Σαν τίτλος κάποιου αλλοπρόσαλλου μυθιστορήματος ο τίτλος του σημερινού άρθρου. Ή πιο απλά ο τίτλος μια αλλοπρόσαλλης εβδομάδας. Με όνειρα, φοβίες, σκοτάδια, ενθουσιασμό και.. λίγα μποτέ για να νιώσω τη φθινοπωρινή ανανέωση.
Παρασκευή και 13 σήμερα… λίγο συννεφιασμένη αλλά και λίγο ηλιόλουστη. Δηλαδή πάνω κάτω όπως είναι η ψυχολογία όλων μας. Λίγο συννεφιασμένοι αλλά και λίγο αισιόδοξοι.
Αυτή η εβδομάδα που πέρασε κύλησε νομίζω γεμάτη ενθουσιασμό για νέα πράγματα που θέλω να δοκιμάσω και επαγγελματικές εμπειρίες και προοπτικές στις οποίες θέλω να μπω. Και είναι πραγματικά τόσο μεγάλος αυτός ο ενθουσιασμός που στο τέλος με φοβίζει. Περίεργο ε; Να είσαι ενθουσιασμένος με κάτι και να ανυπομονείς να το κάνεις αλλά παράλληλα επειδή ακριβώς είναι κάτι καινούργιο και κάτι που θες πολύ να είναι όπως το ονειρεύτηκες… τελικά τρέμεις μήπως δεν βγει έτσι ακριβώς όπως το ονειρεύτηκες. Πόσο κρίμα εμείς οι άνθρωποι να έχουμε όνειρα και φαντασίες και μόλις κάνουμε ένα βήμα προς αυτά ή έρχονται αυτά προς εμάς να φοβόμαστε και να νιώθουμε την απειλή.
Αν απορείτε ποια είναι αυτή η απειλή που κατά βάθος νιώθουμε και πολλές φορές δεν αντιλαμβανόμαστε καν, θα σας απαντήσω ευθύς αμέσως. Είναι η απειλή της αλλαγής. Η απειλή ότι θα πρέπει να καταβάλλουμε κόπο για να γίνουμε αυτό που ονειρευτήκαμε. Γιατί καλώς ή κακώς αυτό που ονειρευόμαστε να γίνουμε σίγουρα δεν είναι αυτό που είμαστε. Αλλιώς γιατί να το ονειρευτούμε; Και φυσικά αυτό που είμαστε το χτίζουμε χρόνια. Με σχόλια, υποδείξεις, κοινωνικές επιταγές, ανούσιες ηθικολογίες, περιοριστικές πεποιθήσεις. Μην με παρεξηγήσετε… δεν πιστεύω ότι οι άνθρωποι πρέπει να αλλάξουμε ούτε ότι αυτό που είμαστε δεν αξίζει. Πιστεύω απλώς –ίσως είμαι και πεπεισμένη- ότι όταν οι άνθρωποι δεν μπορούμε να κάνουμε τα όνειρά μας πραγματικότητα, αυτό συμβαίνει επειδή μπαίνουν στη μέση όλα αυτά που έχουν διαμορφώσει εκείνα τα κομμάτια του χαρακτήρα μας, τα οποία μας φοβίζουν και μας κρατάνε πίσω. Και δυστυχώς όλη αυτή η ατολμία που πηγάζει από τον φόβο τελικά μας καθιστά ανίκανους να δράσουμε και σταδιακά μη ευτυχισμένους.
Πόσες φορές έχετε νιώσει εσείς ότι θα θέλατε ΠΟΛΥ να κάνετε κάτι αλλά οι σκέψεις και οι ανασφάλειές σας σάς κράτησαν πίσω; Και πόσες φορές τολμήσατε να πλησιάσετε προς αυτή την κατεύθυνση και αυτή η παραμικρή απόπειρα δεν πήγε όσο ΓΑΜΑΤΑ είχατε στο μυαλό σας; Ε ναι! Περίεργο να έχουμε μάθει μια ζωή στον έναν τρόπο και ξαφνικά να απαιτούμε μέσα σε μισή μέρα να είμαστε τέλειοι σε έναν άλλον. Τι ειρωνεία να σας τα λέω αυτά αλλά κι εγώ η ίδια να απαιτώ από τον εαυτό μου να είναι τέλειος πάντα;
Φυσικά αυτή η αδυναμία να πετύχουμε το τέλειο με την πρώτη μας κάνει να εγκαταλείπουμε κατευθείαν τις προσπάθειες. Μας απογοητεύει και μας φέρνει πάλι πίσω στο μηδέν. Γιατί απλώς εμείς οι άνθρωποι κατά βάθος δυσκολευόμαστε πολύ να πιστέψουμε πραγματικά ότι μπορούμε να αλλάξουμε. Ότι μπορούμε να έχουμε αυτά που θέλουμε. Ότι μπορούμε να γίνουμε αυτοί που ονειρευτήκαμε. Δυσκολευόμαστε πολύ… Και η εύκολη λύση είναι να περιοριστούμε στο γνώριμο και το οικείο. Που είναι σίγουρα πιο εύκολο και φυσικά ανακουφιστικό. Ανακουφιστικό… χμμμ.. ως πότε;
Αλήθεια, είναι σίγουρα ανακουφιστικό; Ή μήπως ένας εγγυημένος δρόμος προς τη μη ευτυχία.
Εμείς οι δάσκαλοι….
Κάτι που σχολιάζαμε με τους φίλους μου το Σάββατο που είχαμε βγει και καθόμασταν στο νέο μου στέκι στο Παγκράτι είναι το πόσο εύκολα εμείς οι άνθρωποι δίνουμε συμβουλές και βλέπουμε καθαρά κάποια πράγματα όταν είμαστε εξωτερικοί παρατηρητές μιας κατάστασης. Πόσο εύκολα λέμε ότι ο ένας θα έπρεπε να έχει χωρίσει εδώ και χρόνια, ο άλλος δεν διεκδικεί και ένας παράλλος φοβάται παράλογα πράγματα. Πόσο εύκολο είναι λοιπόν για εμάς τους ανθρώπους με καλοσύνη πάντα να δίνουμε συμβουλές και να μας φαίνεται τόσο παράλογο σε σημείο να μας εξοργίζει κιόλας το ότι οι άλλοι δεν μπορούν να κάνουν τόσο απλά πράγματα; Είμαστε τότε οι δάσκαλοι που είναι τόσο εύκολο να δούμε τις λύσεις και να δώσουμε συμβουλές στους μαθητές μας. Να τους χαϊδέψουμε στοργικά την πλατούλα και να προσπαθήσουμε με κάθε τρόπο να τους βοηθήσουμε να καταλάβουν το μάθημα…
Φυσικά όταν έρχεται η σειρά μας να μας πουν τι θα έπρεπε να κάνουμε και πόσο αυτονόητα είναι κάποια πράγματα και να απορήσουν γιατί δεν τα κάνουμε αφού θα μας κάνουν καλό, τότε είναι που κάπου χάνουμε την εξουσία του δασκάλου. Τότε είναι η ώρα που θα δούμε το δικό μας πρόβλημα σαν το μεγαλύτερο του κόσμου. Χίλια εμπόδια θα βρούμε στον δρόμο μας και όσο καθόμαστε και τα κοιτάμε τόσο αυτά μεγαλώνουν. Καθόμαστε παγωμένοι. Δεν κάνουμε τίποτα και δεν σκεφτόμαστε ότι θα μπορούσαμε απλώς να γυρίσουμε λίγο το κεφαλάκι μας δεξιά κι αριστερά να δούμε πού έχει άδειο δρόμο για να περάσουμε. Οι άλλοι όμως που δεν βρίσκονται μέσα σ αυτόν τον δρόμο αλλά ψηλά και τα βλέπουν όλα πεντακάθαρα μας δείχνουν πού να πάμε. Γιατί τότε είναι αυτοί οι δάσκαλοι κι εμείς οι μαθητές. Πώς ήταν αυτό το συναίσθημα στις ασκήσεις των μαθηματικών που μας έδιναν τη λύση ενώ δεν την είχαμε καν σκεφτεί; Και μετά μας φαινόταν όλο απλό; Μη σας πω ότι από ένα σημείο και μετά θέλαμε να λύσουμε και την υπόλοιπη άσκηση μόνοι μας…
Βέβαια σ’ αυτή τη σχέση δασκάλων-μαθητή καλό είναι να προσέχουμε τα εξής. Το ότι εμείς οι άνθρωποι έχουμε την τάση να γινόμαστε οι καλύτεροι δάσκαλοι όταν είναι να συμβουλεύσουμε τους άλλους μπορεί να φανερώνει και μια έλλειψη ενσυναίσθησης. Γιατί τις συμβουλές τις δίνουμε αλλά ξεχνάμε ότι τα πάντα δεν είναι εύκολα γιατί δεν είμαστε ρομπότ αλλά άνθρωποι με συναισθήματα και προσωπικές ανασφάλειες.
Επίσης όταν ζητάμε συμβουλές και αφήνουμε τους άλλους να πάρουνε τον ρόλο του δασκάλου καλό είναι να τους εμπιστευόμαστε. Γιατί υπήρχε πάντα ο φιλόλογος που λατρεύαμε κι ο φιλόλογος που μισούσαμε. Και όλα εξαρτώνταν από τη μεταξύ μας χημεία. Αυτό είναι το point: Να διαλέγουμε λοιπόν τους δασκάλους μας! Και αφού τους διαλέξουμε, να τους εμπιστευτούμε. Ας αφεθούμε μια φορά στις προτάσεις τους. Οι δάσκαλοι που μας αγαπούσαν και τους εμπιστευτήκαμε κάποτε γιατί κάνανε καλά τη δουλειά τους, ήταν αυτοί που ήθελαν το καλό μας… Και προσπάθησαν γι’ αυτό.
Βέβαια όσο καλοί και να ήταν, όση προσπάθεια και να κάνανε, αν δεν ήμασταν κι εμείς οι μαθητές να θέλουμε να γίνουμε καλύτεροι…
The Friday Folly: Να εμπιστεύεστε το ένστικτό σας. Πάντα ξέρει.
Το έχω πει τόσες φορές και θα το πω ξανά.
Να εμπιστεύεστε το ένστικτό σας. Πάντα ξέρει.
