Παρασκευή 21/4/2023 σήμερα, λίγες μέρες μετά το Πάσχα… Άλλη μια φορά που κάποιοι από εμάς -ίσως πολύ λιγότεροι σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια- κάτσαμε και πάλι στο οικογενειακό τραπέζι, φάγαμε, είπαμε και ακούσαμε ιστορίες, ρίξαμε κι ένα τσακωμό για το καλό και έτσι πέρασαν οι μέρες. Ήρεμα, σπιτίσια, κατά μια έννοια βαρετά.
Τι να πεις όμως για το ελληνικό Πάσχα; Οι πιο οικογενειακές στιγμές… Φέτος λοιπόν μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση το γεγονός ότι πολλοί συνομήλικοί μου επέλεξαν να κάνουν Πάσχα σε κάποιο νησί, στο εξωτερικό ή οπουδήποτε αλλού με παρέα ή με το έτερον ήμισυ. Πολύ όμορφο κι αυτό, τέσσερεις ολόκληρες και ξέγνοιαστες μέρες σε έναν όμορφο τόπο που μοσχοβολάει άνοιξη και πασχαλινό τσουρέκι.
Τίποτα όμως για μένα δεν συγκρίνεται με το οικογενειακό Πάσχα, τις οικογενειακές γιορτές γενικότερα. Υπολογίζω ότι φέτος καθίσαμε στο τραπέζι περίπου 15 άτομα μαζί με 3 σκυλιά που δεν ήταν καθόλου υπομονετικά στη μυρωδιά του ψημένου αρνιού, μερικές γάτες και όποιος άλλος ήταν ευπρόσδεκτος.
Γενικά καλά πήγε αυτό… η συζήτηση γύρισε στα Τέμπη, στις εκλογές, στο Me Too, στα μάγια, στο μάτιασμα… υπομονή να έχουμε να τσακωνόμαστε οι νεότερες με τις παλιές γενιές. Δε βαριέσαι; Πόσο θα τους έχουμε ακόμη όλους; Για πόσο ακόμη θα μπορούμε να τσακωνόμαστε με τη γιαγιά ή τον παππού μας;
Για πόσο θα σηκωνόμαστε όλοι από το τραπέζι και θα ψάχνουμε σόδα; Για πόσο θα τσουγκρίζουμε ποτήρια, αυγά, κεφάλια; Ας απολαύσουμε τις στιγμές αυτές, ας συνδεθούμε όσο και με όποιον τρόπο μπορούμε. Δεν λέω.. καλές και οι εξορμήσεις, άλλη η χάρη τους, αλλά να.. σε μια βδομάδα έρχεται η Πρωτομαγιά. Θα τα χαρούμε και τα φιλαράκια μας. Αυτές οι γιορτές για μένα πρέπει να είναι οικογενειακές.
Άλλωστε αυτή δεν είναι και η μαγεία του Πάσχα; Η οικογένεια, η άνοιξη, οι στιγμές. Δεν είναι η θρησκευτική κατάνυξη που προσμένω από αυτές τις μέρες…
Η πρώτη φιλοξενία
Στο πρώτο μου άρθρο είχα υποσχεθεί ότι σε αυτή τη στήλη θα μεταφέρω ιστορίες, αφηγήσεις και δράσεις ανθρώπων που αγαπώ ή θαυμάζω ή και τα δυο.
Εν αγνοία λοιπόν μιας αγαπημένης φίλης που προφανώς εντάσσεται στην τρίτη κατηγορία (αγαπώ και θαυμάζω) αποφάσισα με δική μου πρωτοβουλία να δημοσιεύσω ένα κείμενό της. Δεν μας πειράζει που η ίδια δεν το γνωρίζει ούτε που μάλλον δεν θα δεχόταν να το κάνω καθότι «ταπεινό και ντροπαλό χαμομηλάκι».
Ας μην εστιάσουμε στο πώς έπεσε στα χέρια μου. Μάλλον τελείως τυχαία… Και επειδή μερικές φορές δεν έχουμε ιδέα πόσο όμορφα και συναισθηματικά γράφουμε, επειδή μερικές φορές νιώθουμε τελείως χαμένοι για το τι μας αρέσει, ποιο είναι το ταλέντο μας και πού μπορούμε να τα καταφέρουμε παραθέτω το παρακάτω κείμενο
Θησαυροί του τρένου
-Έλα καρδούλα μου, βιάσου να προλάβουμε θέση να καθίσουμε.
