Διανύοντας μέρες μουντιάλ η ανάγκη να γραφτεί ένα άρθρο για τα παιδιά της εθνικής ομάδας ακρωτηριασμένων ήταν επιτακτική και η ενημέρωση του φιλοθεάμονος κοινού και όχι μόνο εξίσου σημαντική. Αφού ικανοί και ταλαντούχοι δεν είναι μόνο αυτοί που παίρνουν εκατομμύρια και ποζάρουν στα περιοδικά και στις διαφημίσεις για σαμπουάν και πατατάκια, αλλά κι αυτοί που παρά τις αντιξοότητες έχουν έναν λόγο να χαμογελάνε και να συνεχίζουν να προσπαθούν.
Η Εθνική Ομάδα Ακρωτηριασμένων συστάθηκε το 2016 κι έχει καταφέρει να συμμετάσχει στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Τουρκίας, όπου κατέκτησε την 11η θέση, ενώ πριν από μερικές μέρες διοργάνωσε και το πρώτο διεθνές φιλικό εντός Ελλάδας απέναντι στην πρωταθλήτρια Αγγλία, οπού παρά την προσπάθεια και τον σταθερό ρυθμό της η εθνική μας ηττήθηκε με 5-0 μέσα στην Κηφισιά. Όλα όσα έχουν καταφέρει μέχρι στιγμής όμως στηρίζονται αποκλειστικά στην καλή διάθεση των παικτών και του επιτελείου της ομάδας, καθώς δεν έχουν την παραμικρή υποστήριξη από το κράτος, παρά μόνο από κάποιες ιδιωτικές χορηγίες.
Έτσι εν όψει του μεγάλου τελικού του μουντιάλ πάμε να μάθουμε κάποια πράγματα γι’αυτήν την ομάδα:
Η ιδέα για τη δημιουργία της ομάδας προήλθε από τον Άρη Μαυρόπουλο, ο οποίος εκτελεί και χρέη τεχνικού διευθυντή. Ο κύριος Μαυρόπουλος έχοντας δουλέψει πολλά χρόνια ως προπονητής στον τομέα του αθλητισμού των ανθρώπων με αναπηρία, ήρθε σε επαφή με την Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία κι έτσι κίνησε τις διαδικασίες για τη δημιουργία της ομάδας. Με τις δυσκολίες να μην τελειώνουν μόνο στην σύσταση της, αφού όπως έχει δηλώσει ο κύριος Μαυρόπουλος: “[…] το άθλημα δεν υποστηρίζεται από κάποια ομοσπονδία. Δεν παίρνουμε κάποια κρατική επιχορήγηση κι έτσι ό,τι κάνουμε το κάνουμε εθελοντικά. Το γεγονός ότι καταφέραμε να πάμε στο Euro της Τουρκίας ήταν ένας άθλος […]” Επιπλέον, αν λάβει κανείς υπόψη του πού προπονείται η ομάδα (σε ένα γήπεδο 5×5 στην Ανθούσα, το οποίο είναι το μοναδικό γήπεδο στην Αττική που της παραχωρείται δωρεάν για να κάνει την προπόνησή της μία φορά την εβδομάδα, αφού κανένας Δήμος δεν της παραχωρεί), καταλαβαίνει πως οι δυσκολίες δεν τελειώνουν ποτέ.
