Είχε γενέθλια στις 22 Απριλίου. Με εξαιρετικά περίεργο βλέμμα και χαμόγελο που μοιάζει cult comic εποχής. Γωνίες στο πρόσωπο θυμίζουν περισσότερο τον Bowie παρά τυπικό άνθρωπο. Φρύδια τεντωμένα ακόμα και όταν είναι ήρεμος. Ένα μέσο για να σε κρατάει σε εγρήγορση σε κάθε ρόλο του ακόμα και όταν είναι χαλαρός. Αν, δηλαδή, υπάρχει τέτοιος ρόλος για αυτόν. Σε περίπτωση που δεν καταλάβατε μέχρι τώρα σε ποιόν αναφέρομαι, αφιερώστε δέκα λεπτά από τον χρόνο σας, πατήστε το pause σε ό,τι κάνετε και απολαύστε.
Πρόκειται για τον Jack Nicholson. Τον Αμερικανό ηθοποιό με τα 3 Oscar και τις 7 Χρυσές Σφαίρες. Ξεκίνησε την καριέρα του το 1958 παίζοντας ένα μικρό ρόλο στην film noir ταινία του Ρότζερ Κόρμαν «The Cry Baby Killer». Προσωπικά, έτυχε να είναι η πρώτη ταινία του Nicholson που είδα. Προφανώς δεν υπήρχα ούτε σαν σκέψη όταν βγήκε αλλά συμπτωματικά έπεσε στα χέρια μου πριν μάθω για την Λάμψη. Για να είμαι πιο ακριβής, μέχρι τότε δεν γνώριζα ούτε ποιός ήταν ο κύριος και πόσω μάλλον ότι πρόκειται για έναν από τους καλύτερους ερμηνευτές εν ζωή. Το συμπέρανα, όμως, όταν μέσα από μια ασπρόμαυρη και ίσως πρόχειρη ταινία ήταν ο μόνος που ξεχώριζε. Όχι πως είχε κάποια εξαιρετική ερμηνεία όμως ήταν σίγουρα διαφορετική από αυτήν των υπολοίπων ηθοποιών. Εστιάστε στον τρόπο που κινεί το σαγόνι του, σκεπτόμενοι ότι αυτός προτιμούσε να γράφει τα σενάρια για τις ταινίες και όχι να τα εμψυχώνει. Τελικά, παραείναι εκφραστικός μόνο για τα χαρτιά. Έτσι και αλλιώς απέτυχε στην παραγωγή των ταινιών, ένα αντικείμενο με το οποίο είχε καταπιαστεί τα πρώτα χρόνια της καριέρας του.
Αν έγραφα για τον τύπο της εποχής, χωρίς να ξέρω αυτά που που γνωρίζω τώρα, θα τον είχα κατατάξει στην κατηγορία με τους ‘’κατά τύχη αναγνωρισμένους’’ ηθοποιούς. Όπως ο Mel Gibson ή ο Johnny Depp για παράδειγμα. Μέχρι που ήρθε το ‘’Easy rider’’. Δεν είναι έξαλλου τυχαίο που προτάθηκε και για το πρώτο του Oscar για αυτόν τον ρόλο. Μπορεί να μην κέρδισε το βραβείο αλλά σίγουρα απέκτησε το ενδιαφέρον πολλών. Δεν είχε κάποιον πρωταγωνιστικό ρόλο, κατάφερε να κλέψει όμως την παράσταση από τους δύο πρωταγωνιστές. Αν είσαι λάτρης των ανοιχτών απέραντων δρόμων στην Καλιφόρνια τότε σίγουρα αξίζει να δεις αυτή την ροκ παραλλαγή του “On the Road”(βιβλίο του Τζακ Κέρουακ).
-Fan fact: H ταινία κέρδισε χρυσό φοίνικα στο φεστιβάλ Καννών για την σκηνοθεσία της.
The rest is history…
Το 1970, προτείνεται ξανά για Oscar, αυτή την φορά Α’ Ανδρικού ρόλου στη ταινία ‘’Five Easy Pieces’’. Ο ήρωας είναι φαινομενικά ήρεμος, μινιμαλιστικός θα έλεγα. Η σκηνή στο εστιατόριο είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας της εποχής. Από πολλούς θεωρείται η καλύτερη φυσική ερμηνεία του Nicholson. Ένας πρώην πιανίστας που αποφασίζει να αφήσει το πλούσιο πατρικό του για να εργαστεί σε μια πετρελαιοπηγή. Ποτά, γυναίκες, τζόγος και όλα αυτά εφήμερα μέχρι την επιστροφή του στην άνεση. Μην περιμένετε, κατεβάστε την.
Ακολούθησαν μερικές ακόμα ταινίες εκ των οποίων το ‘’Chinatown’’ και το ‘’The last Detail’’, ώσπου ήρθε η ‘’Λάμψη’’. Κάπου εδώ είναι το σημείο που περίμενα να αναφερθώ τόση ώρα. Ξέρω, είναι ίσως το πιο προβλέψιμο συμπέρασμα που θα μπορούσα να βγάλω, όμως είναι η καλύτερη του ερμηνεία. Βεβαία, ας σημειωθεί ότι από πίσω κρύβεται ο Κιούμπρικ, σκηνοθέτης με τεράστιο ταλέντο. Η φωτογραφία της ταινίας, ο τρόπος που συνδυάζονται τα χρώματα σε κάθε εικόνα και παράλληλα η συμμετρία της σκηνοθεσίας είναι μόνο λίγα από τα στοιχεία που πλαισιώνουν το ταλέντο του Nicholson. Ο τελευταίος υποδύεται έναν οικογενειάρχη συγγραφέα χωρίς έμπνευση, ο οποίος αποφασίζει να ξεχειμωνιάσει σε ένα κλειστό ξενοδοχείο. Ελπίζει πως θα βρει έμπνευση για το επόμενο βιβλίο του. Aντί αυτού έρχεται αντίκρυ με το ανθρώπινο μυαλό και την παραφωνία του καλλιτέχνη. Ενσαρκώνοντας τον ρόλο ενός ξεκάθαρα προβληματικού συζύγου και πατέρα, παρουσιάζει την τρέλα της απομόνωσης. Φτάνει στα άκρα, σε κάθε σκηνή ακόμα και όταν δεν είναι απαραίτητο. Έξαλλου, δεν είναι τυχαίο πως ακόμα και ο πιο άσχετος ξέρει για την Λάμψη, και πόσω μάλλον για τον Nicholson ως Τζόνι. Ακόμα, όπως και κάθε ταινία της δεκαετίας του ’70, έχει αρχή μέση και καθηλωτικό τέλος. Μπορεί να μην κέρδισε Όσκαρ για τον νευρικό Τζόνι αλλά κάτι σημαίνει που σε κάθε συζήτηση για κλασικές ταινίες ανήκει στην πρώτη τριάδα.
Το πρώτο του Oscar έξαλλου το είχε κερδίσει μερικά χρόνια πριν με το “One Flew Over the Cuckoo’s Nest”, το 1975. Η συγκεκριμένη ταινία αποτελεί μεταφορά του ομώνυμου μυθιστορήματος του Κεν Κέισι. Ακόμα συμπεριλαμβάνεται ανάμεσα στις τρεις ταινίες που κατέκτησαν και τις πέντε βασικές κατηγορίες των Oscar. Δεν είναι τυχαίο που κατατάσσεται στις 20 καλύτερες ταινίες όλων των εποχών. Ο Nicholson θα έλεγα ότι δεν παίζει κάποιο ρόλο στη συγκεκριμένη. Όπως και στη Λάμψη έτσι και εδώ απλά υπάρχει και αυτό είναι αρκετό. Έκαψε όλα τα σενάρια και απλά παρουσιάστηκε με έναν εξαιρετικό τρόπο. Οι λέξεις είναι πολύ μικρές και ρηχές όταν συναντούν το ταλέντο της έκφρασής του και εγώ ανίκανη ακόμα για να το περιγράψω καλυτέρα. Απλά δες την.
Θα τελειώσω την εκτενή έκρηξη θαυμασμού για τον ‘’Τζόνι’’ (για έμενα δεν υπήρχε άλλος ρόλος μετά από αυτόν) με το ‘’The Postman Always Rings Twice’’. Ξέρεις ότι αυτή η ταινία θα είναι άριστη όταν βάζουν διπλά του την Jessica Lange. Αν και δεν είμαι λάτρης του ελίτ αστυνομικού κινηματογράφου, οφείλω να αναγνωρίσω τις ερμηνείες και των δυο. Η πλοκή είναι ένα ακόμα ερωτικό τρίγωνο. Μεταξύ μας δεν το παρακολουθείς για το σενάριο αλλά για τον ακόμα πιο ώριμο Nicholson και την αιθέρια Lange. Δεν θα πω πολλά πέρα από το παρακάτω. Ο έρωτας τους είναι ύβρις και η τάξη δεν αργεί να επανέλθει.
Στο χοντρό κυνικό εξηντάρη, λοιπόν, με τα μαύρα γυαλιά που εκπληρώνει ακόμα τον σκοπό του εδώ.
