Μιας και το εύρος της ελληνικής μουσικής είναι τεράστιο, δεν ήταν λίγες οι φορές που σε τραγούδια λαϊκά ή και έντεχνα ακούσαμε στίχους που αναφέρονται σε παιδιά και στη παιδική ηλικία γενικότερα. Μικρές νοσταλγικές στιγμές και μακρινές σκέψεις γεμάτες αθωότητα, παιδικότητα και παιχνιδιάρικη διάθεση, είναι μερικά απ΄τα θέματα που απασχόλησαν τα παρακάτω τραγούδια καθώς και τους δημιουργούς τους, που δε δίστασαν να γυρίσουν το χρόνο πίσω ώστε να ξανανιώσουν παιδιά.
ΤΕΡΑΤΑΚΙΑ ΤΣΕΠΗΣ – ΛΑΥΡΕΝΤΗΣ ΜΧΑΙΡΙΤΣΑΣ
Το 2001, ο διαχρονικός Λαυρέντης Μαχαιρίτσας θέλησε να “τσαλακωθεί” δείχνοντας πως ένας μεσήλικας πατέρας υπήρξε στα νιάτα του. Με χαρακτηρισμούς όπως “Καρνάβαλος” και “Κανίβαλος”, “χίπις” και “χαζομπαμπάς”, αναπτύσσεται η σχέση πατέρα-παιδιού, όπως επίσης σκιαγράφονται οι ανησυχίες και το ανέμελο πνεύμα που ένας άνθρωπος αφήνει στην άκρη με το που γίνεται γονιός. Ένας καλλιτεχνικός διάλογος μεταξύ του τραγουδιστή και όλων των παιδικών φωνών που συμμετέχουν, ήρθε για να προβάλει την οπτική γωνία των μικρών μας φίλων στην επαφή με τους γονείς τους.
ΠΑΡΑΛΥΩ – ΑΝΝΑ ΒΙΣΣΗ
Είναι γνωστή η αγάπη της Άννας Βίσση για τη παιδικότητα, την αθωότητα της ηλικίας αυτής, αλλά και για τα σχολικά χρόνια. Κάπως έτσι, το 1996 η τραγουδίστρια κατάφερε κάτι πραγματικά αξιοπερίεργο. Σε μια συνάρτηση του έρωτα με την επιστροφή στα σχολεία, η μπαλάντα με τίτλο “Παραλύω”, μας γυρνάει τόσο πίσω όταν ήμασταν κι εμείς μαθητές. Τότε που αγωνιούσαμε μη χάσουμε το σχολικό λεωφορείο, ενώ το κουδούνι στις αυλές ακουγόταν στ’ αφτιά μας σαν πένθιμο εμβατήριο. Και ποιος είπε πως το συγκεκριμένο τραγούδι δεν αναφέρεται στο πρώτο εφηβικό έρωτα…; Ή σε κάποιον παιδικό έρωτα του καλοκαιριού…;
ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΠΑΙΔΙ – ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΤΣΙΡΑΣ
Ένα παιχνίδι στο οποίο όποιος γελάει χάνει, περιγράφει ο Γιάννης Κότσιρας στο τραγούδι του “Και πάλι παιδί”. Μια σειρά νοσταλγικών αναμνήσεων, λαμβάνουν χώρα στο μυαλό ενός ενήλικα που δηλώνει με λαχτάρα την επιθυμία του να τρέξει στο παρελθόν και να βρει τον εαυτό του ως παιδί, αψηφώντας τη τωρινή ζωή του με την οποία έχει μαλώσει. Εικόνες γεμάτες αγνότητα και ανεμελιά, κάνουν το καθένας από εμάς να αναμοχλεύουν όλες αυτές τις στιγμές που χάθηκαν με τον ερχομό της ενηλικίωσης.
ΠΩΣ ΝΑ ΚΡΥΦΤΩ ΑΠΌ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ – ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ
Στον “αληθινό χρόνο” τα παιδιά είναι αυτά που τα ξέρουν όλα, είναι η κινητήριος δύναμη στο κόσμο του Σαββόπουλου και απορεί “Πως να κρυφτεί απ΄τα παιδιά”. Ένα τρανταχτό μήνυμα για όλους εμάς που θεωρούμε πως τα παιδιά… είναι απλώς παιδιά, απαλλαγμένα από ευθύνες και ανησυχίες και τίποτα παραπάνω. Σαν την αφήγηση κάποιου παραμυθιού, απ΄αυτά που συνήθιζαν οι γιαγιάδες μας να λένε, ο μουσικός εκθέτει όλες τις σκέψεις του, επανατοποθετώντας τον εαυτό του στα μακρινά εκείνα χρόνια, προκειμένου να εννοήσουμε το κυριολεκτικό περιεχόμενο του τραγουδιού , αλλά και τον φόβο για το αβέβαιο αύριο.
ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΕΣ ΣΤΗ ΠΛΑΤΕΙΑ – ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΜΑΛΑΜΑΣ
Σε μια άτυπη σύγκριση με τα δικά του παιδικά χρόνια, μας ταξιδεύει ο Σωκράτης Μάλαμας. Μνήμες σκοτεινιασμένες σε κάθε βήμα της ζωής του, αλλά και οι επιθυμίες του για ένα κόσμο αγγελικά πλασμένο με επίκεντρο τα παιδιά, μοιάζει ένα άπιαστο όνειρο, ειδικά στην εποχή μας που τίποτα δεν είναι δεδομένο. Ούτε καν η παιδικότητα που κάθε παιδί δικαιούται. Απ΄την άλλη, ο στιχουργός αντικρίζοντας την απογοητευτική πραγματικότητα, αναπολεί τα χρόνια αυτά που ήταν κι ο ίδιος ένα “παιδί της πλατείας”, μέσα απ΄το σκονισμένο φεγγάρι κι από ένα τραγούδι αλλοπαρμένο που τον συνδέει με το παρελθόν.
Ορισμένες φορές οι μουσικοί καταφέρνουν αυτό που έπρεπε όλοι οι ενήλικες να κάνουμε σε καθημερινή βάση. Να βάζουμε τη θέση τους σ΄αυτή των παιδιών, προκειμένου να διεισδύσουμε στην αθωότητα, στη ψυχοσύνθεση και στο χρόνο που περνά και δε γυρνά ποτέ ξανά…