Για να συμμετάσχει κάποιος στην ομάδα θα πρέπει να μάθει να κινείται, να τρέχει, να περπατά με τις πατερίτσες, κάτι που είναι αρκετά δύσκολο, αφού οι περισσότεροι έχουν μάθει να τα κάνουν όλα αυτά με το πρόσθετο-τεχνητό μέλος τους. Αργότερα, μαζί με τον προπονητή Αποστόλη Μπαλτούμα δουλεύουν την τεχνική τους, όπου με την τεχνική εννοούμε αυτήν με την μπάλα, ο ορθός χειρισμός της πατερίτσας αλλά και την ομαδική τακτική. Η κύρια διαφορά με το ποδόσφαιρο που όλοι λίγο πολύ έχουμε δει είναι: Η κάθε ομάδα αποτελείται από 7 άτομα αντί για 11. Όλοι οι παίκτες που αγωνίζονται πρέπει να έχουν υποστεί ακρωτηριασμό στο ένα πόδι, εκτός από τον τερματοφύλακα, που πρέπει να έχει στο χέρι. Ο τερματοφύλακας δεν επιτρέπεται να βγει από την περιοχή, ενώ οι παίκτες δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τις πατερίτσες για να χτυπήσουν εσκεμμένα την μπάλα, ούτε να κάνουν τάκλιν. Επίσης, δεν υπάρχει οφσάιντ κι έτσι η αμυντική τακτική προσαρμόζεται ανάλογα, ενώ ακόμη δεν υπάρχει κανένας περιορισμός στις αλλαγές. Παρά τις διαφορές αυτές, η αγάπη, το πάθος και η λατρεία για το ποδόσφαιρο είναι εκεί.
Οι περισσότεροι ποδοσφαιριστές της ομάδας δεν γεννήθηκαν με αναπηρία, αλλά τις περισσότερες φορές προέκυψε από κάποιο ατύχημα, είτε με μοτοσικλέτα είτε με αμάξι, είτε και εργατικό ή από καρκίνο. Το ζητούμενο στο ποδόσφαιρο αυτό, είναι η χαρά του παιχνιδιού, μακρυά από τα φώτα της δημοσιότητας, τη showbiz και τα εκατομμύρια, αφού πέρα από όλα αυτά, αυτό μένει. Γι’ αυτό παλεύουν και κάθε μέρα πλησιάζουν τον στόχο τους. Έχτισαν μια ομάδα από το μηδέν, χωρίς προηγούμενη εμπειρία, χωρίς οικονομικούς πόρους, χωρίς υποδομές και εξοπλισμό και χωρίς καμία θεσμική υποστήριξη. Ωστόσο, παρά όλα αυτά, παίρνει υπόσταση, μεγαλώνει και ωριμάζει. Χάνουν, τραυματίζονται, απογοητεύονται και στην επόμενη προπόνηση επιστρέφουν με περισσότερο πείσμα. Ο στόχος τους είναι να αναπτυχθούν και στην επαρχία, να φτιαχτούν δύο–τρεις ομάδες, να διεξάγεται ένα μίνι πρωτάθλημα και μακροπρόθεσμα να ενταχθούν στο παραολυμπιακό πρόγραμμα. Η ομάδα αυτή είναι σπουδαία, όχι μόνο επειδή δίνει δύναμη στους παίκτες της, αλλά επειδή δημιουργεί και σε εμάς την χαρά και την αισιοδοξία ότι κάτι μπορεί να πάει καλύτερα σε αυτήν την κοινωνία. Το πιο μικρό μέλος της παρέας τους είναι ο δεκάχρονος Καραμπέτ Τουρακιάν, ο οποίος έχει ακρωτηριασμένο το ένα του χέρι και αναλαμβάνει γοργά γοργά το ρόλο του τερματοφύλακα. Το ντεμπούτο του βενιαμίν της ομάδας έγινε στα τελευταία λεπτά του φιλικού της ομάδας έναντι μιας δημοσιογραφικής, όπου ο Καραμπέτ ανέλαβε τη θέση του τερματοφύλακα και σείστηκε το γήπεδο από τα χειροκροτήματα. Σχετικά με τον μικρό Καραμπέτ Τουρακιάν ανέλαβε και την εκπροσώπηση της χώρας μας στο ευρωπαϊκό junior camp με 70 παιδιά από 10 χώρες που διεξήχθη στη Ρώμη 4-8 Ιουλίου, αποτελώντας τον πρώτο Έλληνα junior.
Περισσότερες πληροφορίες για την ομάδα μπορείτε να βρείτε στο facebook: https://www.facebook.com/amputeefootballhellas/
