύβεται κάτι το πραγματικά τερατώδες που δεν θα ‘θελα να δω στο χαρτί ή επειδή, απλώς, μού φαίνεται περίεργο. Από παιδί ξεκινούσα με τις καλύτερες προθέσεις· καινούργια τετράδια, χρωματιστά στυλό, αυτοκόλλητα, πολλή όρεξη. Κάπου στην πορεία, όμως, δεν είχα πια διάθεση, υποσχόμουν ότι θα έγραφα και δεν έγραφα και έτσι, τα περισσότερα ημερολόγιά μου κατέληξαν σχισμένα σημειωματάρια καταχωνιασμένα ανάμεσα στα υπόλοιπα χαρτιά στο γραφείο μου που κάποια στιγμή –αναπόφευκτα– αποχωριζόμουν, δίχως τύψεις.

Στο Γυμνάσιο, διάβασα για πρώτη φορά το «Ημερολόγιο της Άννας Φρανκ». Έως τότε, είχα παρακολουθήσει αρκετές ταινίες και είχα διαβάσει ιστορίες σχετιζόμενες με τα ημερολόγια του τάδε και του δείνα και πάντοτε, ένιωθα λιγάκι άβολα· δεν κατανοούσα την όλη ιδέα και επιπλέον, ποτέ το ημερολόγιό μου δεν έμοιαζε με αυτά που αγαπούσε η ποπ κουλτούρα. Και πώς θα μπορούσε; Εκείνο το ημερολόγιο, όμως, με στιγμάτισε. Ίσως, επειδή στα δεκατρία μου ήταν ένα δυνατό και συνάμα απλό ανάγνωσμα. Οι σκέψεις ενός δεκατετράχρονου κοριτσιού, επάνω στην φρίκη του Β’Παγκοσμίου Πολέμου, εκφρασμένες από την ίδια, όπως τις ένιωθε και βίωνε εκείνη. Έκτοτε, άρχισα να εκτιμώ τα ημερολόγια, τουλάχιστον, ως αναγνώσματα.

Κάποια στιγμή, όταν ήμουν δεκαπέντε, μπερδεμένη και μανιακή με την υστεροφημία μου (ακόμη είμαι, όχι με τον ίδιο τρόπο, όμως), άρχισα να κρατώ και πάλι ημερολόγιο. Ήταν ένα παλιακό τετραδιάκι με χοντρά φυλλά στο οποίο έγραφα με πένα. Εκεί έγραφα και πολλά ποιήματα και σταδιακά έγραφα μόνο αυτά. Όταν αυτό σιγά‒ σιγά άρχισε να υποχωρεί, αγόρασα ένα λίγο πιο εύχρηστο σημειωματάριο, η ποίηση έγινε μια υπόθεση μεταξύ εμού και του υπολογιστή και συνέχισα να προσπαθώ, γράφοντας λιγάκι πιο απλά.

Δεν συνέβη κάτι το ιδιαίτερο, και πάλι σταμάτησα να γράφω έπειτα από μερικούς μήνες. Στην διάρκεια της προετοιμασίας για τις Πανελλαδικές, προσπάθησα να καταγράψω κάποιες από τις σκέψεις μου. Αυτό κατέληξε κάτι εξαιρετικά αφηρημένο και ασυνεπές, όπως είναι φυσικό. Από τότε, δεν ένιωσα ξανά την ανάγκη να κρατήσω ημερολόγιο. Μάλλον επειδή γράφω, ήδη, πολύ ή διότι συχνά μου αρέσει να μιλώ με τους άλλους για το πώς νιώθω παρά να εξωραΐζω ό,τι αισθάνομαι στο χαρτί.

Τις προάλλες διάβαζα τα παλιά –μισοτελειωμένα– ημερολόγιά μου. Οι περισσότερες καταχωρήσεις είναι βαρύγδουπες εξομολογήσεις σε λάθος ηλικία. Δεν έχουν λογοτεχνική αξία, μάλλον συναισθηματική, αλλά δείχνουν την ζωή, όπως ήταν. Κάποια στιγμή, θα έπρεπε, ενδεχομένως να ξεπεράσω τον φόβο μου για τον εαυτό μου και την μετριότητα και να ξεκινήσω να κρατώ και πάλι ημερολόγιο. Έως τότε, διαβάζω ημερολόγια άλλων, όπως της Άννας Φρανκ, μιλάω πολύ, κρύβομαι λιγάκι και είμαι ορκισμένη εχθρός της νοσταλγίας. Τα μοναδικά σημάδια για τις μέρες μου θέλω να είναι όσα κάνω και ελπίζω κάποια μέρα να μπορέσω να γράψω κι εγώ στο αγαπημένο μου ημερολόγιο… .