Και μιλώ για κάθε δεύτερη φορά που ήρθε μετά την πρώτη. Για την πρώτη φορά που προσπάθησες να παίξεις το “wonderwall” με ξεκούρδιστη στην αρχή κιθάρα και το πήγες μέχρι τέλους ακόμη και αν αποτελούσε ηχορύπανση για τα αυτιά σου , και προσπάθησες πάλι και τρίτη και τέταρτη και όσες φορές χρειάστηκε μέχρι που έμαθες το κομμάτι. Για την δεύτερη μπαλιά που δεν χτύπησε δοκάρι αυτή τη φορά ,αλλά την έπιασε ο τερματοφύλακας και προσπάθησες πάλι, άρα τρίτη φορά. Και ήρθε και τέταρτη και πέμπτη . Και στην πέμπτη στάθηκες και είπες “τέλος, όχι πάλι”. Και τότε σου χάιδεψε τον ώμο και είπε “πάλι” .
Και αυτή τη φορά πέτυχε. Πέτυχε τέλεια και ολοκληρωτικά ,σαν έναν τέλειο κύκλο. Γιατί το τέλειο υπάρχει υποκειμενικά. Γιατί ό,τι σε κοκκινίζει από χαρά και σε αφήνει άυπνο με ένα ανόητο χαμόγελο είναι τέλειο. Και γιατί τα όνειρα δεν πεθαίνουν. ” Δεν παν να μας χτυπάν” που έλεγε και ο Νικολάκης εσύ θα πεις το πάλι ακόμα πιο δυνατά . Και σου είσαι αρκετός και τέλειος για να σε στηρίξεις και ξέρω ότι δεν πρέπει να αρχίζω τις προτάσεις μου με “και” αλλά δεν μπορώ παρά μόνο να προσθέσω όμορφες λέξεις για να σε πείσω πως θα πιστέψεις στο “πάλι” σου περισσότερο από τον καθένα που θα μπορούσε να το κάνει. Γιατί το “πάλι” σου είναι γροθιά στο τοίχο των καταπιεσμένων. Γιατί σε κάνει ολόκληρο. Σαν κύκλο. Σαν τέλειο κύκλο. Σαν τον πιο όμορφο κύκλο που έχεις δει . Για αυτό σήμερα βγες να γιορτάσεις τα “πάλι” σου , την πιο όμορφη αποτυχία σου , την πιο τέλεια ήττα σου και καν’την επιτυχία , την πιο όμορφη και στρογγυλή.
Αφιερωμένο στους “αποτυχημένους”.
Σημερινή πρόταση , με σκοπό να αρχίσει η εβδομάδα μας με ενθάρρυνση να αντισταθούμε σε οποιοδήποτε “χτύπημα”:
WOW