Όλα τα παιδάκια, οι έφηβοι ακόμα και οι ενήλικες θαυμάζουμε κάποιον άνθρωπο τόσο πολύ που θα θέλαμε να του μοιάσουμε. Να του μοιάσουμε είτε ως προς την εμφάνιση, είτε ως προς τον χαρακτήρα, είτε ως προς τη δουλειά του. Και αυτό κάθε άλλο παρά κακό είναι. Το να έχεις ένα πρότυπο σημαίνει ότι έχεις τουλάχιστον έναν στόχο στη ζωή σου και μάλιστα πολύ βασικό: να εξελιχθείς σαν άνθρωπος. Με άλλα λόγια, πιστεύεις ότι έχεις περιθώρια βελτίωσης και προσπαθείς να γίνεις καλύτερος. Αναγνωρίζεις τα ελατώματά σου και προσπαθείς να τα αλλάξεις. Επομένως γιατί στα σχολεία μας τα “έψαλλαν” οι καθηγητές για τα είδωλά μας;
Αυτό που χρειάζεται να επισημάνουμε, αρχικά, είναι ότι διαφορετική κριτική ικανότητα έχει ένας ενήλικας από ένα παιδί και έναν έφηβο (εδώ που τα λέμε βέβαια οι “έξυπνοι” ενήλικες δεν είναι αυτοί που ψηφίζουν;). Ένας ενήλικας έχει περισσότερες εμπειρίες, οπότε τα πρότυπα που έχει είναι συνήθως πιο “υπαρκτά”. Δεν προσπαθεί να μοιάσει σε μια προσωπικότητα τελείως διαφορετική από τον ίδιο, αλλά σε έναν άνθρωπο που έχει αρκετά κοινά με εκείνον. Αντιθέτως, τα παιδιά θα μείνουν περισσότερο στην εμφάνιση και την επιτυχία κάποιου. Οι έφηβοι, ωστόσο, είναι μια άλλη κατηγορία επειδή συνηθίζουν να έχουν ως είδωλο έναν άνθρωπο που θεωρούν ως την cool εκδοχή του εαυτού τους. Συνεπώς, ανάλογα με την ηλικία έχουμε διαφορετικά πρότυπα ή εξακολουθούμε να έχουμε το ίδιο πρότυπο για διαφορετικούς λόγους.
Σε κάθε, όμως, ηλικία τα πρότυπα έχουν, όπως προείπαμε, ευεργετική επίδραση. Στην παιδική ηλικία όλοι οι άνθρωποι έχουν την ανάγκη της μίμησης διότι πολύ απλά δεν ξέρουν ακόμη τι κάνουν και ποιοι είναι. Στην εφηβεία τα πράγματα περιπλέκονται. Αυτό που έχει σημασία, κυρίως, είναι η δημιουργία μιας εικόνας, μιας περσόνας που θα είναι αρεστή στον ίδιο τον έφηβο, ώστε να γίνει αποδεκτή, έπειτα, από τους συνομιλήκους (μπέρδεμα ε;). Ωστόσο, πώς η μίμηση του ψεύτικου είναι θετικό για κάποιον; Η εξήγηση είναι απλή: αν δεν πάθεις δεν θα μάθεις! Ο έφηβος δεν ξέρει ποιος ακριβώς θέλει να είναι, ούτε το ποιος είναι (φυσικά). Απλά προσπαθεί να είναι κάποιος. Βέβαια, ακόμα και ο μπερδεμένος έφηβος διαλέγει για πρότυπο κάποιον που του μοιάζει έστω και λίγο. Όταν, όμως, απλά προσποιείσαι κάποια στιγμή κουράζεσαι και στην επιφάνεια έρχεται το αληθινό πρόσωπο. Μαζί έρχεται και ο σκεπτικισμός όσον αφορά την προηγούμενη ψεύτικη εικόνα. Έτσι σαν ενήλικας, πλέον, ο άνθρωπος μιμείται πρόσωπα πιο κοντά σε αυτόν. Θέλει να βελτιώσει τα στοιχεία εκείνα, στα οποία θεωρεί ότι υστερεί σε σχέση με το είδωλό του και τα οποία θαυμάζει σε αυτό.
Σε γενικές γραμμές, μέσα από τα πρότυπα μαθαίνουμε ποιοι είμαστε και διαμορφώνουμε μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα. Γι’ αυτό, λοιπόν, αξίζει να τονίσουμε (γονείς, καθηγητές, φίλοι, γιαγιάδες, παππούδες, θείοι, θείες και λοποί πολίτες) ότι πρέπει να μην κατακρίνουμε κάποιον για το είδωλό του. (ΑΦΗΣΤΕ τους συνανθρώπους σας να είναι ΟΠΟΙΟΙ γουστάρουν!) Φυσικά και κάποιοι άνθρωποι είναι άξιοι προς μίμηση και άλλοι προς αποφυγήν. ΑΛΛΑ ακόμα και η μίμηση του “λάθους”, ίσως καταλήξει σε “σωστή” πράξη. Καλό είναι να μην κατακρίνουμε τα πρότυπα τα ίδια, αλλά τη “λάθος” συμπεριφορά. Σε διαφορετική περίπτωση, δεν δίνουμε στον άλλον να καταλάβει τον λόγο της κατακραυγής. Και αν μιλάμε για ενήλικες που μιμούνται, τότε μιλάμε για συνειδητή μίμηση και συνειδητούς στόχους ζωής.
Συνοψίζοντας, από όλους τους ανθρώπους εκεί έξω, επιλέγουμε κάποιον ως πρότυπο με βάση κάποια λογική και όχι απλά επειδή μας το επιβάλλουν τα media (ναι καθηγητές και γονείς ξέρω σοκαριστήκατε αλλά ούτε φταίει για όλα το ίντερνετ, ούτε όλοι οι άνθρωποι που δεν έχουν ως πρότυπα τον Einstein, τον Αριστοτέλη και τον Πλάτωνα έχουν χαμηλό IQ).
Υ.Γ. Η εμμονή με κάποιο πρόσωπο σε σημείο να πιστεύεις ότι είναι αυθεντία είναι ο λόγος που κατακρίνονται συνήθως τα είδωλα. Γι’ αυτό, μάγκες, με το μαλακό ο θαυμασμός. ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΕΙΟΣ!
