Ανατρέχοντας πίσω στα παιδικά μου χρόνια πέρα από την ανεμελιά και την παιδική αφέλεια που με διακατείχε σαν μικρό παιδί πάντοτε είχα την επιθυμία να μεγαλώσω, να βγαίνω έξω μέχρι να χαράξει ο ήλιος την αυγή, να φορέσω ψηλοτάκουνα παπούτσια , να βάλω κόκκινο κραγιόν. Θυμάμαι ακόμα τη μητέρα μου να μου λέει “ μην βιάζεσαι να μεγαλώσεις γλυκιά μου , θα έρθει ο καιρός ”, μέχρι που ήρθε.
Κάθε χρόνο βλέπεις τον εαυτό σου να μεγαλώνει. Σ’ αυτές τις φιλικές – οικογενειακές μαζώξεις που βρίσκεσαι πίσω από μια μεγάλη , λαχταριστή τούρτα ενώ όλα τα αγαπημένα σου πρόσωπα τραγουδούν για χάρη σου το τραγούδι των γενεθλίων και εσύ ανυπομονείς να τελειώσουν για να κάνεις την ευχή σου σβήνοντας τα κεριά. Στα κεριά αυτά , αναγράφεται ένας αριθμός, η ηλικία σου.
Πάντοτε ,καθώς μεγάλωνα , σκεφτόμουν πως θα είμαι λίγο πιο ελεύθερη συγκριτικά με τον προηγούμενο χρόνο, θα είμαι πιο ανεξάρτητη. Πόσο απερίσκεπτη; Σε αυτή τη περίοδο της ζωής μας έχουμε την τάση να απομακρύνουμε τους γονείς μας , να τους διώχνουμε με τον δικό μας τρόπο , χωρίς να βλέπουμε ότι τους έχουμε ανάγκη περισσότερο από ποτέ.
Μεγαλώνοντας συνειδητοποιείς ότι εκτός από το σωστό υπάρχει και το λάθος και πιθανότατα εύχεσαι να είχες χειριστεί κάποιες καταστάσεις με μεγαλύτερη προσοχή και συνέπεια. Βλέπεις ότι δεν είναι όλα ρόδινα. Ο κόσμος δεν μοιάζει καθόλου με τα παραμύθια που σου διάβαζαν όταν ήσουν μικρός και λαχταρούσες να ζήσεις. Ο κόσμος είναι σκληρός και απάνθρωπος πολλές φορές. Έρχεται η στιγμή που βιώνεις για πρώτη φορά την απώλεια ενός αγαπημένου σου προσώπου , και τότε καταλαβαίνεις τι σημαίνει πραγματικός πόνος , αρχίζεις να νιώθεις πρωτόγνωρα συναισθήματα , θλίψη, οργή και ερωτήματα βασανίζουν το μυαλό σου. Σταδιακά γνωρίζεις και τη ρουτίνα που δεν ήταν μέρος του καθημερινού σου προγράμματος, παρόλα αυτά την αφήνεις να τρυπώσει μέσα σου , δεν την απομακρύνεις. Σκεπτόμενος το παρελθόν, βλέπεις τους φίλους σου να φεύγουν , να γίνονται λιγότεροι και φτάνεις να τους μετράς στα δάχτυλα. Απογοητεύεσαι. Ωστόσο αυτό που συνειδητοποιείς με μεγαλύτερη θλίψη , ίσως και θαυμασμό, είναι ότι καθώς μεγαλώνεις ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω, τίποτα απ’ όσα έζησες δεν θα τα ξαναζήσεις , δεν θα τα ξανανιώσεις παρά μόνον ως ανάμνηση ,ως ένα νοσταλγικό όνειρο που θα σβήσει πάλι μόλις ξυπνήσεις.
Μην τρομάζεις όμως ,δεν είναι όλα τόσο “μαύρα” όσο τα παρουσιάζω. Το να μεγαλώνεις δεν έχει μόνο αρνητικά , έχει και τα θετικά του. Μεγαλώνω σημαίνει ωριμάζω, μαθαίνω , μορφώνομαι, αντιλαμβάνομαι. Μεγαλώνω σημαίνει διαμορφώνω χαρακτήρα, διαφοροποιούμαι από τη μάζα, γίνομαι ξεχωριστός. Μεγαλώνω σημαίνει έχω άποψη, καταλαβαίνω, ξέρω πότε πρέπει και πότε δεν πρέπει να μιλήσω και όταν δεν πρέπει σιωπώ. Οι λίγοι φίλοι που είναι στο πλευρό σου και δεν σε εγκατέλειψαν μέχρι τώρα που μεγάλωσες , είναι η δεύτερη οικογένεια σου χαίρονται με τη χαρά σου και λυπούνται βαθύτατα με τη δική σου λύπη. Όταν βλέπεις ότι ρουτινιάζεις , πήγαινε μια βόλτα θαύμασε την ομορφιά της ημέρας , της ζωής ,δες τον ήλιο, χαμογέλασε ,ζήσε γιατί ζεις.
Μεγαλώνω και ερωτεύομαι ανθρώπους , καταστάσεις, αναμνήσεις. Και μέσα σε όλα αυτά νιώθω ευτυχής γιατί έχω τη τύχη να ζω και κάνω όνειρα που μεγαλώνοντας θα τα πραγματοποιήσω .
ΠΟΛΥ ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΟