Από μικροί που ήμασταν μόλις πρωτοπηγαίναμε σχολείο αυτό το οποίο έκανε ο κάθε δάσκαλος ήταν να μας μάθει τα σύμβολα της γλώσσας μας, που έπειτα αυτά τα σύμβολά απέκτησαν φωνή και η φωνή σημασία, η σημασία απέκτησε λόγο και επιχειρηματολογία και έτσι εμείς αποκτήσαμε αυτό που λένε την ικανότητα να μιλάμε και να χειριζόμαστε την μητρική μας γλώσσα. Όλα λοιπόν ξεκινάν από τον συμβολισμό και έπειτα καταλήγουν να αποκτούν νόημα τα όσα λέμε και ακούμε από τον περίγυρό μας. Στην καθημερινότητα μας όλοι έτσι εμφανιζόμαστε, να χρησιμοποιούμε τη γλώσσα μας με αυτόν ακριβώς τον τρόπο. Υπάρχουν όμως και εκείνοι που εμφανίζουν ακριβώς την αντίθετη φορά στην χρήση της γλώσσας μας και της κάθε γλώσσας.
Μιλάμε για όσους γράφουν. Τι σημαίνει άραγε γράφω; Όλοι γράφουμε κάθε μέρα από ένα μικρό σκονάκι μέχρι την λίστα του σούπερ μάρκετ, σημειώσεις για να μην ξεχνάμε τι θέλουμε να κάνουμε και ένα γράμμα σε εκείνον που δεν ξύπνησε ακόμη για να του πούμε μία όμορφη καλημέρα. Είναι όμως και εκείνοι που προσλαμβάνουν τα νοήματα πρώτα και έπειτα τα μεταφράζουνε σε σύμβολα. Ακολουθούν ακριβώς την αντίθετη πορεία από όλους τους υπόλοιπους. Είναι εκείνοι που μόλις γυρίσουν σπίτι τους θα βγάλουν ότι περιττό υπάρχει πάνω τους και θα αρχίσουν να γράφουν με μανία όσα με το ζόρι το μυαλό τους συγκρατούσε όλη μέρα. Είναι οι γνωστοί σε όλους μας συγγραφείς, αλλά πίστεψε με αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι μόνο αυτή η ετικέτα που τους έχουμε κολλήσει επειδή ξεχωρίζουν από τους υπόλοιπους.
Δεν είναι απλώς χαρισματικοί άνθρωποι, είναι ικανοί και ταλαντούχοι, ένας κινητός σκεπτόμενος νους, που διεξοδικά και μεθοδικά βρίσκει λύσεις σε όλα τα ζητήματα, εξετάζουν όλα τα ενδεχόμενα, η φαντασία τους οργιάζει και κάνει άλματα από την μία σκέψη στην άλλη ενώ ο συνδετικοί κρίκοι ανάμεσα τους είναι τόσο απτοί και ελάχιστα διακριτοί που μόνο με αρκετή συγκέντρωση μπορείς να βρεθείς στα μονοπάτια τους. Άραγε, γιατί να έχουν εκδοθεί τόσα πολλά βοηθητικά βιβλία που αναλύουν τις σκέψεις και τις προθέσεις και την ιδιοσυγκρασία των μεγάλων συγγραφέων ως σχολικά βοηθήματα. Αυτοί οι άνθρωποι μπορεί να είχαν όσα εμείς λέμε στο μυαλό τους ή και ακόμη απλά να κοιτούσαν έξω από το παράθυρο ένα τυχαίο ποδηλάτη ή ένα μπουμπούκι που μόλις τώρα άνοιξε τα φτερά του και εμφάνισε το άνθος της ομορφιάς του. Είναι οι χαρισματικοί συγγραφείς από τη φύση τους ικανοί να μεταφέρουν τα συναισθήματα τους στο χαρτί με ένα πολύ μοναδικό τρόπο ικανό επίσης να σε κάνει να ταυτιστείς με τον ήρωα και την ηρωίδα τόσο πολύ που να θες να συναντήσεις το “έτερο σου εγώ”. Εκείνον που έχει περάσει τα ίδια με σένα και μπορεί να σε νιώσει. Και όμως μέσα στον άνθρωπο που ταυτίζεσαι εσύ ως αναγνώστης κρύβεται το όνομα εκείνου που δεσπόζει στο εξώφυλλο του βιβλίου που διαβάζεις. Ο συγγραφέας λοιπόν όταν γράφει είναι ένας άνθρωπος απλός, ίδιος με εσένα. Γράφει λοιπόν γιατί θέλει να γίνει ένας άλλος μέσα από την γραφή του, θέλει να αποδώσει δικαιοσύνη στον εαυτό του και στην κοινωνία που τοποθετεί τον άλλον του εαυτό. Θα γράψει επίσης από μοναξιά προσπαθώντας να βάλει σε σειρά όσα τον απασχολούν και ιδιαιτέρως να μπορέσει να συνομιλήσει με εκείνον τον άλλον που είπαμε. Γράφει και ακινητοποιεί τον χρόνο κάνοντας μεγάλη βουτιά στον ποταμό της μνήμης. Σταματά τον χρόνο και επιλέγει να δώσει βάθος σε στιγμές που τον σημάδεψαν. Είναι λοιπόν ο συγγραφέας όπως έχει πει και η συγγραφέας Μάρω Βαμβουνάκη (1990) “ένα μέντιουμ, ένα ευαίσθητο ενδιάμεσο μεταξύ του αισθητού κόσμου και του αόρατου“.
Στη συνέχεια θα σου γράψω λίγα λόγια για εμάς τους υπόλοιπους που μας χαρακτηρίζω επίκτητους καλλιτέχνες της πένας και καμιά φορά γελάω με τον τίτλο. Εμείς χάσαμε στην νεαρή μας ηλικία το τρένο αναγνώρισης της ικανότητας μας να γράφουμε. Πέρασε όμως άλλο τρένο λίγα χρόνια αργότερα με επιβάτες ικανούς να μας ενθαρρύνουν και να μας υπενθυμίσουν πως έχουμε ακόμη αυτό το ταλέντο και πως ανυπομονούν να μας “διαβάσουν”. Γράφουμε για τα πάντα και πάντα, όποια στιγμή της ημέρας και αν μας βρεις το σημειωματάριο το έχουμε για μπρελόκ στο χέρι. Γράφουμε για έρωτες ανεκπλήρωτους και μη, για ανθρώπινες σχέσεις, για βιβλία που διαβάσαμε και ταινίες που είδαμε και τα “μηνύματα” που πήραμε από εκεί. Γράφουμε γενικώς πολύ, αφού το βλέπουμε ως μέσο σωτηρίας να αδειάσουμε λίγο το μυαλό μας και γιατί όχι ίσως κάποιες φορές να έχουμε τα ίδια κίνητρα με τους καταξιωμένους συγγραφείς.
Κλείνοντας σε αυτό το σημείο θέλω να σου πω πως όλα όσα μπορεί να έχεις γράψει ή έχεις στο μυαλό σου άρχισε να τα μοιράζεις ανώνυμα στους γύρω σου και άκου την κριτική που θα ασκήσουν πάνω σε αυτές τις γραμμές. Έπειτα, όταν καταλάβεις πως έχεις και εσύ αυτό το χάρισμα να τα μοιράζεις με όνομα και επώνυμο για να νιώσεις πως και η δική σου οπτική είναι ικανή να καταξιωθεί. Μίλα και γράψε.
