Τα κυριακάτικα τραπέζια είναι μάλλον μια συνήθεια αγαπημένη για πολύ κόσμο. Όταν είμαστε μικροί συχνά μας δεσμεύει και μας τσαντίζει η συνέπεια που πρέπει να δείχνουμε σε αυτή, μεγαλώνοντας την εκτιμάς. Δεν ξέρω πόσοι από εσάς είχατε την τύχη να βρίσκεστε σε οικογενειακά κυριακάτικα τραπέζια αλλά εγώ έχω αυτές τις αναμνήσεις και κάθε Κυριακή τις ανακαλώ. Βλέπετε, τα τελευταία δύο χρόνια δεν μπορώ να βρίσκομαι με την οικογένεια γιατί λόγω σπουδών απουσιάζω από το πατρικό μου. Και ψιλό-ζηλεύω γιατί ξέρω πως συνεχίζουν ακάθεκτοι να στρώνουν το τραπέζι χωρίς εμένα.
Αν έχετε ποτέ βρεθεί ξέρετε πως είναι το σπίτι να μοσχοβολάει με το φαγητό της μαμάς, ξέρετε τι είναι να τρέχετε να προλάβετε την καλύτερη θέση του τραπεζιού πριν πάνε οι άλλοι, και γνωρίζετε πως είναι να κλωτσάς τα αδέρφια σου κάτω από το τραπέζι και εκείνα να φωνάζουν στα καλά καθούμενα, ενώ όλοι τα περνάνε για τρελούτσικα.
Η Κυριακή μας βρίσκει όλους αρκετά πιο χαλαρούς και χαμογελαστούς γιατί έχουμε (πλην κάποιων εξαιρέσεων) το χρόνο να δούμε τους αγαπημένους μας
Συνήθεια χρόνων γέμισε το μυαλό μας με όμορφες εικόνες και στιγμές. Τις κρατάμε και τις αναπολούμε όταν μας πιάνει αυτή η γλυκιά μελαγχολία της Κυριακής.
Παραδόσεις που μένουν για πάντα χαραγμένες στην καρδιά και που όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσο καιρό κι αν έχεις να ζήσεις αυτό το σκηνικό πάντα όταν γυρνάς θα είναι σαν ποτέ να μην έφυγες.
Αφιερώνω αυτό το κείμενο σε όλες τις Κυριακές που πέρασα και θα περάσω στο πατρικό μου τραπέζι, που ένωσαν, πειθάρχησαν και μου έμαθαν το βαθύτερο και πολυποίκιλο νόημα της οικογένειας …
