O Τristan Corbiere θεωρείται απ΄τους πιο γνωστούς Γάλλους ποιητές, αντιπροσωπευτική παρουσία του κινήματος του Συμβολισμού. Έμεινε στην ιστορία των γραμμάτων και των τεχνών χάρη στη ματαιόδοξη και μακάβρια πένα του, ενώ παράλληλα εξύμνησε τη φύση με το πιο σκοτεινό τρόπο.
Γεννημένος ως Εντουάρ Ζοασίμ Κορμπιέρ στις 18 Ιουλίου 1845 στο Μορλαί της Γαλλίας, πέρασε τα παιδικά του χρόνια στο οίκημα Ντυ Λοναί, καθώς στα 14 του άρχισε σπουδές στο Αυτοκρατορικό Λύκειο του Σεν Μπριέ. Τότε ήταν που για τον νεαρό ποιητή ξεκίνησε το μεγάλο ταξίδι της μόρφωσης που τόσο αγαπούσε. Ωστόσο η ρευματική αρθρίτιδα που ταλαιπωρούσε την υγεία του εξέλιξε κάθε τι όμορφο στη ζωή του, σε εφιάλτη. Με το πέρασμα του καιρού και των χρόνων, η επιδείνωση της υγείας και της εικόνας του τον ανάγκασαν να διακόψει τις σπουδές του και να ορίσει ο ίδιος την εξορία του. Κάθε πορεία του και μια μελέτη, μια λογοτεχνική εμπειρία. Λόγου χάρη, η στάση του στη Νότια Γαλλία είχε την ευκαιρία να εξετάσει εξονυχιστικά το έργο των μεγάλων Ουγκώ, Μπωντλαίρ αλλά και του ρομαντιστή Ντε Μυσσέ. Η “μίζερη” φιλοσοφία του και η εξωτερική του όψη και παραμόρφωση λόγω της ασθένειας, του κόλλησαν το παρατσούκλι “Ankou”, δηλαδή το φάντασμα του θανάτου. Παρ΄όλα αυτά ο απομονωμένος ποιητής αγαπούσε να σατιρίζει και να καυτηριάζει οτιδήποτε του φαινόταν “φτιαχτό” και “τυποποιημένο”. Τρανό παράδειγμα όταν σε μια στάση του στη Ρώμη έσερνε ένα γουρούνι μεταμφιεσμένο σε Επίσκοπο, τη στιγμή που πραγματοποιούνταν πανήγυρη για τον Πάπα.
Το 1873 εκδίδει τη πρώτη και μοναδική του δουλειά με τίτλο “Οι κίτρινες Αγάπες” έχοντας στο πλάι του τη Μούσα του Μαρσέλ. Ένα έργο που καμιά αναγνώριση δεν έλαβε όσο ο δημιουργός του ζούσε, μιας και ήταν αρκετά δύσκολο να ερμηνευτεί. Ακανόνιστος στίχος, πληθώρα από σχήματα λόγου ασύνδετα μεταξύ τους και μόνο εικόνες της φύσης -όπως ζώα, ο ουρανός, η θάλασσα, το ρυάκι κ.α- συνδυασμένα πάντα με την ιδέα του θανάτου, ήταν μερικά απ΄τα χαρακτηριστικά στοιχεία του.
Ο Κορμπιέρ πέθανε στις 1 Μαρτίου 1875 νικημένος από την υγεία του, αλλά και απ΄τη στέρηση της χαράς, του πάθους, του έρωτα. Η παγκόσμια αναγνώριση του έργου και του βίου του ήρθε μετά το θάνατο του, όταν ο Βερλαίν του αφιέρωσε ένα κεφάλαιο απ΄το δοκίμιο του με τίτλο “Οι καταραμένοι Ποιητές”.