Τις περισσότερες φορές ένα τραγούδι μαγεύει αρχικά με τη μελωδία του, κι έπειτα με τον στίχο του. Από την άλλη πλευρά, τί γίνεται όταν ένα κομμάτι έχει ασυνάρτητο στίχο; Δηλαδή όταν το νόημα του είναι απροσδιόριστο και δεν απευθύνεται σε ένα πρόσωπο, μια ιστορία ή μια κατάσταση; Στο ελληνικό ρεπερτόριο τουλάχιστον, υπάρχουν αρκετά τέτοια:
1) Το δίκιο μου- Γιώτα Νέγκα
Ορισμένοι έδωσαν πολιτικό νόημα σε αυτό το ποίημα του Οδυσσέα Ιωάννου. Ωστόσο δεν ήταν και λίγοι όσοι το ερμήνευσαν ως ερωτικό, για έναν άνισο δηλαδή έρωτα, που δε βρήκε έδαφος πουθενά.
2)Τα κόκκινα τα μπλουζ- Δημήτρης Μητροπάνος
Τι εννοεί ο Δημήτρης Μητροπάνος, όταν λέει ότι πιστεύει μόνο σε παραμύθια Λαϊκά; Κατά πάσα πιθανότητα αναφέρεται σε γυναίκα. Όμως η θεματολογία του κομματιού αφήνει ανοιχτή τη πόρτα να to ερμηνεύσει ο καθένας όπως θέλει, να το ταυτίσει με τη δική του προσωπική εμπειρία.
3) Ο Άμλετ της Σελήνης- Χρήστος Θηβαίος
Ο μεγάλος Έλληνας ποιητής Μάνος Ελευθερίου, για μια ακόμη φορά δημιουργεί άπειρα ερωτηματικά με τη χαρισματική του πένα. Απροσδιόριστο πρόσωπο και σε οξύμωρο χρόνο, είναι σαν να εικονογραφεί μια παραίσθηση δίχως λογική, δίχως συνοχή.
4)Πότε Βούδας, πότε Κούδας- Νίκος Παπάζογλου
Συνδυάζοντας θρησκευτικά στοιχεία και… ποδόσφαιρο, ο Μανώλης Ρασούλης με σκόρπιες και αυτοδημιούργητες λέξεις, όπως “αυγουλομάτης” έγραψε ένα από τα πιο γνωστά τσιφτετέλια παγκοσμίως. Συνοχή όμως μηδέν…
5) Εν λευκώ- Νατάσα Μποφίλιου
Μια κατάσταση αρρωστημένη θα τη χαρακτήριζε κανείς, εξιστορεί η Νατάσα Μποφίλου, στο εν λόγω κομμάτι της. Αναφέρεται σε μια κατάσταση, μάλλον άσχημη με το πιο όμορφο και αγνό χρώμα, το λευκό, ενώ τα σχήματα λόγου επικρατούν έντονα, αφού υπάρχουν λέξεις και εκφράσεις όπως “… Η σιωπή σου τόσα χρόνια ήταν κρότος” και “… Σαν να χορεύουμε με τη σιωπή μου”.
6) Ο δικός μου ο δρόμος- Πασχάλης Τερζής
Σε ποια να αναφέρεται άραγε ο Πασχάλης Τερζής; Σε κάποια γυναίκα ή μήπως στην ίδια τη ζωή, εφόσον μιλά για ένα ταξίδι, μια πορεία, μια φυγή; Προφανώς ακολουθεί το πεπρωμένο του, τον δικό του δρόμο, παρέα με τον ατέρμονο φόβο και την απογοήτευση που χαρακτηρίζει το στίχο.
7)Ατλαντίς- Ξύλινα Σπαθιά
Ποιά ξωτικά; Και ποιά φωτισμένα άρματα; Τι ήθελε να περάσει ο Παύλος Παυλίδης με αυτά τα λόγια; Η αλληγορία της Ατλαντίδας, μεταφέρει τον ακροατή σ΄ένα μέρος μαγικό, στο βυθό ενός άλλου κόσμου, ίσως κάποιας άλλης πραγματικότητας, που άλλοτε υφίσταται και άλλοτε όχι.
Εν τέλει, τα αμφιλεγόμενα σε στίχο κομμάτια, αγαπήθηκαν μα και δίχασαν συνάμα, αφού ο καθένας τα αποκωδικοποιεί όπως ο ίδιος προτιμά. Άλλωστε γι αυτό υπάρχει η μουσική. Για να ταξιδεύει το νου σε καταστάσεις και αναμνήσεις, να ισορροπεί ανάμεσα στα όνειρα και τη λογική.