Ακόμη κι ένας του λόγος, ακόμη και μια του φράση, έμεινε στο επίκεντρο της αιωνιότητας της ανθρωπιστικής του δράσης και διδαχής. Ιδιαίτερα αγαπητός στα παιδιά και στη νεολαία, ο Αντώνης Σαμαράκης, οδήγησε την Ελλάδα των Τεχνών και των Γραμμάτων ένα σκαλί ψηλότερα, και της χάρισε την αναγνώριση και τη πρόοδο που χρειαζόταν μια χώρα τσακισμένη από πολιτικοπολεμικές αναταραχές.
Πρωτοεμφανίστηκε στο κόσμο της ποίησης και της λογοτεχνίας τη δεκαετία του 1930, δημοσιεύοντας δουλειά του σε περιοδικά και εφημερίδες της εποχής, όπως η “Διαπλάσις των παίδων” και το “Ξεκίνημα”. Ωστόσο το 1954, εκδόθηκε η πρώτη του προσωπική διηγηματική συλλογή, με τίτλο “Ζητήται Ελπίς”. Ακολούθησαν κι άλλες όπως το “Αρνούμαι”, “Το Διαβατήριο”, ” Το Λάθος” και άλλες, πολλών εκ των οποίων μεταφράστηκαν σε δεκάδες γλώσσες.
Η παγκόσμια αναγνώριση ήρθε μετά από πολλά ταξίδια, τόσο ως εκπρόσωπος της Ελλάδας σε διεθνής συναντήσεις, όσο και ως εκπρόσωπος της Ουνέσκο, καθώς και μετά από μια σειρά διακρίσεων:
1) Κρατικό βραβείο διηγήματος (1962)
2)Βραβείο των δώδεκα (1966)
3)Μέγα βραβείο Αστυνομικής λογοτεχνίας (Γαλλία 1970)
4)Europalia (1982)
5)Σταυρός του Ιππότη των Γραμμάτων και των Τεχνών
6)Κρατικό βραβείο Τεχνών και Λογοτεχνίας (Γαλλία 1995)
“ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΑΝΗΣΥΧΟΙ ΣΤΟ ΚΟΣΜΟ ΜΑΣ, ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΝΗΣΥΧΙΑ ΣΤΟ ΚΟΣΜΟ ΜΑΣ, ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ”
Ο Αντώνης Σαμαράκης, αγαπήθηκε από τη Μεταπολεμική γενιά, αφού ο λόγος του ήταν σαν ένας απλός χείμαρρος που παρέσυρε τη κοινωνική αδικία και καταπίεση. Δίδαξε μέσα από το έργο του, την “Ελευθερία του Εγώ” και τον αυτοσεβασμό του ατόμου. Έδωσε κίνητρο σε γενιές Ελλήνων -και μη-, για μια άλλη ζωή, πιο δημιουργική, πιο λιτή, μα παράλληλα πιο πλούσια σε πνεύμα και γνώση. Επαναστατικός χαρακτήρας και ο ίδιος, κατά τη περίοδο της κατοχής, συνελήφθη από τους Ναζί και καταδικάστηκε σε θάνατο. Τη τελευταία στιγμή όμως, κατάφερε και γλίτωσε. Έκτοτε το στοιχείο της δράσης και της επανάστασης κυριαρχεί σε ότι έχει συνδεθεί με το όνομα του.
Ασχολήθηκε με κοινωνικά θέματα, ως εμπειρογνώμων της Διεθνής οργάνωσης Εργασίας των Ηνωμένων Εθνών, αλλά και ως πρεσβευτής καλής Θέλησης της Unicef. Η λαχτάρα του για καλύτερο αύριο, το αύριο που άνηκε στα παιδιά τον οδήγησε να δημιουργήσει τη Βουλή Των Εφήβων. Ο ίδιος έβλεπε τον εαυτό του σαν ένα αιώνιο παιδί, γι αυτό η ψυχή του δε γέρασε ποτέ. Αυτό εξηγείται απ΄την αμοιβαία αγάπη για τη νεολαία και για το πως η δουλειά του απευθυνόταν ακόμη και σε άτομα νεότερων ηλικιών, με ένα τρόπο δικό του, μοναδικό!
Το κενό που άφησε με το θάνατο του, μια ημέρα σαν κι αυτή, στις 8 Αυγούστου 2003, μεγαλώνει ολοένα και περισσότερο όσο περνούν τα χρόνια και όσο οι νεότερες γενιές δε γνωρίζουν προσωπικότητες σαν αυτής του αείμνηστου Αντώνη Σαμαράκη.
