‘Ολοι μας σήμερα έχουμε μια τάση,λιγότερο ή περισσότερο για τελειομανία ,την οποία και διαρκώς καλλιεργούμε.Ακριβώς επειδή έχουμε μια μεγάλη γκάμα επιλογών σήμερα ”όλα είναι ανοιχτά και δυνατά αρκεί να θέλεις” λένε)νιώθουμε την υποχρέωση να δώσουμε πάντα τον καλύτερο εαυτό μας και να αξιοποιήσουμε με τον καλύτερο τρόπο όλες τις ευκαιρίες που μας δίνονται.
Κοιταζόμενοι στον καθρέφτη και μόνο, πάντα θα εντοπίσουμε σημάδια ατέλειας:Παραπανήσια κιλά,χοντρά μπούτια ,υπερβολικά μεγάλη μύτη.Δεν μας αρκούν οι λίγοι εκλεκτοί φίλοι αλλά ”πρεπει” να είμαστε αγαπητοί σε όλους και να τα πηγαίνουμε καλά με τους περισσότερους.Η ζωή μας πολλές φορές καθορίζεται από την λέξη ”πρέπει” και οχι απο τη λέξη”θέλω”.Αντί να λέμε ”είμαι αυτος που είμαι” λέμε σήμερα ”είμαι αυτός που θα μπορούσα να είμαι”.Αυτή ακριβώς η φράση είναι που πολλές φορές μας οδηγεί σε λάθος συμπεράσματα σχετικά με τις ικανότητες μας,καθώς έχουμε μια αντίληψη πως μπορούμε να καταφέρουμε και να είμαστε τα πάντα αρκεί να προσπαθήσουμε αρκετά.Ξεχνάμε ωστόσο την ανθρώπινη ιδιότητα μας ,πως δεν είμαστε (και δεν μπορούμε) να είμαστε παντού αλάνθαστοι και καλοί.Ο γερμανός κοινωνιολόγος Heinz Bude έδειξε οτι οι μορφωμένοι 35χρονοι-45χρονοι θεωρούν ότι έχουν πετύχει στη ζωή μόνο εφόσον έχουν ολοκληρώσει με επιτυχία όλα τα σημαντικά επίπεδα ζωής: δουλειά-οικογένεια-σχέση.Πρόκειται συνεπώς για μια διαρκή πίεση αυτοβελτίωσης.
Γενικά το να θέλουμε να βελτιωνόμαστε δεν είναι πάντα κακό,αρκεί να μη γίνει μανία.Μάλιστα μας ωθεί στο να κάνουμε σωστά τη δουλειά μας,να προοδεύουμε ως άνθρωποι χωρίς ωστόσο να έχουμε την απαίτηση να τα κάνουμε όλα τέλεια.Επομένως χρειάζεται και η τελειότητα, η επιθυμία βελτίωσης προκειμένου να προοδεύσουμε.
Το πρόβλημα είναι πως έχουμε μάθει να αναλαμβάνουμε διαφορετικούς ρόλους στην κοινωνία μας (που προκύπτουν απο τις πολλές ευκαιρίες που μας προσφέρονται)και ο μεγαλύτερος φόβος μας είναι μήπως αποτύχουμε σε κάποιον απο αυτούς και τελικά δεν είμαστε τόσο τέλειοι όσο πιστεύουμε οτι είμαστε ή μάλλον όσο θα θέλαμε να είμαστε.Εάν το σκεφτούμε η τελειομανία είναι μια συμπεριφορά αποφυγής και αυτοπροστασίας ,αποφεύγουμε έτσι οποιαδήποτε κριτική ή σύγκρουση με τον άλλον ή με τον εαυτό μας και διατηρούμε έτσι την αρμονία και ισορροπία μας.Η τελειομανία εκμηδενίζει κάθε ενδεχόμενο αυτοκριτικής και εντοπισμού ελαττωμάτων πάνω μας.Επομένως προσπαθούμε να προστατεύσουμε έτσι τον εσωτερικό μας κόσμο απο οποιαδήποτε απογοήτευση ή αίσθηση αποτυχίας.
Ποιά είναι όμως η συνέπεια μιας τέτοιας συμπεριφοράς;Ίσως η μεγαλύτερη συνέπεια είναι πως κινδυνεύουμε να χάσουμε τον εαυτό μας ,τι πραγματικά θέλουμε ,ποιοί είμαστε και που είμαστε καλοί.Είμαστε τόσο αποσχολημένοι με το να διορθώνουμε τις ατέλειες μας που ξεχνάμε να καλλιεργήσουμε τις δυνατότητες-τα δυνατά μας σημεία, ενώ ταυτόχρονα ξεχνάμε να ζούμε ,να απολαμβάνουμε τη ζωή με όλα όσα συνεπάγεται αυτό.Η τελειότητα επομένως εαν φτάσει σε ακραίο σημείο μας εμποδίζει απο το να ζούμε πραγματικά χάνουμε το νόημα της ζωής ,η οποία συνεπάγεται τόσο επιτυχίες όσο και αποτυχίες.Με την άκρατη τελειομανία δεν ζούμε πραγματικά, απλώς λειτουργούμε.
