Αυτός θα είναι ο τίτλος του σημερινού άρθρου και μου βγήκε τόσο αυθόρμητα, τόσο φυσικά και τόσο πηγαία που ενώ δεν είχα καν σκοπό να γράψω, άνοιξα το λάπτοπ και ξεκίνησα.
Το να γράψω το χρωστούσα στον καταπιεσμένο μου εαυτό που έχει φτάσει στα όριά του τις τελευταίες εβδομάδες. Ίσως όσοι με διαβάζετε που μεταξύ μας δεν είστε και πολλοί, τα φιλαράκια μου είστε, ξέρετε πολύ καλά ότι σίγουρα δεν είμαι ο πιο αισιόδοξος άνθρωπος του κόσμου. Απαισιόδοξη με Α κεφαλαίο για να είμαστε ακριβείς. Πάντα επιλέγω το δύσκολο μονοπάτι, πάντα σκέφτομαι περίπλοκα, πάντα βασανίζομαι. Γιατί; Κανείς δεν ξέρει… Μη με ρωτάτε πολλά.
Και αυτό το βασάνισμα κακά τα ψέματα και η υπερανάλυση πολλές φορές με εξαντλούν και με απομυζούν. Οι απογοητεύσεις, οι φοβίες και οι αναστολές με αφήνουν συχνά τόσο πίσω στη ζωή μου που καταλήγω στο τέλος της μέρας να έχω χάσει μια ολόκληρη ζωή. Υπερβολικό θα σκεφτείτε κάποιοι.. ίσως και να είναι. Η αίσθηση όμως είναι η ίδια.
Ένας φόβος, μια ελπίδα και το γαμώτο που δεν έζησα για άλλη μια φορά όπως έγραψε κάποτε η Κατερίνα Γώγου. Κι είναι τόσο επίκαιρο και τόσο δυνατό αυτό το γαμώτο μέσα μου. Για όσα στερήθηκα και όσα μου στέρησα, για όσα δεν έζησα και μου τα απαγόρευσα, για όσα φοβήθηκα και με απομάκρυνα. Για αυτό το γαμώτο λοιπόν σας γράφω σήμερα.
Γιατί ξέρω πόσο δύσκολο είναι να θέλετε και να έχετε πειστεί ότι δεν μπορείτε. Λοιπόν κάποιοι λένε ότι οι αλλαγές μας τρομάζουν γιατί μας οδηγούν προς το μέρος που έχουμε διαλέξει να πάμε. Κάποιοι άλλοι λένε ότι αν δεν εκτεθούμε στους φόβους μας, δεν θα τους νικήσουμε ποτέ. Και κάποιοι άλλοι λένε ότι ό,τι δε σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό.
Εγώ λοιπόν θα σας πω ότι όλα αυτά είναι αλήθεια. Πράγματι το να σκοτώνεις έναν έναν τους φόβους σου για να φτάσεις τελικά να τους εξαφανίσεις και να εκπαιδευτείς στο να το κάνεις και την επόμενη φορά είναι το σημαντικότερο πράγμα στη ζωή. Επίσης το να μπορέσεις να περάσεις μέσα από αυτές τις δυσκολίες ή να καταφέρεις να βάλεις σε σίγαση αυτή την ηλίθια μικρή φωνή που σε κάνει διαρκώς να αυτοαμφισβητείσαι και να απορρίπτεις τον εαυτό σου είναι τεράστια επιτυχία. Και αυτά θα έλεγα σε οποιονδήποτε συγγενή, φίλο μου, γνωστό ή άγνωστο μου μιλούσε για τις φοβίες και τα προβλήματά του.
Όμως δεν μπορώ να σας κρύψω ότι κατά πολύ βάθος είμαι άνθρωπος και δεν μπορώ να τα εφαρμόσω. Σίγουρα όχι πάντα. Ενδεχομένως να το κάνω ελάχιστες φορές. Τις περισσότερες φυσικά αποτυγχάνω. Και καταλήγω ένα μικρό κοριτσάκι που, παρότι σε έναν μήνα θα γίνει 28, κλείνεται στο δωμάτιό του και κλαίει νιώθοντας τη διαρκή και απόλυτη ματαίωση. Απόλυτη ματαίωση για όσα δεν κατάφερε και μια αχαριστία για όσα δεν εκτίμησε, για όσα δεν αναγνώρισε στον εαυτό της.
