Φανερά επηρεασμένη από την ταινία ” Shutter Island” , αυτή τη στιγμή, ξεκινάω ένα κείμενο που δεν ξέρω που ακριβώς θα καταλήξει, και για να είμαι ειλικρινής, δεν είμαι καν σίγουρη ότι κάπου θα καταλήξει στην πραγματικότητα. Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι πως δεν είμαι ειδική-δεν ξέρω βέβαια και ποιος είναι- για να απαντήσω στα παρακάτω ερωτήματα. Σκοπός μου είναι να σας μεταφέρω τους προβληματισμούς και τις σκέψεις μου, ακριβώς με την σειρά που μου δημιουργήθηκαν, ελπίζοντας ότι θα βρείτε και εσείς ένα κομμάτι σας σε αυτές.
Στην ταινία, βλέπουμε τον Leonardo Di Caprio, να έχει φτιάξει μια δική του, φανταστική πραγματικότητα, στην οποία και ζει, αγνοώντας πλήρως την πραγματική του κατάσταση. Το ερώτημα εδώ είναι, γιατί; Γιατί χρειάστηκε να χτίσει αυτήν την πραγματικότητα; Είναι αυτός που την έφτιαξε; Και αν ναι, έγινε εκούσια ή ακούσια;
Στην προσπάθεια μου να απαντήσω αυτά τα ερωτήματα, κατάλαβα, πως ο ήρωας της ταινίας δημιούργησε αυτήν την πραγματικότητα, για να μπορέσει να ζει, να επιβιώσει, κάτι που δεν θα κατάφερνε αν συνέχιζε να διατηρεί αποθηκευμένη στη μνήμη του την πραγματική του ζωή. Άρα ναι, αυτός την κατασκεύασε. Όσον αφορά το αν έγινε εκούσια ή ακούσια, στο μυαλό μου μοιάζει πιθανότερη η δεύτερη περίπτωση. Ήταν άμυνα, ο ανθρώπινος οργανισμός έχει απίστευτο αμυντικό σύστημα! Όπως, λοιπόν, όταν ένας άνθρωπος αρρωσταίνει, ο οργανισμός προσπαθεί να καταπολεμήσει τον ιό, έτσι και ο ανθρώπινος εγκέφαλος πλάθει μια δική του ιστορία για να μπορέσει να αμυνθεί σε μια αληθινή ιστορία που προκαλεί πόνο και ψυχώσεις. Ναι, ο ήρωας της ταινίας ήταν πράγματι ένας ψυχικά άρρωστος άνθρωπος, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να συμβεί το ίδιο και σε ένα άτομο χωρίς ψυχική διαταραχή.
Σε αυτήν την περίπτωση ίσως να συμβαίνει σε μικρότερο βαθμό, αλλά συμβαίνει. Πόσες φορές σας έχει τύχει να θυμάστε κάτι από το παρελθόν, αλλά να μην είστε σίγουροι αν συνέβη στα αλήθεια ή αν το είχατε ονειρευτεί; ‘Η αντίστοιχα, δεν σας έχει συμβεί ποτέ, να έχετε αφηγηθεί πολλές φορές με έναν πιο κινηματογραφικό τρόπο μια ιστορία σας μέχρις ότου στο τέλος να την έχετε υιοθετήσει και να μην μπορείτε να θυμηθείτε την πραγματική της εκδοχή; Σε αυτήν την περίπτωση, όπως και ο ήρωας της ταινίας, έχετε ξεχάσει την αλήθεια και έχετε αντικαταστήσει την τελευταία με το ψέμα- σε μικρότερη βέβαια κλίμακα και για διαφορετικό λόγο και σκοπό.
Τι ορίζεται, λοιπόν, ως πραγματικό, και τι το ξεχωρίζει από το αντίθετο του, το ψεύτικο; Μία πρώτη απάντηση σε αυτήν την ερώτηση είναι η εξής: Όταν, για παράδειγμα, είσαι ξύπνιος έχεις την δυνατότητα να ξεχωρίσεις ότι αυτό που βιώνεις είναι αληθινό, ενώ αυτό που ονειρεύτηκες ήταν ψεύτικο. Αντίθετα, όταν βρίσκεσαι στον ονειρικό κόσμο, οι αντιληπτικές σου ικανότητες δεν μπορούν να ξεχωρίσουν το αληθινό από το μη πραγματικό και άρα εσύ πιστεύεις ότι αυτά που βιώνεις, τα βιώνεις στα αλήθεια. Με άλλα λόγια, μέσα σε έναν ψεύτικο κόσμο δεν μπορεί να υπάρξει και πάλι ένας πλασματικός κόσμος. Και όλα τέλεια μέχρι που μου ήρθε η παρακάτω σκέψη.
Και αν τελικά μπορεί; Αν μπορεί μέσα σε έναν ψεύτικο κόσμο να χωρέσει και ένας ακόμα μη πραγματικός; Αν αυτό μπορεί να συμβεί, εμείς παίρνουμε σαν πραγματικό τον πρώτο εικονικό κόσμο και ως ψεύτικο, τον δεύτερο φανταστικό κόσμο. Τι γίνεται όμως με τον αληθινό; Μήπως αυτό που θεωρούμε εμείς αληθινό δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από ένα όνειρο; Μήπως δηλαδή ζούμε ένα όνειρο μέσα σε ένα άλλο όνειρο; Και ίσως πιο επιστημονικά αυτή η λέξη όνειρο να μεταφράζεται ως διάσταση; Σε αυτήν την περίπτωση δεν μπορούμε να αντιληφθούμε τον πραγματικό κόσμο ή τις άλλες διαστάσεις, δεν έχουμε τα μέσα ως ανθρώπινα όντα. Ο μόνος άνθρωπος που ίσως τα διαθέτει είναι ο Di Caprio ο οποίος πέρα από τον πρωταγωνιστικό του ρόλο στο “Shutter Island”, έχει πρωταγωνιστήσει και στην ταινία “Inseption” , η οποία πραγματεύεται ακριβώς αυτό, την ζωή σε διαφορετικά επίπεδα ονείρων. Leonardo, μήπως έχεις καταλάβει κάτι και προσπαθείς να μας το πεις μέσα από τις ταινίες σου;
Όλα αυτά προφανώς, τα έχουν σκεφτεί και τα έχουν διατυπώσει πολύ καλύτερα άλλοι πριν από εμένα, με πρώτο τον Πλάτωνα, 2.500 χρόνια πριν στην “Αλληγορία του Σπηλαίου”. Κανείς από αυτούς δεν μπόρεσαν να αποδείξουν αυτές τις θεωρήσεις, πόσο μάλλον εγώ. Ελπίζω τουλάχιστον να σας έβαλα μέσα στο μυαλό μου και να σας έκανα να δείτε τον κόσμο με λίγο διαφορετική ματιά.
Θα τα ξανά πούμε σύντομα!
