«Εδώ έχουμε φτάσει! Τα παιδιά μας μεγαλώνουν τόσο γρήγορα, που δε τα βλέπουμε. Σηκώνεις ξαφνικά τα μάτια και βλέπεις έναν έφηβο ή κάποιον σε ηλικία γάμου. Έχεις χάσει τη χαρά να κοιτάζεις τα πρόσωπα τους, γιατί τρέχεις όλη μέρα να τους εξασφαλίσεις διάφορα πράγματα και έχεις χάσει τη χαρά. Ο πολιτισμός μας στηρίζεται στο κυνήγι των στόχων.[…] Ζωή είναι το ταξίδι, η διαδικασία το να πας μέχρι εκεί. Ωραία, έφτασες μέχρι εκεί και τι βρήκες; Ανθρώπους που σε ζηλεύουν. Έχεις μια Κάντιλακ. Η Κάντιλακ είναι λίγο κρύος σύντροφος για το κρεβάτι σου… οι πόρτες και το τιμόνι εμποδίζουν. Έχουμε ξεχάσει όμως τι σημαίνει να κοιτάζουμε ο ένας τον άλλο, να αγγίζουμε ο ένας τον άλλο, να συνδεόμαστε, να νοιαζόμαστε ο ένας για τον άλλο. Δεν είναι περίεργο που πεθαίνουμε όλοι από μοναξιά.»~ Leo Buscaglia
Ποιος είναι;
Ο Λεο Μπουσκάλια (Feliche Leonardo Buscaglia) γεννημένος το 1924 στο Los Angeles ήταν ταξιδιώτης, ψυχολόγος, συγγραφέας, παρακινητικός ομιλητής αλλά κυρίως ήταν παιδαγωγός, και όχι καθηγητής όπως προτιμούσε να αυτοαποκαλείται. Η οικογένεια Μπουσκάλια, Ιταλικής καταγωγής, μετακόμισε στην Ιταλία μετά τη γέννηση του Λεό και λίγα χρόνια μετά επέστρεψαν ξανά στις Η.Π.Α. Ο μικρός Λεό μεγαλώνοντας ανάμεσα σε 2 κουλτούρες , την Ιταλική και την Αμερικάνικη, και λόγω της αδύναμης οικονομικής κατάστασης της οικογένειας, ένιωθε συχνά ότι ξεχώριζε κατά πολύ από τους συνομήλικους του. Αργότερα και με την άφιξη του ΙΙ Παγκοσμίου Πολέμου προσχώρησε στο νοσοκομείου του Πολεμικού Ναυτικού αν και ο ίδιος δεν είδε ποτέ του μάχη είδε τα αποτελέσματα που άφησε στους στρατιώτες. Λίγο μετά το τέλος του πολέμου ο Μπουσκάλια έγινε δεκτός στο Πανεπιστήμιο της νότιας Καλιφόρνιας όπου αργότερα ξεκίνησε να διδάσκει στο τμήμα της Παιδαγωγικής. Ίσως φαίνεται σαν ένας απλός, μορφωμένος άνθρωπος για τη εποχή του, όμως ήταν και είναι ακόμα πολλά παραπάνω από ένας απλός διδάκτωρ.
Γιατί ονομάστηκε «Δόκτωρ Αγάπη»;
Ο Λεο Μπουσκάλια δίδαξε το απλούστερο και σημαντικότερο μάθημα όλων: την Αγάπη. Και μάλιστα ήταν ο πρώτος παγκοσμίως που εξέδωσε βιβλίο με όνομα « Αγάπη»! Όλα ξεκίνησαν στα τέλη του 1960 όταν μια μαθήτρια του, μια από τις αγαπημένες του μάλιστα, αυτοκτόνησε. Ήταν τόσο μεγάλο το πλήγμα για τον Λεό πως μια νεαρή κοπέλα δεν αγάπησε τον εαυτό της αρκετά ώστε να τον κρατήσει στη ζωή, που αποφάσισε να δημιουργήσει μια τάξη με όνομα: Αγάπη 1Α. Χωρίς βαθμολογίες και κριτική αυτή η ‘‘τάξη’’ από 18 άτομα άρχισε να μεγαλώνει με γοργούς ρυθμούς φτάνοντας στην αρχή τους εκατοντάδες , έπειτα χιλιάδες στριμώχνονταν σε συνεδριακούς χώρους, μέχρι που έγινε πρόταση στον Λεό να βιντεοσκοπούνται οι διαλέξεις του για να εμφανίζονται στη τηλεόραση και τότε όλος ο κόσμος βρισκόταν στο κοινό του. Τα βιβλία του που κυκλοφόρησαν έκοψαν πάνω από 11 εκ. αντίτυπα παγκοσμίως. Μιλούσε για την αγάπη όχι όμως τόσο γενικά και αόριστα, αλλά για την αγάπη προς τους άλλους, τους φίλους, τους εραστές, τους συγγενείς, τους γείτονες, τους ξένους, τη συντροφικότητα, τη συμπόνια, τη κατανόηση. Μιλούσε για τα παιδιά κυρίως τους μαθητές και πόσο λάθος τα διδάσκουμε για τη ζωή, για τους ανθρώπους με αναπηρία ή διανοητική καθυστέρηση και πώς να τους εντάξουμε στη κοινωνία ομαλά. Φώναξε για την ανθρώπινη επαφή με σύμβολο του την αγκαλιά! Πλήθος κόσμου έφτιαχναν ουρές για να τον αγκαλιάσουν στο τέλος μιας διάλεξης και εκείνος περίμενε μέχρι και τον τελευταίο. Ούρλιαξε για να μάθουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας, να τον κατανοούμε, να τον αφήνουμε να έρχεται κοντά σε άλλους ανθρώπους, να γινόμαστε Άνθρωποι και όχι αγρίμια. Με λόγο ανάλαφρο σαν παραμύθι μα κοφτερό στο νόημα, εξιστορούσε παραδείγματα από τα ταξίδια του σε όλο τον κόσμο και ειδικά στην Ασία, και από τις παιδικές του αναμνήσεις. Ένας άνθρωπος τόσο παθιασμένος για την Αγάπη που πηγάζει μέσα από τη Ζωή την ίδια, έζησε τα υπόλοιπά του χρόνια γεμάτος από ζωή και εμπειρίες μέχρι τη τελευταία του μέρα στις 12 Ιουνίου του 1998.
Αν θες να διαβάσεις κάποιο βιβλίο του ή να ακούσεις ομιλία του.
Ένα από τα σημαντικότερα βιβλία του Μπουσκάλια είναι το Να ζεις, να Αγαπάς και να Μαθαίνεις. Αποτελείται από διαλέξεις του και είναι ένα βιβλίο παρακίνησης και αυτό-βοήθειας οδηγός για κάθε ηλικία. Σε αυτό υπογραμμίζονται και σχολιάζονται μεταξύ άλλων και απόψεις άλλων συγγραφέων, ψυχολόγων εκπαιδευτικών. Αξιοσημείωτο είναι πως ο γραπτός λόγος του απέχει ελάχιστα από τον προφορικό με αποτέλεσμα ο αναγνώστης να εξερευνά πολλούς θεματικούς άξονες χωρίς να κουράζεται αφού ο λόγος του είναι σαν μια συνεχόμενη παθιασμένη αφήγηση.