Πάντα απορούσα πώς κάποιοι άνθρωποι καταφέρνουν να βλέπουν τα πράγματα πιο θετικά, να πεισμώνουν και να πατούν στα πόδια τους, να νικάνε τη ζωή και τις αντιξοότητές της. Μου έκανε πάντα εντύπωση και το θαύμαζα.
Αν έπρεπε αυτή τη στιγμή να αλλάξω τη ζωή μου, θα δείλιαζα κι ας ξέρω ότι ως έναν βαθμό πρέπει να το κάνω. Γιατί ξέρω τι πρέπει να αλλάξω. Όμως δεν ξέρω το πώς. Και το πού θέλω να πάω.
Αν έπρεπε αυτή τη στιγμή να ζητήσω ένα συγνώμη, θα το έκανα. Αλλά δεν θα το κάνω γιατί ίσως και να είναι μάταιο, αν δεν είναι τέλειο.
Και αν έπρεπε αυτή τη στιγμή να διαλέξω έναν τίτλο για τη ζωή μου, θα ήταν αυτός του σημερινού άρθρου. Δηλαδή «Δεν έχασα τίποτα εκτός από αυτά που δεν είχα ποτέ μου». Και θα τον επέλεγα γιατί στη ζωή μας αυτά που πραγματικά θέλουμε είναι αυτά που από μικρά παιδιά δεν είχαμε και εκπαιδευτήκαμε να μη ζητάμε. Γιατί είναι πράγματα που δεν μπορούσαμε να έχουμε. Ξέρουμε όμως όλοι ότι αυτά τα απαγορευμένα είναι που θέλουμε πάντα. Αυτά τα όνειρα που κάναμε, οι λόγοι που ξενυχτήσαμε στα γραφεία μας γράφοντας, στα μπαλκόνια μας συζητώντας και στα μπαρ πίνοντας. Οι πόθοι που νιώσαμε ότι δεν θα σβηστούν ποτέ αλλά και δεν θα τους διεκδικήσουμε γιατί δεν μπορούμε και γυρίσαμε στο σπίτι κλαίγοντας. Αχ, και δεν μιλάω μόνο για τους γκόμενους που μας γυάλισαν και δεν πλησιάσαμε ποτέ. Δεν μιλάω μόνο για αυτούς. Αλίμονο! Μιλάω για τις δουλειές και την καριέρα που δεν κυνηγήσαμε, για τα βιογραφικά που δεν στείλαμε, για τα ταξίδια που δεν οργανώσαμε, για τα βράδια που δεν βγήκαμε… μιλάω για μια ολόκληρη ζωή που αρνηθήκαμε εμείς οι ίδιοι στον εαυτό μας.
Και να λοιπόν, στέκομαι εδώ μπροστά σας πιο γυμνή από ποτέ στο σημερινό μου άρθρο και σας γράφω μια από τις μεγαλύτερες αλήθειες μου στη μέχρι τώρα ζωή μου. Καθημερινά με τους φόβους μας χάνουμε όλα αυτά που λαχταράμε και ξέρουμε κατά βάθος ότι θα μας κάνουν ευτυχισμένους. Χάνουμε μια ζωή που θα μας έκανε να ξυπνάμε χαρούμενοι περισσότερα πρωινά σε σχέση με τώρα. Και αν νομίζετε ότι δεν τα χάνουμε αυτά, γιατί ουσιαστικά δεν τα είχαμε ποτέ ,ας, λυπάμαι που θα σας το πω αλλά έχετε άδικο. Γιατί όλα αυτά τελικά κάπου τα χάνουμε… από τα όνειρά μας, από την ελπίδα μας, από το μέσα μας.
The Friday Folly: Για όλα αυτά που χάσατε επειδή δεν τολμήσατε να έχετε, για όλα αυτά που ονειρευτήκατε αλλά φοβηθήκατε να πάρετε, να κάνετε, να δώσετε, χτυπήστε σας συμπονετικά τον ώμο. Κι αύριο μέρα είναι… και ίσως τα καταφέρουμε. Κι αν όχι, ίσως κάποια άλλη φορά.