Πολύς κόσμος, αλλά τα καταφέραμε και πιάσαμε δύο θέσεις. Εγώ, ένα κοριτσάκι ως οκτώ χρονών, με κατάμαυρα, ίσια μαλλιά, κομμένα καρέ κι ένα κοτσιδάκι-συντριβανάκι στην κορυφή. Φορούσα ένα γαλάζιο φόρεμα με μαργαρίτες, άσπρα καλτσάκια και μπορντό λουστρίνια, ήμουν το μόνο παιδί ανάμεσα στους μεγάλους που είχαν γεμίσει το βαγόνι. Η μαμά έκατσε απέναντι και μου χαμογέλασε. Φορούσε μια ροζ, φωτεινή μπλούζα και τα σγουρά, καστανά μαλλιά της είχαν ξανθές, απ’ τον ήλιο, ανταύγειες. Φώτιζε όλους τους βουβούς και άχρωμους επιβάτες.
Το τρένο ξεκίνησε. Κοιτούσα πότε έξω απ’ το παράθυρο, να τρέχουν τα δέντρα και τα κτήρια, και πότε τη μαμά απέναντι. Άνοιξε την τσάντα της, να δει αν είναι εκεί τα εισιτήριά μας. Τα βρήκε κι έπειτα έβγαλε ένα παλιό βιβλιαράκι.
-Κοίτα τι έχω εδώ. Ένα παλιό διαβατήριο της γιαγιάς Ουρανίας. Της το είχε φτιάξει ο παππούς ο Νικήτας, δες, αυτά είναι τα γράμματά του.
Παλιά χαρτιά και γράμματα ακαταλαβίστικα, που όμως τα ήξερα, τα είχα ξαναδεί. Γύρισε τη σελίδα και είδα μια παλιά φωτογραφία της γιαγιάς. Ήταν ίδια με τώρα, δεν έχει αλλάξει καθόλου.
-Μα καλά, αυτό κουβαλάς στην τσάντα σου;
Γέλασε, έβγαλε κι ένα δεύτερο, αυτό ήταν του παππού του Γιώργου. Έκρυβε πάντα άχρηστους, πολύτιμους θησαυρούς, που όταν τους ανακάλυπτε ξανά, έδιναν άλλο χρώμα στο χρόνο που κυλούσε. Έτσι συνεχίστηκε το ταξίδι μας, με χρώματα πολλά. Κι εγώ, χωρίς να με απασχολεί πού πηγαίνουμε, κουνούσα χαρούμενα τα πόδια μου, που δεν άγγιζαν το πάτωμα.
23/04/2021
Ελληνικές διακοπές, νησιά και βιβλία
Μιας και μιλάμε για νησιά, διακοπές, παρέες και εξορμήσεις πλησιάζει και ο καιρός που αρχίζουμε να σκεφτόμαστε πού θα πάμε διακοπές, με ποιους, αν θα κλείσουμε δωμάτιο ή θα πάμε για κάμπινγκ. Συζητήσεις ατελείωτων ωρών που ξεκινάνε με 10 άτομα που δηλώνουν ενδιαφέρον και τελικά καταλήγουν με το ζόρι 3.
Βέβαια λίγη σημασία έχει το πού θα καταλήξουμε τελικά, αν θα είναι νησί ή το χωριό κάποιου γνωστού που δεν ξέραμε καν ότι υπάρχει στον χάρτη, αν θα έχουμε λεφτά ή θα τρεφόμαστε με παξιμάδια και μπισκότα… Προσωπικά έχω δοκιμάσει αρκετά είδη διακοπών και μπορώ να πω με σιγουριά ότι ποτέ δεν παίζει ρόλο το στυλ των διακοπών αλλά η παρέα.
Μια συμβουλή ωστόσο για τις φετινές διακοπές: Αν είστε φίλοι του βιβλίου στην παραλία, διαλέξτε πολύ προσεκτικά το φετινό ανάγνωσμα. Μην επιλέξετε τη Μεγάλη Χίμαιρα ή κάτι αντίστοιχου βεληνεκούς. Προτιμήστε Αύγουστο Κορτώ, κυρίως το «Φωτιά στα Σαββατόπαχα», το «Έρως ανίκατε μάσαν» ή το «Ο άνθρωπος που έτρωγε πολλά».
Και ένα προσωπικό αγαπημένο που διάβασα πέρυσι το καλοκαίρι και προτείνω λόγω της νοσταλγικής και επαναστατικής καλοκαιρινής ατμόσφαιρας του 80, στην οποία με μετέφερε είναι το «Ο παππούς δεν θα ψηφίσει φέτος» της Ασημένιας Σαράφη.
The Friday Folly: Το πιο όμορφο απόγευμα είναι αυτό που γυρίζεις στο σπίτι από τη δουλειά, καταφέρνεις να μην κοιμηθείς, ανοίγεις τα παράθυρα, μπαίνει ανοιξιάτικο φως και αέρας (όταν δεν βρέχει σαν να είναι μέσα Νοέμβρη), φτιάχνεις καφέ, πλένεις πιάτα, ακούς μουσική… Συμπληρώστε… μόνο αν χρειάζεται…
Διαβάστε επίσης – Victoria 3 Voice of the People: Έρχεται στις 22 Μαΐου
