Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Δωδώνη η συλλογή δώδεκα διηγημάτων και ένας μονόλογος του Νίκου Μοσχονά με τίτλο «Αστικά Διηγήματα, Racconti borghesi ».
Ο συγγραφέας μέσα από τα διηγήματα του μας αποδεικνύει πως η αστική καθημερινότητα παραμένει αναλλοίωτη με το πέρασμα του χρόνου. Προβάλλονται ανθρώπινες συμπεριφορές που είναι χαρακτηριστικές για την σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα. Είναι διηγήματα που εμπεριέχουν ως θέματα τους, μεταξύ άλλων, την απουσία της αξιοκρατίας, το ζήτημα του νεοπλουτισμού και τις σκοπιμότητες κατοχύρωσης δημοσίων θέσεων.
Ένα κοινό σημείο μεταξύ των διηγημάτων του είναι η προσπάθεια κατανόησης του ανθρώπινου χαρακτήρα. Οι ήρωες έρχονται αντιμέτωποι με τις συνέπειες των πράξεων τους, αντιλαμβάνονται πως ανήκουν σε ένα αστικό σύνολο που εκπροσωπεί την ανθρώπινη κατάπτωση, κάτι που ορισμένους τους κινητοποιεί ώστε να αντισταθούν σε αυτό.
Στο διήγημα «Η επέτειος» κεντρικοί ήρωες είναι ο Πέτρος και η Μάρω, οι οποίοι οργάνωσαν την γιορτή της επετείου τους στην Αγορά. Υποδέχτηκαν φίλους και συγγενείς σε αυτό τον ιστορικό χώρο εθνικής κληρονομιάς, με σκοπό να ξεχωρίσει η εκδήλωση τους υπό της θέα της φωτισμένης Ακρόπολης, προβάλλοντάς τις ισχυρές επιθυμίες που δημιουργεί ο νεοπλουτισμός και η ανάγκη για κοινωνική αναρρίχηση.
Κάθε ένα από τα διηγήματα έχει έναν τίτλο που δίνει το «κλειδί» της υπόθεσης του. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως ο αναγνώστης δεν έχει την αγωνία να ανακαλύψει την πολύ ενδιαφέρουσα πλοκή των διηγημάτων. Αυτό επιτυγχάνεται και μέσω της άμεσης και ρεαλιστικής γραφής, των συχνών ανατροπών και της ειρωνικής χροιάς, ορισμένες φορές, του συγγραφέα.
«Συνόδεψε την Έλσα μέχρι το σπίτι-της· έμενε στο κέντρο. Έπειτα πήρε ένα ταξί. Ο δρόμος είχε κίνηση· άνθρωποι που κινούνταν προς τη μία και την άλλη κατεύθυνση, μια συνεχής ροή, καθημερινή, συνηθισμένη. Ο νους-του γύρισε στην ορχήστρα, μια ορχήστρα κι ο κόσμος, με πρώτα βιολιά, μαέστρους και σολίστες που υπάρχουν επειδή υπάρχουν τα ανώνυμα έγχορδα, τα ανώνυμα κρουστά και πνευστά, τα ανώνυμα φαγκότα, που κάνουν τον κόσμο να προχωρεί και τα κουδουνάκια του Θωμά που τον ξυπνούν θυμίζοντάς-του να ζει.»
(Το φαγκότο)
Λίγα λόγια για τον συγγραφέα
Ο Νίκος Γ. Μοσχονάς είναι Ιστορικός, ομ. Διευθυντής Ερευνών στο Ινστιτούτο Βυζαντινών Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών και επίτιμος ερευνητής στο Κολλέγιο Royal Holloway του Πανεπιστημίου του Λονδίνου. Υπήρξε ερευνητής του Ελληνικού Ινστιτούτου Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών Σπουδών Βενετίας. Έχει ανασυγκροτήσει το Ιστορικό Αρχείο της Κεφαλονιάς και πραγματοποιήσει πολλές ερευνητικές επιστημονικές αποστολές σε αρχεία της Ελλάδας και του Εξωτερικού.
Στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών, πέρα από την ερευνητική του δραστηριότητα, οργάνωσε και διευθύνει το Φροντιστήριο Ιστορικών Επιστημών με σκοπό τη μετάδοση εξειδικευμένων γνώσεων σε νέους επιστήμονες. Είναι επίσης επιστημονικός υπεύθυνος του προγράμματος «Αρχαιολογία της πόλης των Αθηνών» (www.eie.gr/archaeologia).
Δίδαξε στη δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια εκπαίδευση. Μελετά τις σχέσεις του βυζαντινού και του νεότερου Ελληνισμού με τη Δύση και στο συγγραφικό έργο του περιλαμβάνονται πολλές επιστημονικές μελέτες και άρθρα στα ελληνικά, ιταλικά, αγγλικά, ενώ μελέτες του έχουν μεταφραστεί στα γαλλικά και γερμανικά.
Παράλληλα, ασχολείται με την κριτική εικαστικών τεχνών και το δοκίμιο και έχει μεταφράσει έργα ξένων συγγραφέων (Lorca, Machiavelli, Neruda, Pavese, Pirandello, Prevert, Puppa, Wilde και άλλων). Ξένα θεατρικά έργα σε δική του μετάφραση έχουν παρουσιαστεί από σκηνής. Για το έργο του έχει τιμηθεί από την Ιταλική Δημοκρατία με τη διάκριση του Cavaliere.
