Μια όχι και τόσο γνωστή ταινία, βασισμένη στη νουβέλα του Stephen King, “1922”,(που συμπεριλαμβάνεται στο “Full Dark, No Stars”) δημιουργεί τη τέλεια ισορροπία μεταξύ τρόμου και δράματος. Μια ιστορία μίσους, γεμάτη ανατροπές, όπως άλλωστε συνηθίζει ο συγγραφέας, ήρθε για να αφήσει το στίγμα της στο χώρο του κινηματογράφου και της τέχνης.
Στις αρχές του μακρινού 1922, σε μια αγροτική περιοχή της Νεμπράσκα, η ακεραιότητα της οικογένειας του Wilfred James, φαίνεται να διαταράσσεται, από την ίδια του τη σύζυγο, που λαχταρά και επιμένει να μετακομίζει στη πόλη, προκειμένου να ανοίξει κατάστημα με ρούχα. Ο πατριαρχικός άνδρας της όμως, είναι κάθετος στην επιλογή της, αφού αρνείται να χάσει και τον δεκατετράχρονο γιο τους και όλη τη περιουσία τους σε γη. Οι συγκυρίες, αλλά ο αδύναμος και εγωιστικός του χαρακτήρας, τον οδηγούν στην αποτρόπαια πράξη, που θα χαράξει τη πορεία της ζωής του. Σε συνεργασία με το έφηβο αγόρι, το οποίο είναι πλήρως επηρεασμένο απ΄την ανάρμοστη συμπεριφορά της μητέρας του, δολοφονούν άγρια τη γυναίκα του σπιτιού και θάβουν το κατακρεουργημένο πτώμα της στο πηγάδι του σπιτιού τους. Το δράμα, προσωποποιείται, όταν μια σειρά από αναποδιές, παίρνει μια τροπή εντελώς διαφορετική από την αναμενόμενη. Το τέλος, βρίσκει το κεντρικό πρόσωπο της υπόθεσης, περιτριγυρισμένο από νεκρούς που ζητούν εκδίκηση για το φρικτό έγκλημα.
Η ταινία, προσβάλλει κοινωνικά θέματα μιας άλλης εποχής, που η θέση και οι επιθυμίες μιας γυναίκας, παραγκωνιζόταν απ΄το “ισχυρό φύλλο”, που είχε την απόλυτη εξουσία πάνω στη πρώτη. Παρουσιάζεται η δύναμη της απελπισίας, όταν ένας αδύναμος χαρακτήρας, δε δέχεται να συμβιβαστεί για το υπόλοιπο της ζωής του και καταλήγει, με τις επιλογές του, να βιώνει την απόλυτη εξαθλίωση και την εσωτερική μιζέρια, που του στερούν ίσως και το μοναδικό ίχνος αγάπης που θα μπορούσε να λάβει και να δώσει. Οι αλληγορίες, καθ΄όλη τη διαρκεία της ταινίας, είναι αρκετές, αφού ο σκηνοθέτης Ζακ Χίλντινς, παρομοιάζει την όλη ψυχοσύνθεση και τις σκέψεις του πρωταγωνιστή, με αρουραίους, που μοιάζουν να τον έχουν στοιχειώσει.
Στο “1922”, τόσο από συγγραφικής πλευράς, όσο και από σκηνοθετικής, ξετυλίγεται ένας άλλος κόσμος, γεμάτος εμμονές και ψυχαναγκασμούς όπου κυριαρχεί το υπέρτατο “Εγώ”, ενώ η αποκορύφωση της δυστυχίας, έρχεται όταν η μοναχικότητα δεν είναι επιλογή, αλλά κατάντια, σε μια διάσταση, όπου οι νεκροί είναι οι καλύτερη παρηγοριά του ατόμου.
2
