Άλλο ένα “πολλά υποσχόμενο” θρίλερ, ήρθε μες στο 2019, μάλλον για να αποδείξει το πως έχουν στερέψει οι ιδέες στο σκοτεινόκοσμο του Τρόμου. Ένα σενάριο που διαβάζοντας και μόνο τη περίληψη του, καταλαβαίνεις ότι πρόκειται για κάτι χιλιοπαιγμένο, ωστόσο ποντάρεις στο καστ και στη σκηνοθεσία.
Μια μητέρα, που θεωρεί πως ο 8χρονος γιος της καταλήφθηκε από κάποιο σατανικό πρόσωπο του παρελθόντος, προσπαθεί απεγνωσμένα να σώσει τη ψυχή του παιδιού δίχως να χάσει η ίδια το μυαλό της, σ΄ένα βρώμικο παιχνίδι μεταξύ παρελθόντος και παρόντος. Το μεγάλο δίλημμα, στο οποίο πατά το όλο εγχείρημα αφορά το αν η γυναίκα οφείλει να ακολουθήσει το μητρικό της ένστικτο ή να αντιμετωπίσει κατάματα τον αιμοσταγή δολοφόνο που κρύβεται στο σώμα του αγοριού.
Το θέμα “παιδί” ή “δαιμονισμένο παιδί”, ΄έχει απασχολήσει τόσες φορές την 7η Τέχνη, που ίσως τελικά καταντά κουραστικό. Ειδικά όταν συνοδεύεται από επίσης κοινότυπα “τρικς”, όπως η παρουσία κάποιου σκοτεινού υπογείου ή ακόμη και ο νεκρός σκύλος της οικογένειας. Εξ΄αρχής, οι προθέσεις τόσο του σεναριογράφου, όσο και του σκηνοθέτη γίνονται εμφανέστατες με κάποιο υποτιμημένο, θα έλεγε κανείς ύφος, ως προς τους πρωταγωνιστικούς χαρακτήρες . Το νεαρό ζευγάρι, αισθάνεται ξεχωριστό, όταν το μονάκριβο τους, παρουσιάζει χαρισματικές ικανότητες αναλογικά με την ηλικία του, προσπαθώντας οι ίδιοι να το εξελίξουν σε μια ιδιοφυϊα (στέλνοντας το σε σχολείο για “εξελιγμένα παιδιά”). Είναι γνωστό πως η κάθε μητέρα θέλει το καλύτερο για το παιδί της, αλλά το να “κουβαλά” τον αέρα της υπεροψίας με τέτοιο τρόπο, είναι ελαφρώς τραβηγμένο. Μα το πιο “τραβηγμένο”, αφορά τα σκηνοθετικά τερτίπια, που προφανώς ο McCarthy χειρίστηκε με αφέλεια. Σκηνές οξύμωρες που διαδέχονται η μία την άλλη, χωρίς ωστόσο μια κάποια σχετική ομαλή εναλλαγή. Κάπως έτσι, από εκεί που βλέπαμε το τέλειο παιδί, αρχίζουν οι επιθετικές συμπεριφορές και οι αντιθέσεις στο χαρακτήρα του μικρού πλέον μαθητή. Και πάνω που το μυαλό του θεατή πάει σε δαίμονες και πνεύματα, ξαφνικά γίνεται αναφορά στη μετενσάρκωση. Στοιχεία όπως η ετεροχρωμία και το μακιγιάζ του Halloween, δημιουργούν τη πλήρη αίσθηση της αντίθεσης που χαρακτηρίζει τις δύο συνυπάρχουσες ψυχές στο σώμα του αγοριού. Περιμένοντας να σωθεί το τέλος της ταινίας τουλάχιστον, ο θεατής παραμένει με τη πίκρα και την απογοήτευση άλλης μια αποτυχημένης προσπάθειας.
Κοινώς, μια σειρά από σκηνοθετικές ασάφειες και σεναριακές επαναλήψεις, πλαισιωμένα από ένα καλό και δυναμικό καστ, το οποίο στο τέλος αδικείται. Με λίγα λόγια, το “The Prodigy”, ήταν άλλη μια ταινία που ενώ πιστέψαμε ότι θα κάνει τη διαφορά, έπεσε στις ίδιες παγίδες που πέφτουν ταινίες, όμοιες της.
